De VVD gijzelt de formatie - en daarmee Nederland

Het hoofdredactioneel commentaar van de Volkskrant is vandaag opvallend scherp: de generatie van Jetten, Bontenbal en Klaver kan het gewoon eens proberen. Op de thema’s die er werkelijk toe doen — wonen, klimaat, stikstof, migratie en Europa — liggen de standpunten dicht bij elkaar. Een minderheidskabinet van redelijkheid en verantwoordelijkheid is dus niet alleen mogelijk, maar ook broodnodig.

Maar het gebeurt niet. En dat heeft één oorzaak: de VVD.

Blokkeren in plaats van besturen
Waar D66, CDA en GroenLinks-PvdA voorzichtig de lijnen verkennen van een nieuw bestuur, kiest de VVD voor blokkeren. Niet omdat het inhoudelijk niet zou kunnen, maar omdat de partij koste wat kost wil voorkomen dat er een progressieve coalitie ontstaat waarin zij geen dominante rol speelt.

Zo houdt de VVD Nederland gegijzeld in een eindeloze formatiewinter. Geen keuzes, geen richting, geen bestuur.

En dat alles uit angst. Angst voor verlies van macht, voor verandering — en voor de woede van een rechts-populistische achterban die de koers van de partij steeds meer bepaalt.

Van liberalisme naar trollenliberalisme
Laten we eerlijk zijn: de VVD is niet langer een liberale volkspartij, maar een trekpop van rechtse trollen en mediaplatforms die woede en verdeeldheid aanjagen. Het klassieke liberalisme van verantwoordelijkheid en redelijkheid is vervangen door populisme, identiteitsstrijd en pure linkshaat.

Wie luistert naar de toon van de partij hoort geen ideeën meer over vrijheid of vooruitgang, maar vooral angstretoriek over wie er níet bij hoort. De partij die ooit pragmatisch was, is verworden tot een spiegelbeeld van de PVV – met een netter jasje, maar dezelfde ondertoon.

Tijd voor bestuurlijke moed
De blokkade richting links is niet inhoudelijk, maar ideologisch. En zolang de VVD liever de deur dichthoudt dan verantwoordelijkheid neemt, zal Nederland stuurloos blijven.

Daarom is het tijd dat de generatie Jetten, Bontenbal en Klaver het wél probeert. Een minderheidskabinet dat keuzes durft te maken, zonder de schreeuwers te bedienen.

De vraag is niet of het kan, maar wie nog de moed heeft om te regeren zonder angst voor rechtse hysterie.