'Dear White People', lachen om racisme

Deze week opent de film ‘Dear White People’ in meerdere bioscopen in Amerika. Een satirische film van de jonge filmmaker Justin Simien die al enkele awards op zijn naam heeft staan en door het vakblad Variety werd genoemd als een van de 10 veelbelovende directors. Meer dan oplossingen aandragen was zijn doel met deze film om een conversatie te starten over racisme in het post-Obama tijdperk.

De film speelt zich af op een prestigieuze campus van de fictieve Ivy League Winchester University waar de gemoederen langzaam maar zeker verhit raken rondom een gepland ‘zwart’ Halloween feest, georganiseerd door witte studenten.

De setting is perfect om letterlijk bijna alle mogelijke stereotypen te belichten. In tegenstelling tot wat je zou denken met een titel als Dear White People komen ook zwarte stereotypen aan bod. Wat de film briljant maakt is dat het niet de stereotypen zijn waarmee we altijd doodgegooid worden. Het zijn de stereotypen die wij zwarte mensen herkennen, die,  -al dan niet in conflict- meesterlijke conversaties voeren, die niet alleen hilarisch zijn maar ook een historische context hebben en vaak genoeg prikkelend zijn.

Van Coco (Teyonah Parris), het donkere meisje dat het niet kan laten haar lange gladde geweavde haren met rust te laten en liefst geen zwarte man hoeft te hebben, tot en met Sam (Tessa Thompson), de dubbelbloed hoofdrolspeelster die continu in conflict met zichzelf is. Ze ‘doet het’ met een witte jongen en is fan van Taylor Swift maar durft daar niet openlijk aan toe te geven, bang dat ze anders niet zwart genoeg zou zijn.

Niemand blijft een ongemakkelijk gevoel bespaart bij het bekijken van deze film, zeker niet wanneer het tot een hoogtepunt komt op het feest waar witte studenten met zwart geverfde gezichten dreinen op hiphop muziek. Mogelijk een leermoment voor Nederland om feesten met zwart geschminkte gezichten en afro-pruiken vanuit een ander perspectief te bekijken.

De cast is in één woord fantastisch. Er is geen enkele zwakke schakel maar als je het mij vraagt is Teyonah Parris, die Coco speelt, de uitschieter. Een hele sterke actrice die mij het meest ongemakkelijk gevoel geeft omdat ze zo overtuigend is in haar rol van het overcompenseren van een minderwaardigheidscomplex. Al met al een super aanrader die als het goed is niet alleen een conversatie over ras los maakt maar ook aanzet tot verder denken over rasrelaties.

Dit artikel verscheen ook op kroeshaar.com

Mireille Liong-A-Kong is woonachtig in New York en auteur van onder meer ‘Van Chemisch Glad naar Natuurlijk Kroes.’