Dotan, Peter Guidi en de celebrity-cultuur

Het was weer zo een weekend. De Verenigde Staten, gesteund door Frankrijk en Groot-Brittannië voerden gerichte bombardementen uit op Syrië, de ontslagen FBI-directeur Comey gaf kleine inzichten in, kleine vooruitblikken op zijn binnenkort te verschijnen boek, tot woede van een met bevende vingers twitterende Amerikaanse president, rood aanlopend, in plaats van zijn gebruikelijke oranje, en de nationale sociale media werden overheerst door… *hashtag*… Dotan.

Een klein leger werkelijk bestaande Volkskrant-journalisten ging op Twitter voorop om de onthullingen in de zaterdagaflevering van hun kwaliteitskrant onder onze aandacht te brengen. Het was slechts het topje van de ijsberg, liet poprecensent Menno Pot ons daarbij weten.

Voor wie het desondanks gemist heeft : zanger Dotan baseerde zijn carrière, of toch minimaal zijn doorbraak, op een klein legertje fake-accounts op Facebook en Twitter, dat werd ingezet voor het verspreiden van enkele publiciteitsstunts en het intimideren van ieder die een onwelgevallig geluid over zijn muziek liet horen. Hij orkestreerde zijn trollen-leger ten faveure van zichzelf, maar ook in aanval op andere zangers en musici, vooral als zij prijzen of aandacht ontvingen die aan zijn neus voorbij gingen. Ook richtte hij zijn trollen op Wikipedia, om er de minder gewenste feiten over zijn leven, familie en achtergrond te verwijderen. Over zijn, ook niet in haar eerste publieke leugen gestikte, moeder bijvoorbeeld. De redactie van de gratis encyclopedie had het er jarenlang druk mee, zo wist de Volkskrant, men verzette zich manmoedig tegen de aanvallen op de objectieve waarheid, plaatste verwijderde informatie telkenmale terug en blokkeerde fake-accounts, die telkens opnieuw de wijzigingen terugplaatsten.

Op zich was er, voor wie de muziek- en mediawereld kent, eigenlijk weinig werkelijk nieuws onder de zon. Was het niet de manager van Frank Sinatra, die in het begin van diens carrière gillende meisjes inhuurde om pers en publiek over de streep te trekken? Kochten niet vele artiesten in binnen- en buitenland hun eigen singletjes op, met hetzelfde doel?

Het was vooral de schaal die opviel. Een zeker Lance Armstrong-gehalte misschien. Iedereen in het wielerpeloton gebruikte doping, maar Armstrong ging wel èrg ver. In manipuleren, in intimideren, in professionaliseren van het bedrog. Dotan, die zich zo graag op authenticiteit en eerlijkheid voorstaat, viel wel erg door de mand.

Het meest bijzondere vond ik evengoed het gemak waarmee main-stream media jarenlang de door Dotan en de zijnen verzonnen verhalen, over bijvoorbeeld een fan met leukemie, die zo graag een keer met hem op de foto wilde, zonder enige controle of kritiek, overnamen. Hoe het Rijksmuseum hem even kritiekloos inschakelde om de, zeker achteraf, misschien meest pijnlijk hedonistische tentoonstelling die het instituut sinds de heropening ontsierde, te organiseren, een viering van onze kneuterige celebrity-cultuur, waarvoor de meest ijdele B-sterren van dit land zich ‘eerlijk en zonder make-up’ door een modefotograaf lieten fotograferen.

Het kan ook anders.

Een bericht dat eind vorige week alleen AT5 haalde , bijvoorbeeld. Een openbare loftuiting op de doodzieke jazzartiest en -docent Peter Guidi. Een straatconcert door leerlingen en collega’s van de Muziekschool Amsterdam, voor een man die van onschatbare waarde geweest is voor generaties jazzmusici in Nederland. Van achter zijn ramen was hij getuige van de aubade.

Er kwam geen trol aan te pas. Maar inderdaad, de main-stream media negeerden dit stukje human interest, gevuld met louter werkelijke en oprechte emotie, volkomen.

Het ging om jazzmuziek tenslotte. En geen enkele PR-functionaris en geen legertje twitteraars had hen ingeseind.

Peter Guidi, in bepalende jaren bestuurslid van muzikantenvakbond Ntb, leider en samensteller van de Euro Big Band die in 1997 het Europese parlement om aandacht voor de jazzmuziek vroeg, in 2009 de eerste dirigent van het Nationaal Jeugd Jazz Orkest, een bijzonder jazzfluitist en saxofonist, pionier in muziekeducatie, maar bovenal een markant en oprecht mens, zonder opsmuk. Alles wat men zegt of schrijft aan of over een ernstig zieke voelt inadequaat. Maar ik wens hem, ook hier, graag en oprecht, sterkte en het allerbeste in deze moeilijke tijden.

De Volkskrant, Dotan en de vele trollenlegers die ook ons kleine landje rijk is, kunnen mij daarbij gestolen worden.