Doodziek van het Palestijns-Israëlische conflict

Hamas en Netanyahu, orthodoxe joden in de nederzettingen en Hamas-fundamentalisten in Gaza, Qassam-raketten en F16s, Israeli’s en Palestijnen – twee volken die geen vrede willen. Doodziek word je ervan.

Wordt u ook zo ziek van het Palestijns-Israëlische conflict? Heeft u ook dat gevoel van ‘het is weer zo ver, daar gaan ze weer’? Dat eindeloze déjà vu, dat perpetuum mobile? Al zolang ik leef – en lang ervoor – vliegen joden en Arabieren elkaar in de haren om een minuscuul stukje zandgrond. De wereld kijkt toe en houdt de adem in, want elk schot dat wordt afgevuurd in het Heilige Land, galmt na tot in de verste hoeken van onze wereld. Ik word er doodziek van.

Doodziek van Benjamin Netanyahu en zijn bende oorlogshitsers. Ja, hij is de democratisch gekozen leider van het meest moderne land in het Midden-Oosten, maar betekent dat niet juist dat hij beter zou moeten weten dan door te gaan met bezetten, nederzettingen bouwen en het collectief bestraffen van een heel volk? En twijfelt iemand eraan dat de geweldsescalatie van de afgelopen dagen iets te maken heeft met de naderende Israëlische verkiezingen? Haviken doen het goed in tijden van oorlog, dus de strijd komt Bibi’s extreemrechtse coalitie verdacht goed uit. Misschien gaat het zelfs verder. Israëlische vrienden geven in momenten van onbewaakte eerlijkheid nog wel eens toe dat de joodse staat wanhopig een buitenlandse vijand nodig heeft om het deksel op de enorme tegenstellingen tussen orthodoxe en seculiere joden te houden.

Ik zeg niet dat Israël John Haldemans roman ‘The Forever War’ probeert te verwezenlijken, maar zelfs de meest rabiate fans van de joodse staat kunnen de illegale bezetting en het criminele nederzettingenbeleid op de Westelijke Jordaanoever niet meer verdedigen met het grijsgedraaide beroep op veiligheid. Laten we het erop houden dat de regering Netanyahu geen enkele poging doet vrede op lange (of zelfs maar korte) termijn te bewerkstelligen. Als Israël echt beschouwd wil worden als een baken van licht in de wereld van donkere dictaturen die het omringen, als een voorpost van het vrije westen in het obscure oosten, moet het beseffen dat die positie verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Als zij niet bereid zijn deze op zich te nemen en pijnlijke compromissen te sluiten, zullen Israëli’s moeten aanvaarden dat de sympathie voor de joodse staat steeds verder afbrokkelt en dat meer en meer Europeanen – en vroeg of laat ook Amerikanen – juist Israël zelf als het grootste gevaar voor vrede in het Midden-Oosten en daarmee de wereldvrede zien.

Doodziek ben ik vooral van de meest verwerpelijke acteur in de tragedie die Palestina heet: Hamas. U zult niet gemakkelijk iemand vinden die een grotere hekel heeft aan de haatbaarden van Gaza dan de schrijver dezes. Alles aan ze is… gewoon fout! Hun obsessie met dood en geweld, hun ongebreidelde Jodenhaat, hun morbide fascinatie met martelaarschap, hun volkomen gebrek aan empathie met het eigen volk dat zij schijnbaar zonder enige wroeging gebruiken als menselijk schild om de propagandaoorlog te winnen, hun beestachtige behandeling van vrouwen en andersdenkenden: alles wijst erop dat vrede in Palestina een illusie zal blijven zolang de Haraqat al-Muqawamah al-Islamiyah op het toneel staat.

Het probleem is dat de Israel Defense Forces alleen er nooit in zullen slagen Hamas te elimineren. Dat is niet gelukt met de PLO, niet met Hezbollah en met Hamas zal het niet anders zijn. Met de vernieuwde steun van hun sympathisanten in Caïro (Hamas komt voort uit de Egyptische Moslimbroederschap, dezelfde beweging waarvan president Morsi en zijn Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid de politieke arm vormen) en de onvoorwaardelijke hulp van zowel islamisten als autocraten in het Midden-Oosten en Noord-Afrika, zal het ook voor de concurrerende Fatah niet gemakkelijk zijn Gaza weer onder controle te krijgen. Alleen de bevolking van de Gazastrook zelf kan zich bevrijden van het Hamas-juk. Maar willen de Gazanen dat eigenlijk wel? Niet alleen hebben zij de fundamentalisten op min of meer democratische wijze in het zadel geholpen, maar net zoals de haviken van Netanyahu profiteren van onrust en geweld, geldt hetzelfde voor hun gezworen vijanden van Hamas, die de bommenregen van de afgelopen 24 uur prachtig in de kaart speelt. Zo is er een zieke symbiose gegroeid tussen twee aartsrivalen in de regio.

Eén ding is zeker: Hamas als belangrijke speler in het Palestijns-Israëlische conflict moet verdwijnen. Alleen al het naakte bestaan van de islamistische organisatie staat vrede in de weg. Haar handvest stelt onomwonden dat de joodse staat vernietigd moet worden en is doorspekt met een soort absurd antisemitisme waarvan je zou hopen dat het na de Holocaust was verdwenen. Met verwijzingen naar anti-joodse Koranteksten, de vervalste ‘Protocollen van de wijzen van Zion’ en de beschuldiging dat de joden schuldig zijn aan beide wereldoorlogen leest het handvest als een modern Mein Kampf. Hamas is de perfecte reden voor Israeli’s op Netanyahu te stemmen en het perfecte excuus voor de premier het vredesproces te blijven blokkeren. Kortom, Hamas moet weg.

Doodziek word ik ook van Amerikanen die – right or wrong – Israel tot in de dood steunen. (De vraag is: wiens dood?) Of ze dit nu doen vanuit een begrijpelijke sympathie voor joodse verwanten in Israël, de onbegrijpelijke fascinatie die bepaalde extreemevangelische groepen hebben met het Heilige Land (iets met de het Einde der Dagen of vergelijkbare religieuze nonsens) of het politieke opportunisme dat Democraten noch Republikeinen vreemd is. De waarheid is dat de onvoorwaardelijke steun vanuit Washington de starre opstelling in (West-)Jeruzalem mogelijk maakt en in stand houdt, waarmee de VS indirect – sommigen zullen zeggen direct – medeschuldig zijn aan het drama in Israël en Palestina.

En doodziek van de Arabische en islamitische staten die het conflict gebruiken om de aandacht van hun bevolking af te leiden van haar eigen problemen: armoede, ongelijkheid, onderdrukking, corruptie, analfabetisme, religieuze intolerantie, vrouwenhaat. Je zou denken dat de bevolking van landen als Iran, Saoedi-Arabië en Egypte wel iets anders aan het hoofd heeft dan het lot van haar “Palestijnse broeders”. En dat hebben ze ook, maar cynische politici hebben van het conflict in het Heilige Land een perfecte zondebok gemaakt om hun eigen falen te maskeren. Meer nog dan de regering van Benjamin Netanyahu hebben de autocratische regimes in Israëls buurlanden de strijd om Palestina nodig om zichzelf in het zadel te houden. Wie denkt dat de “Arabische Lente” hier verandering in zal brengen, kan naïviteit niet worden ontzegd.

Doodziek van domrechts in Nederland dat vanwege zijn haat tegen de islam en sympathie voor de joodse gemeenschap binnen onze grenzen, Israël door dik en dun en vaak tegen beter weten in blijft steunen. Ja, ik bedoel jullie SGP, ChristenUnie en PVV! En doodziek van blindlinks dat uit solidariteit met moslims in Nederland de grenzen van antisemitisme opzoekt en soms overschrijdt, door de joden als de enig verantwoordelijken en de Palestijnen als onschuldige slachtoffers af te schilderen. Nee, dames en heren, het Joods-Palestijnse conflict is geen oorlog by proxy voor de strijd tussen islamofoben en islamofielen in de Lage Landen.

Maar vooral ben ik dood- en doodziek van een conflict dat vóór alles gaat om verzonnen verhalen van duizenden jaren geleden. Anno 2012 spelen beloften van niet-bestaande Goden, leugens uit irrelevante sprookjesboeken en de afstamming van personen die nooit hebben geleefd nog steeds een cruciale rol in een strijd die de hele wereld in zijn greep houdt. Alleen omdat Abrahams zonen Isaac en Ishmael zogenaamd de stamvaders zijn van joden en Arabieren, wordt er al meer dan duizend jaar oorlog gevoerd om een zandbak, een achterhoek, een stuk land dat alles bij elkaar opgeteld kleiner is dan Albanië. Wat een drama, wat een verspilling, what ado about nothing. Het is alsof Frankrijk, Duitsland en Engeland de afgelopen tien jaar bloedig strijd leveren om Parijs omdat Dan Brown ooit heeft verzonnen dat er achterop de Mona Lisa een verborgen boodschap is te vinden. De waanzin ten top, je wordt er doodziek van.

Volg Bart Schut ook op Twitter

Lees ook op Joop over dit onderwerp:

Harrie Verbon: Wie begon er met geweld: Hamas of Israël?

Mohamed Rabbae: Schoothondjes van Netanyahu

Tiny Kox: Heeft ook Frans Timmermans de Palestijnen verlaten?