Amnesty: politie treedt veel te hard op tegen demonstranten, grondrechten in gevaar
De stervende
© Cc-foto: Dimitris Vetsikas
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (13)
Mij is ooit gevraagd, bij een ziekenhuisopname, of ik in geval van 'nood' wilde worden gereanimeerd. Ik had al lang een euthanasieverklaring getekend, Ja, en mijn partner en ik hadden de mogelijkheid voor beiden uitvoerig besproken. Toch!! Praten over levensbeeindiging is één ding. Het is in taal bezig zijn met taal. Kiezen voor levensbeeindiging is werkelijkheid. Het is onmiddellijk fundamentele keuzes maken. Voor een afscheid. Van wie, van wat. Op het moment van kiezen is die werkelijkheid welhaast per definitie niet te overzien.
Vert de Vries Je hebt gelijk denk ik. Je weet niet als het erop aankomt hoe sommige mensen krampachtig aan het leven vasthouden. Ze waren nog niet klaar voor zoiets heftigs, het was immers nog ver weg. Op het moment dat je nog niets mankeert ben je nog volop bezig met het leven. Als je dan van de een op de ander dag met je eindigheid op korte of iets langere termijn geconfronteerd wordt ben je er niet echt klaar voor.
Mijn moeder stierf 's-nachts, alleen. Daar heb ik heel veel last van gehad. Mijn vader stierf terwijl wij met elkaar praatten, binnen een seconde was het gedaan. Onaangekondigd, een vreemde gewaarwording maar daar heb ik veel minder last van gehad.
Tom Meijer Met mijn zus meegemaakt, ik vond het verschrikkelijk. Toen ik heel jong was was ze een soort moeder voor mij, later gewoon een zus, maar hadden wel een speciale band. Haar man bleek opdracht gegeven te hebben dat ze niemand mochten bellen. Zelf was hij er als een dief in de nacht 's middags vandoor gegaan. Dit terwijl hij gewaarschuwd was en slaapspullen bij zich had. Ik weet dat zij dit niet gewild heeft. Zij had geen kinderen (graag gewild) en we waren heel erg close. Heb haar de laatste jaren veel geholpen, zij was even close met mijn kinderen, ze waren een soort vervangende oma en opa voor hen. Hebben hen daarom altijd overal bij betrokken. Dat contact met mijn zwager is er niet meer, kende hem al vanaf mijn 9e jaar, voelde als een broer voor mij. Tot en met de eerste week na de begrafenis alles voor hen/hem gedaan. En toen was het stil. Wil er het liefst maar niet meer aan denken. Zij moest eens weten!
2 weken is erg kort om alleen al aan het idee te wennen! Dat kan ik goed begrijpen. Ik denk niet dat iemand anders dan de persoon zelf dat kan 'sturen', zo je het al sturen kunt noemen, noem het beleven en daar mee omgaan. Je kunt enkel meebewegen op de golven!
Je moet niet meer over het verleden of over de toekomst nadenken als een mens maar als een dier in het moment leven. Genieten van waar je op dat moment nog van kunt genieten en het lijden ondergaan wat op je pad komt.
Het leven is als de oneindige horizon van de Aarde. Zoiets. Leven is bestaan omdat het kan. Samen.
De avond voordat mijn vader overleed keken mijn ouders in het ziekenhuis samen naar een soap. De Grote Vragen waren veel te groot. Enkele uren later werden we gebeld dat we snel moesten komen. vader was al niet meer aanspreekbaar. Dokter zei dat Ik bij het niet
.... ter geruststelling dat hij het al niet meer meemaakte, in een diep coma verkeerde.
Frtis Jansen Mijn vader is plotseling aan een hartinfarct gestorven tijdens zijn dagelijkse wandelingetje. Ik was 24 jaar oud. Voor mijn moeder was dat best moeilijk omdat ze het niet zag aankomen, Voor hem zelf was het een zachte dood. Je bent als kind van dan meer bezig met je moeder, alhoewel zij zich best kranig hield, misschien juist wel daarom.Ze zagen uit naar hun 50-jarig huwelijksfeest dat aanstaande was en waar ze zich op verheugden.
Bravo. ´´Ik was 24 jaar oud. Ze zagen uit naar hun 50-jarig huwelijksfeest dat aanstaande was´´