De schadelijke propaganda van Israël richt zich ook tegen ons

We gaan een nieuw jaar in waarin de regeringen van Israël, de VS en Rusland zich gezamenlijk zullen inspannen om rechts-extremistische en anti-Europese bewegingen in zoveel mogelijk Europese landen aan de macht te helpen.

De angst voor antisemitisme onder joodse Nederlanders is terecht. Antisemitisme moet daarom altijd en overal keihard worden bestreden. Maar wélk deel terechte angst is voor antisemitisme en wélk deel door Israël en haar propagandisten bewust gecreëerde angst, valt steeds moeilijker te achterhalen.

De aflevering van Medialogica over de Maccabi Tel Aviv rellen van vorig jaar november maakt dan ook één ding pijnlijk duidelijk. Israël is er alles aan gelegen om antisemitisme in de wereld aan te wakkeren… en daar waar dat onvoldoende lukt, joden buiten Israël met het verspreiden van leugens en mogelijke false flag operaties angst aan te jagen. In de beleving van Israël is antisemitisme immers de enige ‘legitimatie’ voor de barbaarse gruweldaden jegens het Palestijnse volk.

Dat verspreiden van leugens gebeurde vorig jaar in Amsterdam met fake news over pogroms in onze hoofdstad, Israëliërs die tot in hun hotelkamers werden achtervolgd, Israëliërs of joden die werden gegijzeld, en twee Israëlische vliegtuigen die waren gecharterd om door ‘moslimterroristen’ aangevallen Israëliërs op te halen. Allemaal verhalen waar achteraf niets van bleek te kloppen, maar die door politici en onze minister-president wel gretig werden gebruikt om onze multiculturele samenleving te problematiseren en moslimhaat verder omhoog te stuwen; naadloos passend bij de Israëlische agenda om rechts-extremistische groeperingen in Nederland en elders in Europa aan de macht te helpen, gelijk aan het beleid van de regeringen Trump en Poetin.  

In mijn artikel van 9 november 2024 vroeg ik me daarom logischerwijs het volgende af: “Wat was de rol van de Mossad-agenten eigenlijk te midden van de 'supportersgroep'? Waren ze meegereisd om de 'fans' te beschermen? Of waren ze juist meegereisd om 'antisemitisme' uit te lokken? Zodat de Israëlische autoriteiten opnieuw een argument in handen krijgen om de mythe te verspreiden dat Israël geen dader is maar slachtoffer; en dat het afkeuren van de Israëlische oorlogsmisdaden gelijk staat aan antisemitisme.”

‘Enthousiaste’ reacties op de terreuraanval in Sydney
Wie zich realiseert hoe groot het belang is van de Israëlische regering en meerderheid van de Knesset om antisemitisme in de wereld aan te jagen, begrijpt ook de bizarre want bijna enthousiast lijkende reacties op de verschrikkelijke terreuraanslag op Bondi Beach in Sydney. Nog ruim vóórdat de Australische autoriteiten op deze zondag van zich hadden laten horen, wist de Israëlische president Herzog al te melden dat het om een antisemitische aanslag ging en dat zij die Israël bekritiseren schuld droegen. Korte tijd later beweerde premier Netanyahu dat het allemaal de schuld was van de Australische premier Albanese omdat hij drie maanden daarvoor Palestina had erkend.

En uiteraard wist een van de grootste oorlogsmisdadigers van deze eeuw meteen te melden dat Iran achter de aanslag zat, het land dat jongstleden juni nog werd getroffen door Israëlische-Amerikaanse terreuraanvallen waar een vergelijkbaar aantal onschuldige burgers werd vermoord als op 7 oktober 2023 in Israël.

Op onze socials ging het eveneens los. In Nederland wist onder meer de radicale VVD’er Ulysse Ellian al snel te posten dat ‘dit is wat globalize the intifada’ betekent en dat ‘joden vogelvrij zijn verklaard onder het mom van pro-Palestina’. Uiteraard had de radicaal-rechtse VVD’er deze weinig originele nepbeschuldiging niet zelf bedacht, want de socials stonden inmiddels vol met ‘globalize the intifada’-aantijgingen. Ook de zo ‘betrouwbare’ New York Times publiceerde al op zondag een opinie onder de schandelijke headline ‘Bondi Beach is what globalize the intifada looks like.’  Met als voor Israël succesvol resultaat dat de leus ‘globalize the intifada’ op dezelfde cancellijst dreigt te komen als ‘from the river to the sea’ en ‘free Palestine’.

In het licht van bovenstaande is het logisch dat achtereenvolgende Israëlische regeringen het zo goed kunnen vinden met rechts-extremistische en traditioneel antisemitische bewegingen in Europa. Na de Tweede Wereldoorlog werd antisemitisme decennialang primair bestreden door linkse antiracismebewegingen. Maar in recente jaren zien we dat het hoogste woord in het ‘bestrijden’ van antisemitisme juist wordt gevoerd door bewegingen en partijen met een vaak racistische, anti-moslim en anti-Palestijnse agenda. Het is dan ook niet verwonderlijk dat BBB-minister Mona Keijzer antisemitisme bijna onderdeel van de islamitische cultuur noemde, en dat terwijl antisemitisme juist wortel schoot in de christelijk-Europese cultuur waar de BBB-minister zélf onderdeel van uitmaakt en resulteerde in de Holocaust op 6 miljoen joden.  In april vorig jaar schreef ik al hoe de ‘strijd’ tegen antisemitisme als dekmantel wordt gebruikt voor andere vormen van racisme en discriminatie.

Het corrigeren van Israëls besmeurde imago via het aanjagen van moslimhaat
Sinds de genocidale oorlog in Gaza liet Israël uitgebreid onderzoeken hoe het besmeurde imago in het Westen kon worden gecorrigeerd. De belangrijkste conclusie was dat de genocidale reputatie niet ongedaan kon worden gemaakt, maar dat het aanjagen van moslimhaat de meest kansrijke afleidingsmanoeuvre was. Daarmee bevindt Israël zich op één lijn met de huidige Amerikaanse en Russische regeringen, die via het stimuleren van moslimhaat rechts-extremistische partijen willen helpen de macht te veroveren. Dát verklaart ook de keus van het CIDI om de ‘viering’ van het 50-jarig jubileum voor een fors deel in het teken van moslimhaat te zetten, alsook de recente fakeberichten op onze socials over moslims die onze kerstmarkten overnemen.    

Hoewel Israëls gruweldaden in Gaza uiteraard invloed hebben gehad op de berichtgeving over Israël in Westerse media, is het opvallend hoe snel die berichtgeving zich na het fake vredesplan van Donald Trump weer lijkt te ‘normaliseren’ tot de situatie van vóór 7 oktober 2023. En dat terwijl het einddoel van Israël in het geheel niet is veranderd: Palestina vernietigen en etnisch van Palestijnen te zuiveren. Dat was het doel in 1948, dat is het doel vandaag.

De vertraging in de ‘uitvoering’ van Trumps 20-puntenplan valt dan ook volledig op het conto van Israël te schrijven: het moorden gaat door, de bezetting blijft gehandhaafd, de Israëlische controle verandert nauwelijks. Als de voorgestelde internationale troepenmacht er al komt, komt deze er uitsluitend onder Israëlische voorwaarden; een troepenmacht dus zónder gezag, zónder legitimiteit en zónder politieke stip aan de horizon; een troepenmacht die vooral de belangen van Israël moet dienen. ‘Hulp’ aan de bevolking van Gaza blijft eveneens onder Israëlische controle, zoals Israël overigens ook al vóór 7 oktober 2023 aan de touwtjes trok. Van échte wederopbouw is daarom geen sprake zolang Israël deze niet goedkeurt.

Journalistieke gemakzucht?
Dat de berichtgeving over Israël zich weer lijkt te ‘normaliseren’ tot de situatie van vóór 7 oktober 2023 heeft mogelijk voor een deel te maken met journalistieke gemakzucht, die vaak het meest zichtbaar is in veel van onze talkshows. Zoals te doen gebruikelijk wordt daarin het échte verhaal niet verteld, al dan niet uit angst om racistisch Nederland voor het hoofd te stoten.

Afkeurende geluiden zijn hooguit te horen over de regering Netanyahu, zodat gemakshalve kan worden verzwegen dat de regering Netanyahu het product is van een inmiddels grotendeels verrotte Israëlische samenleving waarin anti-Palestijns racisme met de paplepel wordt ingegoten; met als resultaat de huidige steun onder een ruime meerderheid van de Israëlische bevolking voor de etnische zuivering en genocidale gruweldaden.

Volgende week gaan we een nieuw jaar in waarover we ons best zorgen mogen maken. Een jaar waarin de regeringen van Israël, de VS en Rusland zich vanuit verschillende belangen gezamenlijk zullen inspannen om rechts-extremistische en anti-Europese bewegingen in zoveel mogelijk Europese landen aan de macht te helpen. Daarbij krijgen ze vaak medewerking van talloze Nederlandse mediaredacties, want met het normaliseren van rechts-radicale en rechts-extremistische bewegingen rollen zij de rode loper uit voor de politieke agenda’s van deze Europavijandige landen.