Die man daar

Vliegveld. Wachten. Ik plof vermoeid neer op de enige vrije stoel die ik in eerste oogopslag zie, hannes met de baggere wifi en probeer iets eetbaars in mijn tas te vinden. Naast mij een dame met oordopjes in. Ze haalt er eentje uit haar oor en zegt iets. Ik stop met mijn tevergeefs handelen en verleg mijn focus.

‘Sorry?’

‘That man there is acting all pervert on me.’

Ze is van streek. Ik mompel wat geruststellende woorden met het gevoel dat taal even tekortschiet, aarzel een moment en leg dan voorzichtig mijn hand op haar schouder. Iemand anders heeft al een grens bij haar overschreden, ik wil met mijn aanraking niet de tweede zijn.

Ze glimlacht een beetje en ontspant. Even zijn we stil. Verbonden. Vrouw.

Het moment is voorbij. Mijn hand gaat in mijn schoot, zij doet haar oordopjes beide weer in. We kijken voor ons uit. Vreemden.

Ik werp een vluchtige blik opzij.

Ze lijkt weer te hebben gevonden wat die man haar even had afgepakt.

Voor ons staat een rij. Nog steeds. Vrouwen. Mannen. Misschien ook that man there. Er lijkt niets aan de hand. Net zoals vlak voor mijn buurvrouw me aansprak.

Schijn bedriegt.

Thuis google ik op ‘seksuele intimidatie’. Het levert op het eerste gezicht weinig op.

Schijn bedriegt.

De vrouw met de oordopjes stopte haar muziek om met mij haar stilte te delen. Haar gezicht ben ik vergeten, die krachtige kwetsbaarheid niet.

Ik vraag me nog steeds af of ik niet meer had kunnen doen. Moeten doen. Er voor de ander kunnen zijn is een dankbare taak, een structureel probleem oplossen doet het niet. That man is still there.

Ik ben boos en weet het even niet.