GroenLinks en PvdA willen ook na komende verkiezingen samen verder
Depressief? Hoe kan dat nou? Jij bent altijd zo positief
© cc-foto: Joris Louwes
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (13)
Wat ik graag wilde zeggen; Ik vind het indrukwekkend openhartig en integer...... Namens mij als kiezer, bedankt voor de inzet toen en nu hier... Jammer dat het u zoveel gekost heeft....ik hoop dat het steeds weer een stukje beter gaat. Echter; langzaamaan dan breekt het lijntje niet... Het zou inderdaad niet zo moeten zijn dat mensen er niet over kunnen of durven spreken, je je beschaamd zou moeten voelen. Het zou zo moeten zijn dat werkgevers en politiek maar ook mensen in het algemeen hun verantwoordelijkheid nemen. Maar..... Ieder begin gemaakt is een lichtpunt aan de horizon......
Goed advies. Veel mensen met een depressie maken de klassieke fout om te snel te willen herstellen, je moet in kleine stapjes denken en uiterst behoedzaam opbouwen.
Gadfly Daar komt bij dat mensen met een burn-out bijna altijd de neiging hebben ontzettend veel werk naar zich toe te trekken en mensen in de omgeving daar gewend aan raken, het werk vaak op diegene afschuiven al dan niet bewust. Het lijkt zo gemakkelijk maar het sluipt er vaak onopgemerkt in. Die krijgt alles voor elkaar etc..etc.. die lost het wel op....maakt het onmogelijke mogelijk (optimist), soms hebben ze helemaal niets in de gaten. Maar ten koste van wat? Mijn man heeft een burn-out gehad na altijd werkweken te maken van 70 uur of meer, waar op een gegeven moment een ander grof van geprofiteerd heeft en hem uiteindelijk liet vallen als een baksteen toen hij voor het eerst ziek werd en thuisbleef. De zaak werd binnen een week en zonder zijn medeweten, onder zijn kont door verkocht waardoor hij ook nog eens werkeloos werd. Hij is toen uiteindelijk in de WAO terechtgekomen en later met de Geus ineens 10% goedgekeurd. Het UWV heeft niets gedaan, niet eens een integratiegesprek laat staan integratietraject... De uitkering bestond al uit zoveel procent van een maximaal dagloon. Dus je begrijpt hoeveel je ineens in inkomen zakt, dat is gigantisch als je weet wat hij verdiende. Dat was een zogenaamde vriend (van de kunstacademie) die hem bij zijn oude werkgever had weggehaald om samen die zaak op te bouwen. In eerste instantie lang afgehouden, uiteindelijk toch die keuze gemaakt. Mijn man was een grote drijfveer daarin wat betreft de artistieke kant. Het laatste jaar heeft hij de zaak alleen gedraaid toen vriend 'ziek' was. Er werd tegelijkertijd veel geld onttrokken aan de zaak voor privedoeleinden, omdat die een oude boerderij gekocht had en die verbouwde.... Het begon met een fikse griep. Ik moest hem nog bewegen nu toch echt even thuis te blijven. Nooit eerder ziek thuisgebleven, werkte altijd door, heeft hij overigens zijn hele leven gedaan, wij hadden eerder ook een eigen zaak, maar toen kon het echt niet....... Wij hebben alles verloren daardoor, huis, spaargeld, pensioen....Maar nog steeds heeft hij volgens mij een soort onderliggend schuldgevoel , soort schaamtegevoel m.b.t. zijn gezin en de situatie waarin wij nu zitten. Nog steeds neemt hij als hij iets vrijwillig doet alle verantwoordelijkheid voor iets op zich en al het werk. Dat leert hij nooit meer af. Dat zit zo in hem, perfectionist, groot verantwoordelijkheidsgevoel en niet kunnen hebben als iets niet goed gebeurt....Een jaar geleden, terwijl hij midden in de nacht aan het werk was voor een boek dat werd uitgegeven kreeg hij een hartinfarct. Alles waarin de ander slordig ( of onkundig) is m.b.t. het project, zet hij bijna automatisch recht, hij maakt daar geen woorden aan vuil. Het kost hem wel een hoop gedoe en veel extra tijd en steeds iets opnieuw doen omdat anderen niet beseffen welke impact een zogenaamde kleine toevoeging en/of verandering heeft....Hij voert dat gewoon maar weer uit maar valt een ander niet af... Hij leert dat nooit meer af...zoveel is wel duidelijk....Of hij doet iets goed of hij doet het niet...maar eenmaal begonnen maakt hij het af. Als een ander er een puinzooi van maakt lost hij dat 'wel even' op. Dat krijg je er bij hem niet meer uit...zoveel is wel duidelijk.. Ook daarin zal hij altijd kwetsbaar zijn...karakter verander je niet zo gemakkelijk...weten is nog iets anders dan je continu bewust zijn en blijven ervan...zo bleek...
@ Minoes Persoonlijkheidsstructuur schijnt een rol te spelen bij de kans op een burn-out. Vooral mensen met groot plichtsbesef en neiging tot perfectionisme lopen meer risico, als ik jou zo hoor voldoet jouw man zeker aan dit profiel. Ik dacht dat ik veel mee had gemaakt met mijn toenmalige werkgever, maar wat jouw man is overkomen is wel een graadje erger en hij heeft wel heel wat voor zijn kiezen gehad. En dan ook nog dat gedoe met herkeuringen, daar zit je dan helemaal niet op te wachten. Dit moet voor jullie een ongelooflijk zware tijd zijn geweest. Knap dat hij nu vrijwillerswerk verricht, wel oppassen dat hij niet opnieuw in dezelfde valkuilen valt.
Iemand gaf me eens een mooi en simpel lijkend voorbeeld van hoe dat werkt, toen ik de neiging had een jas die iemand achteloos en dus halfslachtig op de kapstok gegooid had, zoal verwacht geheel door tekort aan grip naar de wet der zwaartekracht op de grond viel. Nu ga jij die jas ophangen, je krijgt een bedankje, dat voelt goed. Volgende stap is dat ze het heel gewoon gaan vinden dat jij dit doet, dat doe je toch altijd, er volgt geen bedankje meer en hun gedrag verandert niet. Volgende stap is dat ze teleurgesteld in je raken bijna verwijtend naar jou toe, als ze de jas bij weggaan nog op de grond aantreffen, vies en besmeurd, verwijtend omdat je niet deed ... wat je altijd wel deed. Al die tijd verandert de gooier van die jas niet het eigen gedrag. Het is immer een wisselwerking van persoon met de omgeving, je eigen perfectionisme, verantwoordelijkheidsgevoel, niet kunnen/willen overlaten aan de ander, niet kunnen laten liggen... en de omgeving die daar gebruik van maakt, onbewust of bewust of er handig op inspeelt. Jij? Jij was toch altijd die optimist? ( voel je je weer even gevleid) Jij deed dat toch altijd even, je draaide er he hand niet voor om....alles kwam altijd wel goed... Maar ten koste van wat? Niemand kijkt meer bij zichzelf naar binnen, luistert naar zichzelf en ziet noch het gedrag van zichzelf noch dat van de ander....eenieder past steeds meer het gedrag op elkaar aan... wat een ander laat liggen pak jij op...wordt een ander moe pak jij het automatisch over., kan dat niet, jij zal weleens laten zien dat het wel kan.......onvermoeibaar toch! Echt waar? Neem niet voor lief wat een ander voor je opknapt, wees bewust van wat jij misschien wel laat liggen omdat het toch wel gedaan wordt, de ander oppakt wat jij het laat liggen,omdat het nu eenmaal wel moet gebeuren.... Kijk ook naar de ander zijn/haar grenzen en je eigen gedrag of dat niet al te gemakzuchtig wordt, je de verantwoordelijkheid niet al te gemakkelijk bij een ander legt, laat liggen, omdat die zo'n groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft dat het toch wel goed komt.(Hij kan dat veel beter toch?). Hij zo'n optimist is,( iemand die nergens zijn hand voor omdraait)..maakt dat alles kan wat onmogelijk leek ( voor ons). Altijd op tijd klaar... Aan de andere kant; Des temeer jij doet des temeer ze van jou verwachten. Des temeer zij alles normaal gaan vinden en tenslotte daarvanuit hun teleurstelling kenbaar maken, als jij het niet doet, het moet toch af en jij met je verantwoordelijkheidsgevoel en je onvermoeibare houding, de optimist in de ander zijn ogen, doet dat toch altijd wel even......en nu niet?. Jij loopt steeds harder, alles moet af en liefst goed en liefst vandaag want morgen heb je geen tijd...... Het draait zoals het draait maar plots lopen de radertjes vast en het wiel van de as, en boem daar lig jij, de eeuwige optimist die alles wel even fikst...maar nu even niet...hij is zichzelf voorbij gelopen...
Ik heb zelf in de jaren negentig een zware langdurige depressie doorgemaakt. Destijd rustte, nog meer dan nu, een taboe op psychische aandoeningen. Ik ben hier destijds heel open over geweest maar stuitte op veel onbegrip en merkte dat veel mensen dit gewoonweg niet konden handelen en het te confronterend vonden. Het ergste waren de goedbedoelde "kop op" adviezen en dooddoeners als "tel je zegeningen". Of nog erger, mensen die denken dat het met karakterzwakte te maken heeft. Het is heel lastig om onder woorden te brengen hoe je je voelt en om duidelijk te maken dat het elke dag een gevecht is om de dag door te komen Het goede nieuws is dat de meeste depressies uiteindelijk weer opklaren. Met de juiste medicatie en therapie kun je dit proces versnellen, maar het heeft tijd nodig om weer helemaal " de oude" te worden. Veel succes met jouw herstel!
Als je ooit al helemaal de oude wordt...en de gevolgen niet te groot zijn geweest...niet iedereen is dat gegeven...
Je wordt nooit meer helemaal de oude en de kans op een terugkerende depressie ligt altijd op de loer. Zelf begin deze eeuw te maken gehad met een zware depressie waar ik zware medicatie en therapie voor kreeg. Anderhalf jaar later begon het afbouwen van de medicatie, en uiteindelijk moet je brein het weer zelf zien te redden. Sindsdien heb ik 3 keer een kleine terugval gehad maar ik ken de symptomen en doe er alles aan om te voorkomen een echter zware terugval te krijgen. Sporten, veel buiten zijn... het zijn een paar veranderingen in je leven die mee helpen aan je geestelijk welzijn. Bij mij dan toch. En ja, praten helpt. Maar dan wel met de juiste mensen. Sterkte Roland!
Ww@ Minoes Klopt. Die depressie heeft er bij mij behoorlijk ingehakt en bij tijd en wijle ondervind ik nu nog steeds de naweeen hiervan. Het heeft bij mij destijds veel te lang geduurd voordat de juiste diagnose werd gesteld. Nu wordt een depressie gelukkig sneller herkend, dan is de prognose en de kans op volledig herstel een stuk gunstiger.
@ Pindaklaas Ik herken veel van wat jij beschrijft, je blijft nu eenmaal kwetsbaar en moet hier de rest van je leven alert op zijn. Veel daglicht, beweging en goede voeding is uitermate belangrijk, is ook mijn ervaring. Stress blijft ook een belangrijke risicofactor.
