Donald Trump en het Stockholmsyndroom van de Amerikaanse witte vrouw

Donald,

We staan nu voor een voldongen feit. Jij wordt de nieuwe president van de Verenigde Staten. Het is een feit waar ik en velen met mij grote moeite mee hebben. Wereldwijd tekenden daarom al meer dan een miljoen vrouwen zich in om morgen de straat op te gaan, om zich te laten horen tegen het seksisme waar jij zo’n warme pleitbezorger van bent. Wat begon als een klein protest in Washington, groeide uit tot een wereldwijde beweging. Men zegt weleens: ieder volk krijgt de regering die het verdient. Dat doet je afvragen wat dat over de Amerikanen zegt.

Formeel gezien heb jij de verkiezingen gewonnen, al hebben er feitelijk bijna drie miljoen mensen méér op Hillary Clinton gestemd. Wat dat betreft was je uitspraak, dat de verkiezingen rigged (gemanipuleerd) zouden worden, profetisch. Ik moet natuurlijk oppassen met je bovenaardse krachten toebedelen, want zoals je ons de afgelopen maanden hebt getoond, ben je er al heilig van overtuigd dat jij de nieuwe Messias bent. Die Amerikanen die wél op jou hebben gestemd, die deden dat om uiteenlopende redenen. Het meest was ik nog verbaasd door de witte vrouwen van middelbare leeftijd. Ruim 52 procent van hen stemde op jou. Zeg eens eerlijk: ook jou moet dat verbaasd hebben. Je moet in je vuistje hebben gelachen toen de uitslagen binnen rolden. Ha! Wat een zwakke wezens! Je ging tekeer tegen de essentie van de vrouw, en toch bleven ze – tegen beter weten in – bij je.

Schizofreen Ik heb geprobeerd me in te leven in de witte Amerikaanse vrouw. In haar hoofd te kruipen om te achterhalen wat haar zo massaal heeft doen beslissen om toch op jou te stemmen. Het leverde een ietwat schizofreen tafereel op. Als witte Amerikaanse vrouw wil ik namelijk vrij kunnen zijn. Bijvoorbeeld vrij om veilig door de samenleving te bewegen. Ik wil een broodje kunnen eten in een koffietent, zonder, ik zeg maar wat, in mijn kut gegrepen te worden door een willekeurige man. Ik wil als witte Amerikaanse vrouw mijn werk kunnen doen en kritisch kunnen zijn, zonder – om nog maar een random voorbeeld te noemen – weggezet te worden als menstruerend irrationeel lichaam met gaten dat volledig aangedreven wordt door haar hormonen. Als witte Amerikaanse vrouw wil ik dat mijn dochter, die later ook een witte Amerikaanse vrouw zal worden, zelf mag beslissen over haar baarmoeder. Als witte Amerikaanse vrouw wil ik nu eindelijk, na een half mensenleven geconfronteerd te zijn geweest met de ongelijkheid van vrouwen ten opzichte van mannen, het neerzetten van de vrouw als lustobject en het keiharde seksisme in de samenleving, éindelijk een wereld die veilig en eerlijk is. Ook voor vrouwen. En dat is nu precies een wereld waar jij, Donald, met je ‘locker room talk’ en je verheerlijking van wat zogenaamd ‘macho’ en ‘mannelijk’ is (maar eigenlijk gewoon seksueel geweld), niet voor gaat zorgen.

En toch stemden die witte Amerikaanse vrouwen op jou. Massaal. Ik kan het niet anders verklaren dan dat ze – massaal – leiden aan een vorm van Stockholmsyndroom. Het is dat of soap opera-itis: het syndroom waarbij je niet meer weet wat het verschil is tussen de werkelijkheid en Netflix, en eigenlijk al zo lang politiek aan het bingewatchen bent dat je denkt een leuke familiekomedie met Donald Trump op te hebben gezet, om er vervolgens achter te komen dat je van Make America Great Again een rechte lijn door kunt trekken naar Keep America Great. En dat is toch echt de tagline van een regelrechte horror. The Purge: Election Year.