Joop

De verdwaalde parel in een verlaten Bordeaux

  •  
21-07-2020
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
53 keer bekeken
  •  
50131059757_27e22f1ae6_k

© cc-foto: Nicolas Mirguet

Mijn koude Kikkerland, vervul jij jouw beloftes dan vervul ik de mijne met al het andere
Op de dag dat het inreisverbod werd opgeheven wist ik het. Ik heb direct een enkel ticket naar Bordeaux geboekt. Een plaats die normaliter bezwijkt onder haar toerisme.
Het voelde bij aankomst als een stad met de gemoedelijkheid van een dorp, waar ik als vriendelijke binnendringer een kijkje in de gewoonten mocht nemen. Verblind door het mooie decor, dat ook nog eens bevangen is door sereniteit, zou je haast vergeten wat er zich de afgelopen maanden had afgespeeld.
Het is de esthetiek die het volk optuigt met vanzelfsprekendheid, zoals het mooiste meisje van de klas. Naarmate je haar vaker ziet wordt ook zij voor lief genomen. Hier lijken ze te verstoffen, maar toch blijven ze mooi. Een bijzonder aangename gewaarwording. Het zorgeloze van een knap uiterlijk is een grote misvatting van het schone. Parels zul je tot aan je dood moeten onderhouden. IJdelheid die door de straten van Bordeaux zweeft als een opgeblazen hemellichaam, gehuld in het mooiste korset.
De stad die eigen terrein heeft teruggewonnen lijkt in haar volste glorie te ademen. Er wordt uitgebreid geflaneerd door de lege straten die iets weg hebben van een photoshopbewerking, waarbij al het overbodige is weggeretoucheerd. Charisma is een gegeven en voor wat de vrouwen onderling betreft een zonde. Zo ben ik menigmaal goedgekeurd en afgewezen. Ze winden er geen doekjes om en je kunt maar beter weten waar je aan toe bent.
Ja, de dames van een zekere leeftijd weten wel hoe ze communiceren. Ik heb geen enkele seconde in de waan geleefd dat een afwijzing negatief is. Of sterker nog, ik zie het als het hoogst haalbare respect. Een zelfbewuste vrouw loopt zelden in haar eigen schaduw. En al zeker niet in die van de ander.
De omgeving maakt de mens en zo wordt de mens gestreeld door wat zij ziet. Wie denkt dat het alleen verschijning is heeft het mis. De ‘ken je pappenheimers’-attitude is volstrekt gerechtvaardigd na het vervaardigen van hun zoveelste verfijnde uitspraken. Gespeeld wordt er, met de ogen die je vragend onderzoeken, maar die ook niet terugdeinzen bij een klein beetje ongenoegen. Het is de beschaving die de tong beheerst maar ook het hart.
Ik heb zelden gespeeld met de ander, terwijl ik zo graag wil spelen en bespeeld wens te worden in de nederigste zin. Ik heb mijn Rotterdamse Maashaven daarom omgeruild voor de Bordeauxse Maanhaven. Uit gebrek aan gevoel…
Liefde is geen burgerplicht of morele kwestie. Liefde is alles wat je niet kunt bevatten en daarin berusten. Mijn koude Kikkerland, vervul jij jouw beloftes dan vervul ik de mijne met al het andere. En voorlopig is dat de Franse hoffelijkheid. De Fransen die mijn koffer dragen, die zich niet op laten jagen, die hun eten beminnen en durven te proeven.
Ze is zuur en zoet tegelijkertijd zoals de kers die men hier tot aan de droge pit verorberd. Er wordt aan een stuk door gerookt, gekenmerkt door de veronderstelling van het eeuwige leven, bevestigd met de ene sigaret na de ander. Bordeaux, de schone slaapster, het vergankelijke niet te min.
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar

Reacties (5)

hminkema
hminkema26 jul. 2020 - 11:05

De korte alinea's zijn een voordeel van dit stuk. De onleesbare zinnen een nadeel. Ook de spelling overigens, zoals die van het woord 'verorbert' en 'de ene sigaret na de ander (sigaret)'. Schrijffouten zoals je die in de brugklas tegenkomt. Probeer het opnieuw, en beter, schrijvertje! Hou vol!

P Haan
P Haan22 jul. 2020 - 6:08

Je was de voorloper van de massa's die binnenkort daar alles weer verzieken. Ik zou er niet te trots op zijn eigenlijk.

Bouwman2
Bouwman221 jul. 2020 - 14:35

Wat u opmerkt, Desiréé, aan Fransen is gewoon hun gebrek aan de directheid dat relatief veel mensen in de Angelsaksische gebieden vertonen en waar u zo aan gewend bent geraakt dat het een deel van u zelf is geworden, net als racisme. U weet het zelf niet, maar anderen zien het meteen. . . Een deel van de Fransen vindt vriendelijkheid vallen onder "goede manieren." Zo zeg je altijd als je een bakkerswinkel binnenkomt : goede dag, heren en dames. In het Frans, niet in het Brabants. Nooit omgekeerd dus. En dat zeg je ook weer als je weg gaat, dus nooit "doei "zeggen. En Fransen bedoelen met die vriendelijkheid niets bijzonders. Als een Franse mevrouw je dus vraagt waar je vandaan komt, wil dan niet meteen zeggen dat ze niets liever wil dan graag met je het bed delen. Zeg dan nooit terug: uit Broek in Waterland, want daar hebben ze nooit van gehoord, .en ze denken dan dat je gek bent, maar zeg gewoon dat je uit Ierland komt. Dat weten Fransen namelijk niet te vinden. Ze vragen dus nooit , ach, uit de Republiek of uit Noord Ierland,? want dat voorkomt dat je de hele Brexit gaan uitleggen en dat is onmogelijk. En als je zegt, ik ben Nederlander, dan moet je wwer gaan uitleggen waarom Rutte zo fijn lijkt en toch zo gierig is. Nou dat is ook heel lastig hoor, in het Frans, vooral als je nog nooit een toneelstuk van Molière hebt gezien. Gewoon zeggen: "Ierlands" , dat lijkt veel op "Nederlands". vooral als je het binnensmonds lispelt. En vooral elkaar niet aankijken, want dat denk je dat Fransen denken: heb ik misschien iets van je aan? . Raar volk hoor die Fransen. Annemarie Jorritsma had gelijk toen ze zei: "Frankrijk is een fijn land, maar jammer dat er Fransen wonen." En wat een geluk dat je even niet naar Frankrijk toe hoeft vanwege coronavirus. Een goed excuus komt altijd van pas.

1 Reactie
Griezel in post-gezellig Nederland
Griezel in post-gezellig Nederland21 jul. 2020 - 16:38

Nou Bordeaux is wel een geval apart. Er wonen vast hele leuke mensen maar ik heb ze daar helaas niet getroffen.

ton14024
ton1402421 jul. 2020 - 13:12

Een lege stad? Bah, laat het lekker bruisen. De straten, winkels, pleinen, zelfs parken. Maar de musea wil ik voor mij alleen.