Eerste verkiezingsdebat in plenaire zaal van de Tweede Kamer
Dit is geen vakantie, dit is de hemel op aarde
© cc-foto: crises_crs
Ah, de zoete, zoete vrijheid van een moeder wiens vierkoppige kroost op kamp is. Een week lang geen "mamma, ik verveel me" of "mamma, hij heeft mijn speelgoed afgepakt". Een week waarin het huis eindelijk stil is... en schoon blijft!
Vakantie, zeg je? Nee, dit is geen vakantie. Dit is de hemel op aarde. Dit is de week waarin ik mijn innerlijke Marie Kondo kan omarmen, zonder dat er een kleine tornado door het huis raast die al mijn harde werk tenietdoet.
En het beste deel? Ik kan eindelijk in alle rust genieten van mijn koffie. Geen onderbrekingen, geen "mamma, ik heb honger" net als ik ga zitten. Alleen ik, mijn koffie en de heerlijke stilte.
Maar, o wacht, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Er zijn ook nadelen. Zoals het feit dat ik nu zelf de afstandsbediening moet zoeken. En ik moet mijn eigen afval in de prullenbak gooien, iets wat mijn jongste dame maar al te graag doet voor mamma. En laten we niet vergeten dat ik nu ook zelf de katten te eten moet geven. Het is een zware last om te dragen, maar iemand moet het doen.
Dus, terwijl mijn kinderen genieten van kamp, geniet ik van mijn mini-vakantie. En als ze terugkomen, zal ik ze met open armen ontvangen... nadat ik mijn laatste slok koffie in alle rust heb genomen.
Reacties (5)
Mooi verhaal. Maar als je eens stopt met op elke gril van je kinderen in te gaan geeft dat in het dagelijks leven ook al rust. En ze leren gelijk dat niet alle wensen direct worden ingewilligd. Worden ze ook niet slechter van. Geniet van je vakantie.
"De inhoud van deze reactie voldoet niet aan de spelregels. Het is niet (langer) mogelijk om te reageren."
Bin there done that. Tot je uitwonende kinderen weer thuis komen wonen. Boemerang kinderen.
Boemerang kinderen? Te vroeg zelfstandig proberen te zijn? Of moderne ongemakken zoals een scheiding?
Haha, mooie column! Het is eigenlijk een beetje als op vakantie gaan: je kijkt uit naar de mooie kerken, binnensteden, kleine straatjes. En uiteraard de terrassen die lonken. Maar na een week (althans, dat heb ik zelf vaak) begint het te knagen. De kaart van het lokale restaurantje ken ik nou wel. Ja die droge sancerre is lekker. Maar dat 'mens' uit het reisgezelschap is nou al voor de zoveelste keer luidruchtig aan het rommelen met haar tassen tijdens de busreis naar de volgende bezienswaardigheid. Patronen ontstaan. Ook hier. En dan begint (althans bij mij) toch weer de hang naar de vertrouwde patronen van het dagelijkse leven. Omdat ik ze zo goed ken. Ja misschien daardoor de bekende bijkomende ongemakken die nou eenmaal bij het leven horen beter kan handelen.