Wie dieren wil beschermen moet ook op gevaarlijke markten staan

De Dierenbescherming durft niet meer op de paardenmarkten te komen en daar te filmen. Handelaren in dieren blijken namelijk niet alleen goed in de traditionele ‘’handjeklap’’ verkooptechnieken te zijn, maar hebben ook daadwerkelijk losse handjes.  Gaan beschermers van dieren overal waar weerstand komt nu de witte vlag hijsen of komen er anderen die juist naar de plaatsen van delict toe gaan om misbruik te tonen en te stoppen?

De folklore met dieren – met vluchtende mensen –  is een laatste fase ingegaan.

Verjaagd door boeren met hooivorken Het heeft toch iets van een aftocht. De kruisvaarders die weerloze dieren beschermen zijn met mest en klompen verjaagd door de boeren met hooivorken in de kleine dorpjes van Holland waar muziek van Normaal uit de boxen klinkt.  De communicatie-afdeling van de Dierenbescherming vroeg zich natuurlijk af hoe hier een draai aan moest worden gegeven. Want als er iets is waar Nederlanders een hekel aan hebben sinds het “’Karremans don’t shoot the piano player’’ trauma, dan is het wel aan lafheid om je eigen hachje te redden.

Er kwam een communiqué, rechtstreeks van de generale staf van het hoofdbureau in Den Haag. ‘’ Wij vinden het niet langer verantwoord om onze medewerkers aan bovengenoemde risico’s bloot te stellen en zien ons dus gedwongen te stoppen met het zelf bezoeken en in beeld brengen van paardenmarkten. Dit is geen overwinning voor de kwaadwillende handelaren, maar dwingt ons wel onze aanpak aan te passen.’’

Geruststellende nietszeggende woorden. Eigenlijk staat er: we laten de paarden daar aan hun lot over want er lopen boze handelaren rond die niet alleen naar doen tegen dieren, maar nu ook tegen mensen. We gaan ander leed opsporen, geweld tegen dieren is er genoeg, maar beschermen van dieren moet natuurlijk wel leuk blijven anders stappen we in de auto en rijden we snel weg.

Imagoprobleem naast grote successen Dat is nou een imago wat de goede Dierenbescherming bij velen nog heeft: de goede burgerij, die in asielen werken, langs deuren gaan voor geld en pluche beestjes verkopen op gezellige markten. Omdat het zielig is wat er met dieren plaatsvindt in de grote wereld. Natuurlijk staan er de grote inspanningen en successen tegenover. De invloed die de grootse dierenbelangenorganisatie heeft bij overheden, politici, wetenschappers, het bedrijfsleven en de supermarkten waardoor bijvoorbeeld het leven van honderden miljoenen dieren in de veehouderij de afgelopen 30 jaar stukken beter is geworden, er veel meer wet- en regelgeving is omtrent welzijn, gezondheid en integriteit en het beter leven keurmerk een uithangbord is voor samenwerking en goede aandacht voor dier en houder.

 Juist daarom is dit persbericht met de boodschap van ‘’we durven niet meer, het wordt te benauwd’’ een strategisch communicatieve blunder. Branding van je merk en alle inspanningen om identiteit en gewenst imago overeen te laten komen kan mislukken door een paar grove fouten op beleidsterrein en communicatiegebied. Of zou dit allemaal het grote slimme doel zijn van de Dierenbescherming? Het levert aandacht op en betekent misschien een reactie van ‘’dit accepten wij niet van de paardenmarkten’’ op.  Voorbedachte slimheid, het is maar de vraag.

Banlieues waar regels niet gelden Nu de Dierenbescherming zich op ander leed, waar er genoeg van is,  richt – waar het minder gevaarlijk is voor de eigen mensen – staan de deuren open voor andere kleinere organisaties die eerlijk gezegd niet alleen voor de paarden willen opkomen, maar ook in de geldgaten wil springen die er nu gemaakt zijn door de move naar eigen belang van de grote broer.

Wie iets weet over de paardenmarkten weet dat het één van de banlieues zijn waar dieren aan misbruik onderhevig zijn omdat bestuurders een oogje dicht knijpen, politie er nauwelijks komt en burgers zich er niet zoveel zorgen om maken omdat er ook mensenleed in de wereld is.

De ogen worden namelijk dichtgeknepen als het gaat om transportregels, maar ook welzijnscontroles zijn minimaal of ontbreken, de paarden staan tussen allerlei attracties zoals braderieën en kermissen, terwijl de harde muziek uit de luidsprekers galmt en er leuke shows zijn voor de mensen.  Dieren staan er urenlang. Er staan zieke dieren, veel te jonge dieren, veel te oude dieren. Kreupele paarden en de klappen vliegen de dieren om de oren. Het is een uitputtingsslag voor de dieren omwille van de lol van mensen. Er zijn veel rapporten over geschreven. Het is een publiek geheim: deze paardenmarkten deugen niet.

Einde van de folklore binnen 10 jaar Paardenmarkten hebben een gering economisch nut. Het is folklore. Overgebleven uit vroegere tijden. Totaal onnodig in de 21 ste eeuw. Het past in het rijtje van ganstrekken, katknuppelen, circus met dieren en hondengevechten. Het is vermaak voor het volk, door het volk, gedoogd door plaatselijke bestuurders en de politie met eigen regels en de handen in de broek. Want de verweving van de organisatoren van de markten, de paardenhandelaren, de attractie-eigenaren, de gemeentebestuursleden en de plaatselijke politie is sterk. Het is en blijft een dorpsfeest. Swiebertje, Brombeer en de Burgemeester bestaan nog steeds.  

Kunnen de plaatselijke notabelen, de kerk, de boeren en de dorpsinwoners nu juichen bij het vertrek van de beschermers uit de moderne stad?

Waarschijnlijk is het een feestje van korte duur. De aftocht van de Dierenbeschermers heeft namelijk een aantal bijeffecten. Naar verwachting komen er nu regelmatig ‘’andere’’ dierenbeschermers eens kijken op de markten en zullen zij hun bevindingen vastleggen. Een vloedgolf van nieuwe beschermers komt naar u toe deze herfst. Gemeentebesturen en ook de rijksoverheid komen onder publieke druk te staan. Willen we dit soort vrijstaten, dorps banlieues, waar dieren middeleeuws worden getreiterd en mensen hardhandig verjaagd? En de publieke opinie keert zich tegen de daders van dierenleed en bedreiging van mensen.

Binnen 10 à 20 jaar bestaan deze paardenmarkten dan ook niet meer. De beschaving rukt op, ook in kleine dorpen waar dieren onderdeel zijn van volksfeesten. Er komt een einde aan de wetteloosheid als het gaat om het niet naleven van transport-, welzijn- en gezondheidsregels. Politieagenten die nu met de mishandelaars heulen omdat het boerenburen zijn en de plaatselijke burgemeester, raadsleden en ambtenaren die het toelaten, kunnen zich druk gaan maken om de drukte van de mensen uit de steden die toe zal nemen. De aftocht is een feit, het einde van folklore met dieren is slechts een kwestie van tijd. De waarde van dieren is groter dan het eigenbelang van dorpsgekken die dieren treiteren en aardige mensen gewapend met alleen een camera, inlevingsvermogen en argumenten hardhandig verjagen.