Ik heb prachtige voorstellingen gezien van geestelijk gehandicapten (of mensen met beperkingen zoals je moet zeggen), een onvergetelijke, schitterend vormgegeven Carmen bijvoorbeeld. Maar die was liefdevol gemaakt
Vaak laat ik mijn gevoel harder werken dan mijn verstand. Niet altijd verstandig, wel heel gevoelig. Maar daar stoot ik nogal eens mijn neus mee. Dan leiden gevoelsargumenten tot onverstandige meningen. Ik heb een halve week lopen piekeren over die nieuwe gimmick van De Wereld Draait Door, Downistie (elke vrijdagavond in DWDD). Down-jongeren spelen een Dynasty-achtige soap. Moet kunnen zei mijn verstand, waarom niet? Als zij dat nou heel leuk vinden (en natuurlijk vinden ze dat)….
Ik laat mijn gevoel na mijn verstand grondig geraadpleegd te hebben uiteindelijk de boventoon voeren: ik vind het NARE televisie. Acteren is een vak. Zeker op de televisie. Ook in soaps. Ook in flauwe satire. Als je het geestelijk gehandicapten laat doen wek je voornamelijk lachlust op bij kijkers. Je wilt op de bank niet kijken naar hulpeloze amateurs die hun uiterste best doen (en binnen hun beperkte mogelijkheden trouwens topprestaties leveren), maar er niks van bakken. Die mijlenver afstaan van levens van de mensen die ze spelen. Maar Laat ze lekker toneel spelen of tv-programma’s maken in de beslotenheid van hun families, vrienden, geliefden, onderwijzenden, spelcoaches, begeleiders.
Ik heb prachtige voorstellingen gezien van geestelijk gehandicapten (of mensen met beperkingen zoals je moet zeggen), een onvergetelijke, schitterend vormgegeven Carmen bijvoorbeeld. Maar die was liefdevol gemaakt, juist gebruik makend van de meerwaarde van de handicap, en werd liefdevol bekeken. In een zaal, veilig en besloten. Theatraal en indrukwekkend. Ik heb heel vaak genoten van Paul de Leeuw en Ita, of de Jostiband. Dan had ik minstens evenveel plezier als degenen naar wie ik keek. Maar de zogenaamde satire op een soap door mensen die als afgerichte hondjes onbestaanbare situaties spelen, waar ze zelf nooit iets mee te maken zullen hebben, is afstotend. Ineens vind ik de acteurs zielig, ik vind ze niet in hun kracht zitten en ze hebben mij niets te bieden. Het is plat en hard. DWDD onwaardig. Vergissing.
Jammer genoeg werd haar verzoek om dit in DWDD te zeggen niet ingewilligd.