Doen we nou 'Not In My Back Yard' over de zorgpremie?

“Eerlijk delen”, dat was het adagium waarmee Diederik Samson een paar maanden geleden de verkiezingsarena betrad. “Nederland sterker en socialer maken, op een sociale manier uit de crisis komen”. Het was het geluid dat mij aansprak en op 12 september 2012 stemde ik op de PvdA; op Jetta Klijnsma, omdat mijn moeder mij nou eenmaal bijgebracht heeft altijd op een vrouw te stemmen.

Daarna werd het stil. De grote winnaars van de verkiezingen, VVD en PvdA, trokken zich terug aan de onderhandelingstafel en het eerlijk-delen-principe verdween naar de achtergrond. Met mijn stem op de PvdA had ik mijn bijdrage aan een eerlijker samenleving wel geleverd en met een gerustgesteld geweten ging ik over tot de orde van de dag.

De twee partijen waren er razendsnel uit. Geen pakket als twee jaar geleden dat ‘rechts Nederland de vingers af deed likken’, maar een akkoord dat iedereen zou raken. En dat doet het, zeker als we de media mogen geloven. Vooral door die vermaledijde inkomensafhankelijke zorgpremie. Een maatregel waarvan het vernietigende effect op de koopkracht van de hardwerkende middenklasser wordt gevreesd.

Mijn eerlijk-delen-geloof heeft er in ieder geval een flinke knauw door opgelopen. Mijn geloofwaardigheid trouwens ook. Ben ik terecht bezorgd over de effecten van het regeerakkoord of blijken mijn principes maar weinig voor te stellen wanneer de gevolgen van een eerlijker verdeling voelbaar zijn in mijn portemonnee. Moet ik niet stoppen met zeuren en gewoon accepteren dat dit het gevolg is van de keuze die ik –en met mij vele anderen- gemaakt heb op 12 september?

Ik worstel hiermee en vraag me af of hier sprake is van het klassieke NIMBY (not in my back yard) syndroom. Graag wat nieuwe woningen in mijn dorp, maar niet in dat leuke weitje naast mijn huis; ik wil ’s morgens de zon op zien komen! Graag een eerlijker verdeling van de lasten, maar liever niet ten koste van mijn inkomen! Los van de discussie over de inkomensafhankelijke zorgpremie, moet ik bekennen dat ik me hier wel degelijk schuldig aan maak: een politieke variant van het NIMBY syndroom. Een eerlijk en socialer Nederland, maar ik moet er niet te veel last van hebben.

Wat dat betreft was het vorige kabinet een zegen voor types zoals ik. Vanaf de bank, bakje chips erbij en foeteren maar op dat verschrikkelijke oneerlijke beleid van CDA, VVD en gedoogpartner PVV. O, wat verschrikkelijk oneerlijk allemaal. Maar de gevolgen gingen grotendeels aan mijn deur voorbij.

Ik denk overigens niet dat ik de enige ben die met deze hypocrisie worstelt, maar dat mag geen excuus zijn. Hoe het verder moet, weet ik niet. Stiekem hoop ik dat bepaalde maatregelen (vooral de zorgpremie) sneuvelen door het ontevreden electoraat van de VVD (mooi als zij de kastanjes uit het vuur halen) of ten onder gaan aan een minderheid in de Eerste Kamer. Niet echt eerlijk, vind ikzelf: A kiezen en als dat niet helemaal lekker uitpakt, B hopen.

Of de spreekwoordelijke soep zo heet gegeten wordt als deze is opgediend, blijft natuurlijk de vraag. Misschien vallen de gevreesde gevolgen van het akkoord mee en maakt iedereen zich ten onrechte heel veel zorgen. Ik weet het niet, maar ik heb wel ervaren dat eerlijk delen in de praktijk moeilijker is dan in het stemhokje.

Het blijft een worsteling. Een strijd tussen gevoel en ratio, tussen eerlijk delen en een ongewijzigde loonstrook. Voorlopig zal dat niet veranderen.

Meer Leven: Ewout Klei – Mariska’s missionarishouding en Shirin Musa – De Onmacht Top 100