Ik ging met een tegenstander naar de A12-blokkade
De wond zit diep als je eeuwenlang omlaag getrapt bent
© cc-foto: Campus Party Brazil
Money2020 is één van de meest vooraanstaande evenementen in de financiële sector. Ik bezocht het evenement om me door topondernemer Uri Levine te laten inspireren. Met twee unicorns op zijn naam die hij verkocht aan de grootste technologische bedrijven van de wereld, mag Uri Levine zich terecht mentor in ondernemen noemen. Op z’n Nederlands: doe normaal! Zo spraakmakend en onvoorstelbaar groot is zijn succes. Dat gaat onze nuchtere cultuur en mentaliteit te boven. Alhoewel steeds meer Nederlanders langzamerhand net zo ‘overdreven’ ondernemen qua ambitie en aanpak als bijvoorbeeld Amerikaanse giga-ondernemers. Een prachtige ontwikkeling.
Levine’s concepten sluiten qua product market fit zoals hij het noemt, bij iedereen aan. Tegelijkertijd is Levine Joods en Israeli, wat realistisch gezien een hindernis kan zijn in het werkende verkeer. Maar Levine heeft zich er niet door laten afremmen. Ik wilde hem daarover horen spreken tijdens één van de meest vooraanstande evenementen in de financiële sector, namelijk Money2020. Ik wilde weten wat Uri Levine wel heeft en ik niet.
Levine vertelde als mentor over zijn levenslessen en hoe zijn producten en diensten vanuit eigen kracht massaal omarmd zijn. Vervolgens hield hij een signeersessie in de hal. Een aantal uren na zijn lezing zat Levine nog altijd te signeren voor een rij die maar niet korter wilde worden.
Om de twee uur in paniek wakker worden
Vanzelfsprekend gaf Uri Levine bedrijfskundige inzichten in zaken zoals talent aannemen en ontslaan, disruptie, geld ophalen, potentiële kopers snappen, op wereldschaal werken en wat hij omschrijft als product market fit. Daarbij deed Levine het samen met zijn team uitstekend qua branding. Zo draagt hij tijdens de promotie van zijn boek steeds een t-shirt met de illustratieve boektitel erop: Fall in love with the problem, not the solution.
Het geheim van de persona Uri Levine blijkt dat hij aan de lopende band faalt en er geen ene moer om geeft. Alsof het niks is en zonder zich door het oordeel van anderen te laten afleiden. De waarheid is dat ik hem daarin benijd. Dàt is dus hoe hij het doet. Een start-up betekent wel slapen als een baby, voegde hij er lachend aan toe. Om de twee uur in paniek wakker worden.
Leergeld en grijze haren
Nou zoek ik de laatste tijd vaker naar inspiratie om ‘harder’ te worden in ondernemen. Zodat mensen niet alsmaar alleen bij me komen halen, zonder te brengen. En zodat de meningen van of omgang met anderen geen hindernissen vormen. Daarbij om beter te begrijpen hoe ik de hoogbegaafdheid en hooggevoeligheid voor me kan laten werken. Dit terwijl ik mezelf blijf. Nogal een klus.
Zo sta ik absoluut voor radicale transparantie – zoals nu – en zuivere, emotionele expressie. Daar heb ik mijn leven mee opgebouwd en dat heeft me veel gebracht. Maar ik begin te begrijpen dat die zaken voor sommigen onder ons soms oversharing kunnen betekenen en ons de kop kunnen kosten. Dit doordat anderen die gebruiken om ons weg te werken, of te framen. Of dat situationele context soms koste wat het kost wordt ondermeden, om maar niet vanuit rechtvaardigheid te hoeven handelen; alleen vanuit gemak. Leergeld noemen ze dat, geloof ik. En grijze haren.
Vooral omdat ik met integriteit en preventie een start-up ben en qua product market fit aan het pionieren. En daarbij de ‘mentalist’-functie van mezelf wil gaan inzetten. Een functie met als inbedding wijsheid en rechtvaardigheid. Eén die om overdenking, rust en verantwoordelijkheid vraagt. Eén die qua product dus uiterst persoonlijk is.
De angst zit hem daarbij niet in gevloerd raken an sich. Al helemaal niet in het onbekende. Het zit hem in het bijkomende pestgedrag van derden bij falen. Dat zijn de verwondingen. Een wereld die dan niet veilig is, om wie ik ben. Zo’n uiterst persoonlijk product is iets anders dan bijvoorbeeld kennishorden, of een algemeen aanbod lanceren.
Verwondingen als ik niet voorbij een geprojecteerde inschatting gezien word, of het plaatje dat me wordt opgelegd van de persoon die ik moet zijn. Dit om te schikken naar de belangen van derden, waaronder ondernemersbestaansrecht. Hetzelfde kom ik overigens vaker tegen bij ondernemende hoogbegaafden en hooggevoeligen, vooral binnen bepaalde groeperingen en bij vrouwen. En enige mystiek geef ik wel toe te hebben.
Niet één weg naar Rome
Als ik even nóg een uitstap mag maken over het persoonlijke bij de start-up: we denken dat integriteitsschendingen in het werkleven alleen uit zaken zoals seksueel grensoverschrijdend gedrag, corruptie, fraude, belangenverstrengeling enzovoorts bestaan. We zijn als samenleving daarbij bang dat we te snel overgaan in ‘integritisme’.
Ook bekritiseren we een handreiking – niet handleiding – seksueel grensoverschrijdend gedrag onder leiding van Mariëtte Hamer massaal om te laten zien hoeveel beter we het zouden doen. Terwijl we niet toegeven dat we aan het uitproberen zijn en dat we mógen falen. Dat er niet één weg naar Rome leidt.
De realiteit is dat integriteitsschendingen in het bedrijfsleven sluw zijn, al helemaal jegens bepaalde groeperingen. En dat integriteitssystemen die in omloop zijn om met beleid integriteit in te richten binnen organisaties, zich meestal op de broodnodige protocollen focussen om ‘duisternis’ tegen te gaan. Dit in plaats van ‘licht’ sterker te maken, dus mensen weerbaarder te maken. Dat laatste valt al zo lang onder de soms beperkte mogelijkheden van learning & development.
Kortom, we mogen integriteitsschendingen breder trekken en daar inderdaad inspirerende omgangsvormen met elkaar, basisprincipes of standaarden onder verstaan. Dus ook vergeving, gratie, context (!) bij moreel oordeel en hoe we integriteit in grijze gebieden – ook wel morele dilemmas – proberen te volgen voor onszelf. Volgen volgens een eigen kompas, blauwdruk en gezamenlijk werk. En we mogen veelvuldig vanuit de beste bedoelingen falen, zoals Levine ons leert. Zoals andere markten ons ook jarenlang al aantonen.
Geen ene moer om falen geven
Toch blijft falen moeilijk als sommigen onder ons eeuwenlang omhoog getild werden en anderen omlaag getrapt. Hoewel Levine er niet door geraakt lijkt te zijn (wil worden?), zit die wond bij velen diep en komt die nog voor in allerlei sluwe hoedanigheden. De kunst zit hem in balans vinden vanuit wijsheid en rechtvaardigheid om ermee om te gaan. En om die wond niet te laten ontkennen door hen die er baat bij hebben. Ook dat mag in dit tijdperk.
Met hen die roepen dat uitdagingen en tegenslag kansen bieden en een juiste instelling bij het ondernemen cruciaal is, stem ik graag positief in. Toch kom ik met de tegenvraag in hoeverre ze zich ooit onveilig hebben gevoeld door derden. Vroeg of laat moeten ze vaak toegeven dat ze een gevoel van ‘tweederangs’ zijn en spanning niet kennen, evenals nauwkeuriger dan de gemiddelde persoon werken, vanwege wie ze zijn. Dat ze zo positief gesteld kunnen zijn, doordat ze die wond niet voelen.
De zakelijke successen van Uri Levine spreken voor zich. Daar heb ik verder niets meer aan toe te voegen. Maar het is – vanuit mijn perspectief – zijn hardheid en zelfvertrouwen rondom wie hij is, wat hem wat mij betreft ongeëvenaard maakt. Levine blijft bij zijn eigen handelingen en faalt er vrolijk op los. Make your own mistakes fast, zoals hij steeds weer herhaalt. Een vrolijk en veilig idee.
cc-foto: Campus Party Brazil
Reacties (23)
Elite: mag honderden keren schieten in de schietkraam, je wint dus bijna gegarandeerd de grote knuffelbeer maar de kans op de dure Rolex is ook reëel. En die honderden keren dat het misging zijn later een leuke anekdote. Middenklasse: mag een paar keer schieten. Onderklasse: wordt weggejaagd van de kermis Ik snap nooit zo goed dat mensen met open mond naar die elite zitten te kijken of zelfs betalen om ze te horen opscheppen. Als jij geen vrienden hebt die jou keer op keer op keer op keer op keer op keer op keer op keer geld lenen dan gaat het jou niet lukken om de mislukkingen aan elkaar te rijgen tot je ooit toevallig op goud stuit (om het maar niet te hebben over contacten bij bedrijven die jouw startup willen overkopen). Als je tot de middenklasse behoort krijg je 1 of hoogstens 2 pogingen om een bedrijf op te richten, en daarna zegt de bank nee.
Ja ze zeggen altijd het verschil tussen de armen en rijken is dat de rijken het vaker proberen. Maar dat is natuurlijk onzin als een arm iemand het te vaak probeert wordt die letterlijk met de grond gelijk gemaakt.
Succesvolle techmiljardairs als Levine, Musk en Jobs zijn gewoon manisch depressieve narcisten die over lijken gaan en daarbij geen enkele verantwoordelijkheid nemen voor de schade die ze hebben aangericht aan mens en maatschappij . Om daar nou een voorbeeld aan te nemen om je eigen leven in te richten …tsja.
Ik heb niets tegen mensen die ondernemen en/of rijk worden Wat het probleem is met het neoliberalisme, is dat als je niet zo wilt leven. Als je niet alleen maar leeft voor geld, op een roekeloze amorele manier, dat er dan geen plek voor je is Het neoliberalisme gaat uit van een heel simplistisch mensbeeld. Iedereen is volgens het neoliberalisme zogenaamd 'de ondernemer' en deze 'ondernemer' is alleen geïnteresseerd in geld en heeft bijvoorbeeld geen eergevoel. Hij/zij zou iedereen een poot uitdraaien voor geld. Mits het binnen de wet gebeurt. Maar als het even kan, ook voorbij de wet. Althans, als je ermee weg komt via advocaten etc Sommige mensen passen heel goed bij dit wereldbeeld Maar veel mensen willen gewoon een rustig leven leiden en dat ontkent de neoliberaal. De neoliberaal snapt niet, dat je je woning niet per se ziet als 'een investering' om 'hogerop' te komen. Daarom leidt het neoliberalisme tot zoveel frictie, omdat ontzettend veel mensen er niets mee kunnen. Er niet in mee willen gaan. In die zin is het cultureel/psychologisch gezien een totalitarisme. Het bied geen alternatief, het ontkent diversiteit en uniciteit, individualiteit. We zijn allemaal 'homo economicus' of we willen of niet. We moeten allemaal in het yuppen keurslijf gedrukt worden en denken als 'een manager' In het communisme moest iedereen 'een arbeider' zijn. In het neoliberalisme moet iedereen 'een manager' zijn. Het komt op hetzelfde neer en is even stupide
LaBoem, deze keer is er nu eens net zo veel touw vast te knopen aan jouw reactie als aan het artikel.
Goed dat je het zegt, Brenda Laat ik het zo samenvatten. Vroeger was er een sociale woningmarkt. Je kon kiezen voor lage woonlasten, als je niet per se een carrière yuppie was/wilde zijn. Je kon dus kiezen voor een langzamer leeftempo, ook als je middenklasse was. Je kon rijk proberen te worden, maar je kon ook kiezen voor de langzame levensstijl, in de sociale woning. Het neoliberalisme heeft deze weg afgesloten, door deze woningen te verkopen Zo maakte ze het idee van meerdere levensstijlen onmogelijk. In die zin zijn ze heel erg tegen vrijheid juist. Ze zijn tegen diversiteit en voor homogeniteit.
Goede reactie, helemaal mee eens. En ook gewoon goed te volgen hoor!! Neoliberalisme is idd leuk voor een select groepje dat graag ondernemertje speelt. Die groep gaat goed op het neoliberalisme. Echter de rest de verpleegkundigen, onderwijzers, ingenieurs, bouwvakkers, politie etc etc voelen zich niet thuis in het Neoliberalisme en zien liever iets anders.
Jouw reactie waarin je bovenstaande iets duidelijker uitlegt, gaat me ongelooflijk aan het hart. Dit omdat ik weet hoezeer het klopt voor zovelen, of je het neoliberalisme noemt, of wat anders. Het gaat me aan het hart, omdat het een dilemma is waar ik bovendien zelf doorlopend mee worstel, ieder jaar weer. Zo is er ongelooflijk veel wijsheid en kracht aan wat we nu slow living noemen. Slow living, eenvoud, conflictloos, vrij en minimalisme horen bij hoe ik leef en onderneem, ondanks dat het algemeen klimaat daar niet naar is ingericht. Daarbij met balans voor de gezondheid, wat vaak zoeken is. Of dan heb ik met zulk soort typetjes gesprekken en dan roepen ze iets over mijn huis als investering inderdaad. Nee, mijn huis is mijn tempel en fundament, niet uit te drukken in financiële waarde en gewin. Voor niets in de wereld over te nemen, tenzij ik ooit besluit om slow living verder op te zoeken in de natuur, zon en vruchtbare bodem ergens in het buitenland. Mijn tempel stel ik beschikbaar voor gelijkgezinden die persoonlijke groei, de kunsten, sereniteit, slow living en meer opzoeken. Wat me raakt, is dat het constant schipperen is tussen (klein)ondernemen om genoeg te verdienen en tevreden potentie in te zetten en slow living, waar voor mij onder andere schrijven, constant leren en zelfzorg bij horen. Algemener, met alles wat er gaande is, wordt dat schipperen steeds zwaarder en complexer voor iedereen. En we bestaan niet om ons leven niet bewust en met vreugde mee te maken.
Dankje, Berend Beste Dina. Het neoliberalisme is wel degelijk iets. Het feit dat het nooit benoemt word, laat zien hoeveel macht het heeft. Als je een fenomeen niet eens kan/zal/mag benoemen, betekend dat dat het alles overheerst heeft. Alles is ervan doordrongen. Taal is ook macht. Als je iets benoemt, kan je het gaan ontleden, ontmantelen. Als je het niet eens benoemt, zal het nooit bekritiseerd kunnen worden. In die zin spreken we dus niet van een totalitair systeem, maar wel een totalitaire cultuur/psychologie/sociologie https://www.youtube.com/watch?v=_5Oo_73UX9U Ja, dat 'slow living' vind ik ook een neoliberale term, eigenlijk. Het was vroeger namelijk het uitgangspunt. Heel veel mensen leefde 'slow'. Wat toen niet 'slow' was. Ik kan mij de vader van een vriend herinneren. Hij was een voorbeeld voor mij, omdat hij een tegelijk masculiene, maar respectvolle en rustige man was. Hij had een simpele baan en woonde in een sociale huurwoning. Hier was hij heel gelukkig mee en hij had geen behoefte aan het opbouwen van 'een woon portefeuille', of 'een empire'. Voor mannen (en vrouwen) zoals hij, is er nu geen plek meer. Dat u ondernemer bent, rekenen ik u natuurlijk niet aan. U moet hierin helemaal zelf keuzes maken. Ik wil slechts alles bespreekbaar maken en uitpluizen.
Ik woon in een sociale huurwoning met een simpele baan. Ben hier tevreden mee, hoezo geen plek meer?
Theun Zoals je weet, is er een extreme woningcrisis Mensen kunnen alleen iets vinden in de private sector, als ze al iets weten te vinden
Oh zo, Ik denk dat men veel meer geduld moet hebben, maar geen plek is overdreven.
Pleit Dina er hier nou voor om het oplossen van grensoverschrijdend gedrag aan de vrije markt en de 'hardheid' van individuen over te laten? Het stuk brengt me in verwarring.
"Tegelijkertijd is Levine Joods en Israeli, wat realistisch gezien een hindernis kan zijn in het werkende verkeer." Die mag je me uitleggen. Dit heb ik nog nooit gehoord. Volgens mij geven de meeste mensen er geen f om of iemand joods is of niet. Denk dat de meesten je gewoon behandelen als mens. Een Levine wordt je niet, hoeveel boeken je ook van hem leest. Het zit in de persoon, gek genoeg vertellen dat soort types je dat nooit. Hoeveel van dat soort zelfhulpboeken geschreven door succesvolle business people heeft Levine gelezen voordat hij doorbrak? Waarschijnlijk 0. Dat over falen is ook zon bekend verhaaltje. Durf te falen. Das ook het halve verhaal. Durf te falen en wees geen eigenaar van de zooi die je achterlaat, maar gooi die over de schutting. Ondernemers die falen en dat niet doen, blijven met de brokken zitten en kunnen niet zomaar ff opnieuw starten. Nu loopt een multimiljonair op paodia te vertellen hoe fantastisch hij wel niet is en wat blabla over goed ondernemerschap, bladiebka, KOOP MIJN BOEK, bla bla, mijntshirtzegtookdatjemnboekmoetkopen, 2uurhandtekeningzettenlevertmeeenpaarhindrboekverkopen op, tsjingtsjing.
'Volgens mij geven de meeste mensen er geen f om of iemand joods is of niet. Denk dat de meesten je gewoon behandelen als mens.' Denk dat je van een koude kermis gaat thuiskomen..
Ik heb de tekst hierboven twee keer gelezen, maar het hele betoog is geschreven in een taal die ik niet begrijp. Ik kan er werkelijk geen touw aan vastknopen. Neem bijvoorbeeld deze zinnen (er zijn er meer): -'Of dat situationele context soms koste wat het kost wordt ondermeden' -'Verwondingen als ik niet voorbij een geprojecteerde inschatting gezien word,' -'Toch blijft falen moeilijk als sommigen onder ons eeuwenlang omhoog getild werden en anderen omlaag getrapt.' -'De kunst zit hem in balans vinden vanuit wijsheid en rechtvaardigheid om ermee om te gaan. -'... evenals nauwkeuriger dan de gemiddelde persoon werken, vanwege wie ze zijn. ' Wat betekenen deze zinnen in godsnaam?
&fabius : die zinnen klinken diep en wijs . Maar het zijn betekenisloze holle frasen. Maar misschien zijn wij niet hoogbegaafd genoeg om het te snappen.
Duurdoende kretologie, pseudo-wijsgerige cliché's, vooral geliefd bij managementgoeroes en bedrijfscondultants. Doe dan maar gewoon "tjakka"...
Tja dat zijn van die nauwkeurig uitgebalanceerde zinnen waarbij er conflict ontstaat tussen het moderne Nederlands en oud Nederlandsch waarbij we de laatste alleen nog gebruiken bij het omschrijven van de wetten, omdat de moderne variant zich daar niet voor leent. Zal vast een rede hebben...
"Hetzelfde kom ik overigens vaker tegen bij ondernemende hoogbegaafden...' De kans dat je ondernemende hoogbegaafden tegenkomt is heel erg klein. Snap derhalve niet dat u ze 'geregeld' tegenkomt.
Hoogbegaafden zijn meestal zeker wel ondernemend. Alleen is het doel meestal nooit om zoveel mogelijk geld te verdienen.
Dina schrijft: ‘ Toch kom ik met de tegenvraag in hoeverre ze zich ooit onveilig hebben gevoeld door derden. Vroeg of laat moeten ze vaak toegeven dat ze een gevoel van ‘tweederangs’ zijn en spanning niet kennen, evenals nauwkeuriger dan de gemiddelde persoon werken, vanwege wie ze zijn. Dat ze zo positief gesteld kunnen zijn, doordat ze die wond niet voelen.’ Iemand enig idee wat hier staat?