Discussie over multiculturele samenleving is mislukt

Aan tafel bij Pauw met minstens drie gemixte relaties/huwelijken (Wierd Duk met Fidan Ekiz, Jeroen Pauw zelf met een Turks/Koerdisch-Nederlandse en Özcan Akyol met een Nederlandse dame) bleven de aanwezigen te veel aan de oppervlakte. Sunny Bergman (wat een mooie vrouw!) probeerde nog een beetje op basis van inhoud iets toe te voegen aan het gesprek, maar werd continue in de rede gevallen.

Wat heb ik geleerd van de uitzending? Wierd spreekt zichzelf tegen:

Los van de manke vergelijking, gaat hij ook tegen zijn eigen woorden in. Marokkaanse-Nederlanders en Turkse-Nederlanders zijn vaak moslims. Moslims maken ongeveer 5% van de Nederlandse bevolking uit, terwijl het er in de media vaak op lijkt dat er alleen maar moslims in Nederland zijn. Positieve berichtgeving over moslims en de islam is ver te zoeken. Begrijpelijk gezien de angst voor extremisten, maar enorm krom omdat moslims dezelfde angsten hebben als ieder ander in Nederland.

Een ander punt. We houden ervan om hele groepen over één kam te scheren en poneren daarbij naar hartenlust zwakke stellingen. Als je zegt dat Turken en Marokkanen ‘gewoon niet’ trouwen met autochtonen, kan je beter om je heen kijken. Wat ik al zei: Wierd is immers zelf getrouwd met een Turkse-Nederlander. Jeroen heeft een vaste relatie met een Turks/Koerdische-Nederlander en Ozcan met een Nederlandse dame. Genoeg feiten om de stelling aan tafel onderuit te halen, maar niemand zegt er wat van.

Wierd stelt ook “allochtonen en autochtonen gaan nauwelijks met elkaar om. Ook al zijn ze hoogopgeleid, gaan ze nog niet met elkaar om. Dat valt niet te ontkennen”. Voor mij is het interessant om te kijken naar de onderliggende factoren. Dat contact is er inderdaad niet in de mate die ik zou wensen.

Meer dan de helft van de Turkse Nederlanders en Marokkaanse Nederlanders voelt zich niet thuis in Nederland (Werelden van Verschil, SCP, 2015) vanwege toenemende discriminatie en uitsluiting. 39% van de Nederlanders zegt (zeer) negatief te staan tegenover moslims in Nederland (TNS Nipo, 2014). In 2010 ging het nog om 31%. Om hoeveel procent zou het anno 2016 gaan? Verder heeft 80% van de Nederlanders geen behoefte aan contact met moslims (EO, 2014). Sunny benoemt in het gesprek dat het ook gaat om discriminatie en uitsluiting op de arbeidsmarkt. Dát zijn reële problemen waar we een keer aan moeten werken.

We tellen onze zegeningen niet. Ja, er gaat veel mis, maar er gaat minstens zo veel goed. We zijn zuinig in het benoemen van goede ontwikkelingen. We lijken een voorliefde te hebben voor het demoniseren van groepen en dat is jammer, want samen staan we veel sterker. Jeroen Smit citeert terecht Aboutaleb die eerder stelde dat het nog te vroeg is om van een geslaagde multiculturele samenleving te spreken. We hebben tijd nodig. We hebben geduld nodig. We groeien niet naar elkaar toe als we negatief blijven over elkaar.

Wat betreft het debat in de Tweede Kamer. We hebben het ruim vier uur gehad over Turkije en ongeveer tien minuten over Nederland in een Nederlands parlement. De SGP was de enige die kon aangeven dat vrijheid ook verantwoordelijkheid voor fatsoen met zich meebrengt.

Het CDA kon niet ingaan op het vonnis van een Duitse rechter, want Duits recht, want dat gebeurt in Duitsland, want daar kan hij zich niet in mengen, maar over Turkije had de woordvoerder wel wat te vertellen.

En de continue beledigingen, minachting en racistische uitspraken aan het adres van Turkse-Nederlanders waar ze de afgelopen weken een stortvloed aan over zich heen hebben gekregen? Niet boeiend. Terwijl dat juist hier in Nederland onder onze ogen gebeurt. Terwijl ik van onze Nederlandse volksvertegenwoordigers verwacht dat ze zich primair buigen over Nederlandse knelpunten die we hier samen kunnen oplossen.

Boeiend wat daar allemaal in Turkije gebeurt, maar mijn persoonlijke voorkeur gaat er naar uit om eerst hier orde op zaken te stellen. Er is genoeg werk aan de winkel, te beginnen bij de groeiende onvrede over elkaar en de politiek. Te beginnen bij de hierboven genoemde cijfers. Hoe kunnen we dat moeilijk gesprek met elkaar aangaan op een nette manier en op basis van feiten in plaats van onderbuikgevoelens?