'Doe dit jezelf en je familie niet aan'

Op Facebook verscheen deze week bovenstaande clip van een groep Afghaanse vluchtelingen die gestrand zijn op de kust. Ze hebben de boottocht ternauwernood overleefd en vertellen de wereld van hun verschrikkingen. Als waarschuwing aan de dromende achterblijvers. Tahmina Akefi over het verlangen naar het paradijs en de reis naar de hel.

(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/nl_NL/all.js#xfbml=1"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, 'script', 'facebook-jssdk'));

“Doe het alsjeblieft niet. Het is het niet waard.” “………” “Zeg achteraf niet dat ik je niet heb gewaarschuwd.” “………” “Je begrijpt mij verkeerd. Ik gun je het beste, daarom is het beter….”

Een fragment van de gesprekken die ik mijn moeder af en toe hoor voeren met familie en vrienden die nog in Afghanistan wonen. Nog altijd heerst daar de gedachte dat wij hier in het paradijs leven. Het paradijs dat we maar niet willen delen met hen die daar aan hun lot zijn overgelaten.

“Waarom zijn jullie toch zo egoïstisch? Heeft rijkdom ook jullie verblind? Jullie zullen heus geen geld mislopen als wij er komen.”

Je stuit op een hoop onbegrip als je met alle goede bedoelingen probeert te voorkomen dat mensen hun leven op het spel zetten om ‘het paradijs’ te bereiken. Ik weet waar mijn moeder aan denkt wanneer ze mensen probeert duidelijk te maken wat hen te wachten staat. Haar verdriet laat ze niet gauw merken. Ze wordt alleen heel stil als ze ergens mee zit. Die stiltes heb ik vaak meegemaakt. Dan had ze weer te horen gekregen dat families van haar vrienden de overtocht niet hadden overleefd.

Een keer kwam dat verdriet erg dichtbij. Een verre nicht van haar was vanuit Turkije onderweg naar Griekenland. Degenen die de overtocht regelden, zouden haar en haar dochtertje in zee dumpen als ze gepakt dreigden te worden door de politie. En dat gebeurde. Dat is althans het verhaal dat ons heeft bereikt. Hoe en wat er precies gebeurd is, zal (waarschijnlijk) nooit duidelijk worden. 

Daar moest ik aan denken toen ik deze video zag. Vluchtelingen die na een tocht van meer dan 12 verschrikkelijke, angstaanjagende uren op zee ergens bij Izmir zijn aangespoeld, smeken in een zelfgemaakt filmpje iedereen om vooral thuis te blijven. 

De mannen vertellen om de beurt dat ze spijt hebben, dat hun leven verwoest is en ze nu alles kwijt zijn. 

“Als ik dit had geweten, was ik er nooit aan begonnen,” zegt de tweede man . “De kinderen waren bijna dood. Doe het jezelf en je familie niet aan. Het is het niet waard. Ik mis Afghanistan.”

De man die filmt, vertelt dat ze met twee boten vertrokken. “De andere boot is gezonken en het is niet bekend wat er met de vluchtelingen is gebeurd.”

Hij sluit af met te zeggen dat ze na 12 uur op zee nog altijd in Turkije zijn en dat het hen niet gelukt is Griekenland te bereiken. 

 

  

Tahmina schreef ‘Geen van ons keek om’ (2011).