Die lastige liefde

Toen ik vanmorgen op het net rondkeek of er iets leuks was gebeurd om over te schrijven kwam ik een oud TED-praatje tegen uit 2007 (stenen tijdperk dus) van Helen Fisher over wat er in de hersenen gebeurt bij de liefde. Omdat ik in een romantische bui was keek ik de hele 24 minuten uit en had er geen spijt van, maar ik vroeg me wel af of de wetenschap van de liefde wel zo helder is.

Ja, het gaat allemaal om neurotransmitters in ons zenuwstelsel. We worden verliefd door de dopamine die met een ontmoeting samenhangt. We krijgen een flush aan oxytocine en dopamine bij een orgasme. We leren dat het allemaal met die persoon samenhangt en door de vasopressine raken we ook nog langdurig verknocht aan die persoon.

Helen Fishers idee van de grote liefde scharniert op drie belangrijke aspecten hiervan. Dat is in de eerste plaats de romantische liefde waarbij je aan niemand anders kunt denken en de hele wereld alleen nog maar via een focus op de ander kunt zien. Mensen die zo verliefd zijn antwoorden op de vraag of ze voor die persoon zouden willen sterven onmiddellijk met een volmondig ‘ja’. Dat is iets anders dan het tweede element van de grote liefde en dat is de lust. Bij mannen gaat dat gepaard met testosteron, bij vrouwen met oestrogeen. Het derde onderdeel van de grote liefde is de verbondenheid van die twee mensen, die hen een leven lang kan binden (hoeft niet natuurlijk, als het niet werkt). Het gaat allemaal om de juiste mix van hormonen op de juiste momenten en met regelmaat worden ook de mensen die jaren aan elkaar verknocht zijn weer opnieuw verliefd op elkaar (dat kan al door een herinnering gebeuren) en dan met een dosis dopamine door het orgasme wordt alles weer opgestookt. Ze noemt het geheel ‘een van de krachtigste hersensystemen’ die mensen hebben.

Fisher zegt nog een hoop andere interessante dingen in haar praatje. Over het belang van de emancipatie van vrouwen voor de liefde, over het ongunstige effect van antidepressiva op het geheel. Over de gelijkheid van partners. Alleen daarom al is het leuk het hele praatje te bekijken.

Natuurlijk heeft ze gelijk dat in de menselijke biologie dit zo ongeveer de backbone van het systeem vormt waardoor we ons voortplanten en elkaar helpen om samen te overleven. En – dit terzijde – ze heeft vast ook gelijk als ze opmerkt dat de mens niet gemaakt is om gelukkig te worden, maar om zich voort te planten. Maar uiteindelijk bepalen de omstandigheden wel hoe we de liefde beleven, hoe we er zelf vorm aan geven, hoe we het vieren, hoe we leren omgaan met dat lastige pakket van liefde en lust.

 

 

Volg Ivan Wolffers ook op Twitter Het vorige Gezonde Weetje van de Dag: Oogcontact overtuigt de tegenstander niet

Het nieuwe boek van Ivan Wolffers is: Het gezonde lifestyleboek