Depressief? Stel je niet aan!

Eind vorig jaar gaf ik iemand per mail aan niet aanwezig te zullen zijn tijdens een boekpresentatie. Naarmate de datum van deze boekpresentatie naderde werd ik namelijk depressiever en angstiger, dit hield ook daarna nog een tijd aan. Voor mijn gevoel te lang. De zelfhaat, de overheersende gedachte dood te moeten was slopend.

De stap die ik na deze depressie voor mijzelf moest zien te overwinnen was het daadwerkelijk vragen om hulp aan mijn huisarts. In de afgelopen jaren hebben wij het veelvuldig gehad over mijn ups-and-downs, maar pas december vorig jaar nam ik daadwerkelijk deze stap.

Ik zal u niet vermoeien met de stappen die dan volgen, het juiste is in ieder geval gedaan en in januari van dit jaar kon ik al terecht bij een behandelaar. Nog diezelfde maand stopte ik de behandeling, het vertrouwen in mijn behandelaar ontbrak. Eind maart, na aanhouden vanuit PsyQ – hiervoor dank-, hervatte ik mijn behandeling bij een andere behandelaar. Ik voel mij inmiddels comfortabel bij de gedachte dat een ‘zielenknijper’, zo zie ik psychiaters en psychologen niet meer, mij helpt de oorlog in mijn bovenkamer op te lossen.

In de afgelopen jaren (en nog) heb ik vooral mijn best gedaan de oorzaak van mijn depressies te maskeren. Faalangst was voor mij een eenvoudige reden om op te geven aan hen die steeds weer vroegen naar mijn “dipjes”. Ik loog niet, faalangst speelt wel degelijk een rol, maar de kern van mijn depressies is een gecompliceerd verhaal waarvan slechts een klein aantal mensen alle ins and outs kennen.

Heb ik door mijn geslotenheid hierover zelf reacties uitgelokt als: stel je niet aan, we hebben allemaal weleens een blessure, welcome to the real world, buckle up! Je bent niet de enige die iets ergs heeft meegemaakt, hebben islaMietjes wel vaker last van, wat meer lachen helpt enz.? Misschien, maar hoe leg je iemand, als achtentwintigjarige, uit dat je al jaren last hebt van langdurige depressies? Hoe leg je dit uit zonder uitgelachen te worden? Hoe leg je dit uit zonder minachtend weggezet te worden als aansteller? Hoe leg je dit uit zonder hen te vertellen over de kern van je problemen? Hoe leg je dit uit zonder je daarna machteloos, angstig, chantabel en nog eenzamer te voelen?

Dit gaat niet.

Het was voor mij de afgelopen jaren vele malen makkelijker, zeker voor mijn eigen veiligheid, om over mijn verleden te schrijven als dealer, over falend veiligheidsbeleid, falend jongerenbeleid, ‘onderwereldfiguren’ die ik goed ken, over wat ik meekrijg op straat en wat niet meer, dan verhullend in gesprekken over de oorzaak van mijn depressies. De haat, het wegwuivende, het dédain spatte er dan ineens van af.

De afgelopen jaren ben ik vooral bezig geweest met andermans problemen, met aankaarten, bijstellen (in hoeverre dit überhaupt mogelijk is) van discussies, informeren van journalisten, informeren van ambtenaren en het informeren van politici. Niet meer. Ik heb mij voorgenomen de komende tijd vooral aan mijzelf te denken en te werken.

Indien ik mij hiermee aanstel, dan zij dit maar zo.

Dit artikel verscheen ook op het weblog van Karim Khaoiri: 251one

Volg Karim ook op Twitter