Depressief? Stel je niet aan!
Praat mee
Reacties (15)
Dat depressie een biologische ziekte is, waarvan je hyperalgesia kan hebben, motor retardation, je ziet de wereld zelfs feitelijk grijzer en ga zo maar door. Het is net zo goed een biologische ziekte als diabetes. http://www.youtube.com/watch?v=NOAgplgTxfc Stanford Sapolsky Depressie
Depressie is een heel ernstige aandoening. Punt. Iemand die aan depressies lijdt uitlachen en treiteren is net zo verwerpelijk als dat te doen bij iemand die kanker heeft. Dat is iemand die op het randje staat een duwtje geven. Het zou strafbaar moeten zijn, net als martelen.
Het lijkt me verschrikkelijk om zulke nare gedachtes over jezelf te hebben. Ikzelf en velen met mij vermoed ik, kunnen zich er werkelijk niks bij voorstellen hoe het is een depressie te hebben. Dat het bestaat en geen aanstellerij is lijkt me duidelijk, want iedereen kent wel iemand die een depressie heeft (gehad).
Er schuilt een groot taboe op depressies hoewel dit gelukkig aan het minderen is. Het probleem is vaak ook dat we in het taalgebruik van alledag snel psychiatrische taal gebruiken. Iemand met tegenslag in het leven, hetgeen normaal is, bij het leven hoort, kan al snel zeggen dat hij of zij depressief is. Maar dat is niet dezelfde situatie als Karim Khaoiri beschrijft, die lijkt veel complexer en dieper. Goed dat men is blijven aandringen op behandeling.
Herkenbaar! Het is wel uit te leggen, maar mensen zonder dezelfde ervaring kunnen het niet begrijpen. Dus zinloos... zie reacties hier onder van mensen die je vertellen wat je wel en niet moet doen. Sterkte!
Mensen die jou (zoals je aangeeft) 'uitlachen, minachtend wegzetten of een aansteller vinden' zijn het natuurlijk niet waard serieus te worden genomen door jou (ook al nam je hen misschien serieus in een vorige fase van je leven). Wanneer je echt op wilt knappen dan moet je onmiddellijk kappen met die lui en dat moet voor jou ook niet zo moeilijk zijn immers zij nemen jou niet serieus en je wenst toch hopelijk niet om te gaan met mensen die jou zien als een slappe slome duikelaar...?? Je bent, doordat je de beslissing nam hulp te gaan zoeken, juist een sterke kerel die verantwoording neemt voor zijn leven! Blijven omgaan met hen geeft je inderdaad een gevoel van angstigmakende machteloosheid, en dat doet je nog eenzamer voelen dan je was tijdens hevige depressies. Je zult een scheiding moeten aanbrengen in je leven; het leven vóór (het werken aan) je herstel en het leven dat je nu begint. Dat betekent onder meer óók dat je afscheid zult moeten nemen van deze 'vrienden', waarvoor je kennelijk zo weinig betekent dat ze niet bereid zijn vriend van je te blijven nu jij aan de beterende hand bent. Vergelijk je depressies gewoon met een zware hersenschudding of ernstig hartinfarct. Jij wilt er begrijpelijk zo snel mogelijk van af maar zij (je 'vrienden') staan lachend naast je ziekbed en zien je liever blijvend (!) lijden aan deze ernstige kwaal... Meen je nu echt dat afscheid nemen van deze egoïstische lieden (die in de eerste plaats nooit je vrienden zijn geweest zo blijkt nu!) je eenzaam zou maken? Maak nieuwe vrienden die bij je nieuwe leven horen en je zult zien dat je zienderogen opknapt en er van eenzaamheid geen sprake meer is...! ...en chantabel...? Iemand die de feiten onder ogen ziet en ze klaar en helder op tafel legt waarbij man en paard worden genoemd is onder geen enkel beding chantabel, maar dat laatste wist je inmiddels neem ik aan...
De enige manier om een depressie te overwinnen, is er bovenuit te groeien. Ik kan je aanraden een dagboek bij te gaan houden. Niet alleen is het louterend dagelijks te schrijven over je zielenroerselen, het kan daarnaast - voor een auteur - buitengewoon inspirerend zijn. Schrijven over mijn depressie – mind you, ik werd dagelijks wakker met de vraag of ik er nu een eind aan zou maken, of er nog een nachtje over zou slapen – haalde het beste bij mij naar boven. http://ikgeloofalles.nl/archief.htm Count your blessings, dag in dag uit, misschien helpt het je op een punt te komen dat je het niet langer toelaat depressief te zijn. Sterkte.
Het probleem is natuurlijk dat als je mensen die je niet anders kennen dan zoals je bent gaat vertellen dat je EIGENLIJK een rondlopende depressie bent. Dan ga je dus jezelf labelen. Sorry, maar dat is het domste wat je kan doen. Verzin maar allerlei smoezen e.d. Dat wordt maatschappelijk veel eerder geaceepteerd, dan dat je zelf met het label DEPRESSIEF PERSOON op je voorhoofd gaat lopen. Je wordt eenvoudig weg niet meer serieus genomen: en dat betreft werkelijk alles wat je doet en zegt. Voor begrip van je omgeving hoef je niet te rekenen. Met een dipje kan iedereen overweg, maar het moet vooral niet te lang duren, Maar depressievelingen zijn vervelend, eentonig, lui,laks enz enz enz enz Daar ga je als buitenstaander toch niet mee verprutsen.
Klinkt heftig, maar er kan geen reden zijn jezelf te haten. Dat moet ik je echt ontraden. Want geen mens is een haar beter dan jij.
Dat is wel waar, Pepijn, maar een depressie als omgeschreven werkt op de hersenen en zorgt ervoor dat die anders gaan functioneren. Zo denk je ook anders, terwijl je denkt volkomen rationeel te zijn. Dat ben je vaak niet, als een echte depressie woedt in je hoofd. Ik ken mensen die dagelijks anti depressiva slikken, omdat de hormoonhuishouding genetisch bepaald, te slecht werkt. Dat geeft mensen een gevoel van wegzinken in een zwart niets, zoals depressie vaak omschreven wordt. Veel sterkte Karim. Er zijn goede therapeuten en wie weet klim je uit je dal. Gesprekken, samengaand met beweging en eventueel medicatie en dan wellicht langzaam afbouwen, zodat je het weer zelf kunt regelen.
"Hoe leg je dit uit zonder je daarna machteloos, angstig, chantabel en nog eenzamer te voelen?" Door autonomer te worden en je niet zo afhankelijk te maken van reacties van anderen. Oftewel: door minder te willen pleasen. Zie het als een kans om wat selectiever te worden en de bokken van de schapen te scheiden. Als je het uitlegt en iemand laat jou je machteloos, angstig, chantabel en eenzaam voelen, dan is het hoog tijd om (in ieder geval emotioneel) afscheid te nemen. Zo iemand kan voor jou toch geen relevante andere zijn? En ja, dan kom je erachter dat je veel minder vrienden hebt dan de teller van Facebook aangeeft. Dan ga je onderscheid maken tussen vrienden en kennissen. Al schoffelend kom je erachter van wiens oordeel je je iets moet aantrekken. En dat zijn niet degenen die je je machteloos, angstig, chantabel en eenzaam laten voelen. Wellicht kom je er ook nog achter dat het aankaarten van discussies, informeren van journalisten, informeren van ambtenaren en het informeren van politici wel wat erg opgeblazen omschrijvingen zijn voor het werk van een blogger. Zo kijkt de rest van de wereld er echt niet tegenaan, die neemt dat niet zo serieus als jijzelf. Hoort er allemaal juist heel erg bij als 28-jarige. Leren relativeren. Leren wie je echte vrienden zijn en van wie je je beter geen donder aan kunt trekken. En dan natuurlijk met een beter beeld van wie er toe doet en van wat jij zo belangrijk vindt ertoe doet verder gaan zonder al te hooggespannen verwachtingen. Maar uiteindelijk wel een stuk lichtvoetiger.
Iemand lijdt aan depressies en jij gaat uitleggen dat hij wat meer moet relativeren. Mijn hemel wat een onbenul. Dus als iemand zijn been breekt ga jij hem zeker vertellen dat hij het niet zo moet zien.
Karim, leer omgaan met je eigen gevoelens, is de enige manier om depressie te voorkomen. Depressie staat bij iedereen voor de deur: bij een vlies van een zoon of dochter, bij een verlies van je ouders, man of je vrouw, bij een verlies bij een geliefde, het kan ook voorkomen bij een verlies bij een hondje. Ik was 15 jaar oud en werd zo depressief na het vergiftigen van mijn hondje in Marokko. Ik koos niet voor een psycholoog toen, maar ik probeerde mijn gevoelens onder de controle te krijgen en mijn gevoelens goed te leren. Later ging mijn vader en moeder tegelijk dood, maar ik had niet zo last van,ikm rouwde meer over ''Luiza'' mijn hondje dan over mijn ouders. Ik kan nu heel goed omgaan met mijn gevoelens. Ik lach de depressie nu uit.
Mostafa, een depressie gaat verder dan het verwerken van een verlies. Dat is namelijk een logisch en verklaarbaar naargeestig gevoel. De meeste vormen van depressies kun je niet voorkomen of verminderen zonder medisch ingrijpen. Vaak zijn ze volledig onvoorspelbaar en onverklaarbaar.
"bij een vlies van een zoon of dochter, bij een verlies van je ouders, man of je vrouw, bij een verlies bij een geliefde, het kan ook voorkomen bij een verlies bij een hondje." Verdriet van verlies en rouw zijn nog geen depressie!