DiCaprio gaat door een hel om wraak te kunnen nemen

The Revenant is de beste film van Alejandro González Iñárritu tot nu toe. Uit mijn mond hoeft dat niet veel te betekenen, want sinds zijn spraakmakende debuut Amores Perros vond ik het werk van de Mexicaanse auteur en regisseur wat lastig te verteren. Niet dat ik denk dat hij een slechte regisseur is, integendeel, hij heeft uitzonderlijk veel talent. Zijn probleem is dat al zijn films gebukt gaan onder het gewicht van hun eigen besef van belangrijkheid en artistieke waarde. Gaat het dit keer anders?

Wraak The Revenant vertelt een tamelijk rechttoe-rechtaan mens versus natuur annex wraakverhaal, losjes geïnspireerd op de 19e eeuwe frontierman Hugh Glass, gespeeld door Leonardo DiCaprio. Tijdens een misgelopen jachtexpeditie in het afgelegen Dakota moet Glass hulpeloos toezien hoe zijn zoon wordt vermoord, om vervolgens zelf voor dood te worden achtergelaten. Maar Glass overleeft en begeeft zich op een onmogelijke reis door een koude wildernis, bedreigd door wild, Indianen en wrede Fransen. Hij is vastbesloten om zijn enige kind te wreken, maar hoe veel voldoening kan wraak bieden?

De film begint met een bloedige slag tussen jagers en Indianen, die herinneringen oproept aan de D-Day scene uit Saving Private Ryan. Iñárritu legt hiermee de lat hoog en maakt het waar. DiCaprio’s naakte overleven in de natuur met achtervolgingen, verwondingen en de veelbeschreven berenaanval maken The Revenant een viscerale achtbaan van een filmervaring met een tastbaar fysiek karakter. Je voelt het koude water, proeft het bloed op je kin, ruikt het rottende vlees.

Ontberingen Een hoop van de eer hiervoor gaat naar het camerawerk van Emmanuel Lubezki, die de film draaide met (vrijwel) alleen natuurlijk licht. Op een vloeiende manier combineert hij epische landschapshots met ruwe handheld takes van DiCaprio’s ontberingen. Lof is ook verdiend voor de creatieve geluidseffecten en production designer Jack Fisk, die als geen ander een film oud en krakkemikkig kan laten lijken. Tom Hardy is genomineerd voor een Oscar en DiCaprio kan de prijs nauwelijks nog mislopen, maar de beste rol van de film is weggelegd voor de jonge Engelse acteur Will Poulter, die het meest complexe personage neerzet.

Dit brengt mij bij mijn kritiekpunten. Voor een zo eenvoudig verhaal bevat The Revenant een goed aantal slecht uitgewerkte personages, niet-overtuigende scènes, plotwisselingen en zwakke dialogen. Als Iñárritu een gewone genrefilm had willen maken was dit misschien geen punt geweest, maar het is duidelijk dat The Revantant Kunst met de hoofdletter K moet zijn. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de droomscènes, die echter bij mij vooral herinneringen oproepen aan het tergende quasi-spirituele gezever van 21 Grams en Biutiful, waar ik mijn geduld mee verloor.

Ondanks dat is The Revenant een aanrader. De film werkt het best als een survivalervaring vanuit een bioscoopstoel, keihard, gruwelijk en levensecht, met een paar momenten er tussendoor die uitstekend geschikt zijn als plaspauze.