De regels van ons
Praat mee
Reacties (11)
De docu 'De regels van Matthijs' was zeer indrukwekkend, niet omdat hij een autist was, maar omdat het liet zien dat deze maatschappij te snel, anders, complex, veeleisend was voor Matthijs. En niet alleen voor Matthijs, helaas voor heel veel anderen. Mensen waarvoor dan geen plek is en elk reageert op zijn/haar eigen manier: de een trekt zich terug, een ander verliest zich in drank, de volgende wordt 'hysterisch'. Misschien eist onze maatschappij wel teveel aanpassingen en hokjes en helaas de media stimuleren dat door het hokjes-denken en generaliseren aan te moedigen, omdat de media mensen niet buiten de hokjes leven. Daarom was dit een indrukwekkende docu; en hoe moeilijk was het, het verhaal vertellen van Matthijs: zijn verhaal, door hem verteld, vanuit zijn positie. Ik hoop dat meerdere media dat gaan doen...
Is die Matthijs eigenlijk niet vermoord door de woningbouwvereniging, de rechter en door de 'hulpverleners'? Als je psychisch gestoord bent heb je altijd te maken met vele en wisselende hulpverleners maar wat heb je aan iemand die je helpt en je net zo makkelijk weer laat barsten. Het is geen helpen, het is werken. En de hulpverlening bestaat met name uit het geven van medicatie (trial and error). De industrie heeft er baat bij als mensen niet beter worden en vele medicijnen moeten slikken. Daarmee beweer ik niet dat alle medicijnen niet deugen maar ik vermoed wel misbruik op grote schaal in die industrie. Zelf ken ik ook twee mensen in de psychiatrie die geen witte jassen dragen. Eentje geen gevaar of last voor anderen, andere vaak zeer agressief tijdens het in de war zijn. Dat maakt het niet makkelijk.
Verschillende m.i. waardevolle reacties over invloed maatschappij, omstandigheden op het individu en de wisselwerking. Ik kan er graag nog op in gaan. Eerst wil ik mij echter voorstellen, zodat ik jullie een completer beeld krijgen. Ik ben dus ervaringsdeskundige sinds 1985, lid wereldverband WNUSP. 2004 op wereldcongres Vejle Denemarken een van de vier, met stemrecht voor Nederland. maar ook al lang actief in de politiek. Man van 57 jaar. Vroeger actief in vakbond - NVV-jongeren contact. Politiek links vormingswerk INPOET Heerlen. PvdA Landgraaf. Naar Nijmegen verhuist en toen actief lid van de EVP. Links christelijke partij. De Bijbel lezen met linkeroog open. -;) Ik ben niet 'meeverhuisd' naar Groen Links, doordat ik in Duitsland ging werken. Hier kon ik als Nederlander geen lid worden Duitse politieke partij. 2009 via internet samen met andere Nederlander basis gelegd voor nieuwe politieke sociaal- liberale- laïcistische partij. Mijn coming out als ervaringsdeskundige en politicus. Hebben jullie daar moeite mee ?
[quote] 2009 via internet samen met andere Nederlander basis gelegd voor nieuwe politieke sociaal- liberale- laïcistische partij.[/quote] sorry ! 's' vergeten....... samen met andere Nederlanders.
"Omdat de maatschappij buiten te snel gaat. Te veel wil. Te veel eist." Dit geld niet alleen voor de mensen "binnen" de instelling, om maar even in deze terminologie te blijven. Ook "buiten" zie je steeds meer mensen met problemen. Volgens de Vlaamse psychiater Paul Verhaeghe heeft het een duidelijke oorzaak: Het is zonneklaar dat de omgeving – van de eerste verzorgers tot en met de omringende samenleving – de identiteit van de mens vormt en uitmaakt wat normaal en abnormaal is. Verhaeghe constateert op grond van ervaring in zijn eigen praktijk en die van anderen, maar ook op basis van onderzoek en nieuwsberichten, dat een bepaald type psychische klachten hevig in opmars is. Ondersteund door het gedachtegoed van onder andere Achterhuis, Aristoteles, De Waal, Foucault, Freud en Sennett wijst hij resoluut de oorzaak aan: het neoliberalisme. Als doorgeschoten vorm van de aanvankelijk emancipatoire meritocratische gedachte maakt die dwingende oriëntatie het individu tot beroepsconcurrent, immer in competitie met de anderen. Zij berooft hem van zijn noodzakelijke maatschappelijke inbedding en laat hem alle verantwoordelijkheid zelf dragen – zonder dat de bijbehorende macht of bewegingsvrijheid hem vergund is. Dat geldt zowel op school als op het werk. De last is zodanig dat de prestatiedruk en controle (of, eufemistisch: ‘evaluatie’) voor velen ondraaglijk is geworden en er een onleefbare tweedeling is ontstaan tussen hoogbegaafden/geslaagden en ‘losers’, die wordt weerspiegeld in een steeds grotere maatschappelijke en economische ongelijkheid. Succes, uitgedrukt in materieel welzijn, is de universele graadmeter, kwaliteit is helaas een kwalificatie zonder economische waarde. Het gaat blijkbaar om ‘output’, opbrengst in kwantitatieve zin – wat ook het academisch milieu en dienstverlenende sectoren als de zorg om zeep brengt. Niet de verzorgingsstaat holt de menselijke waardigheid uit en levert onuitstaanbare, materialistische nietsnutten en profiteurs op, zoals de populist (Dalrymple!) het wil; het is de markt die als maat niet meer dan een surrogaatidentiteit kan bieden.
Heel goed opgemerkt, Wouter - helaas zag ik je verhaal pas vandaag; ik hoop dat je mijn compliment nog tijdig onder ogen krijgt. Ook ik acht het neoliberalisme (i.e. het late kapitalisme) een enorm destructieve kracht, een afgodendienst die het meest primitieve en afschuwwekkende in de mens naar boven haalt. Zoals wij weten kan de mens veel gruwelijker tekeergaan als het gemeenste en meest valse dier. Nou, dat zie je dan ook om je heen. Voorbeeld: je kan je druk maken om kindermisbruik, al dan niet in religieus of zorgverband. Dat is een heel honorabele emotie. Maar wat als het je geen zak interesseert dat je mooie nieuwe iPhone, die je niet eens nodig had, want de eerdere versie deed het nog prima, in elkaar gezet is door moderne slaven, die niet eens genoeg verdienen voor een dak boven het hoofd en gezond voedsel, en van wie er niet weinig dan ook zelfmoord overwegen en plegen? Dat het grootste toeleveringsbedrijf ter wereld voor Apple en co., Foxconn, gehuisvest in Taiwan en China, vangnetten rond zijn hogere gebouwen gespannen heeft, om suicidale mensen, die zich van het dak stortten, op te vangen? Dat er kleine kinderen werkzaam zijn in de winning van 'rare earth metals', die in de moderne technologie (smartphones etc.) onmisbaar zijn; dat die kinderen langzaam vergiftigd raken en vermoedelijk onvruchtbaar worden, gekoppeld aan zware neurologische schade? Een laat-kapitalistische omgeving is een ziekmakende, en uiteindelijk dodelijke omgeving. Daar hoef je geen lid van MENSA voor te zijn, om dat in te zien. Cynisme, leugens, bedrog, criminaliteit, verslavingen, verbroken relaties, enorm hoge stressniveaus, en zware depressie en dito angststoornissen, gekmakende eenzaamheid, en zelfdestructiviteit - dat zijn allemaal wezenskenmerken van dat neoliberalisme. Eenieder die het anders voorstelt, is domweg een leugenaar. Leuker kan ik het niet maken.
Beste Chris, dit verhaal gaat niet over ons. Dit verhaal gaat over wat anderen van ons vinden. Ook jouw verhaal over twee van je beste vrienden. Goedbedoelde verhalen. Of wij er wat aan hebben ? Of wij wat aan die documentaire hebben ? NEE ! Integendeel ! Waarom ? Omdat dat soort verhalen en films niet door ons gemaakt zijn. Wij dat zijn alle ervaringsdeskundigen (ex)users & psychiatric-survivors. Onze organisaties. Onze nieuwsmedia. " Nothing about us, without us ! " Waarom lezen jullie journalisten niet wat wij te zeggen hebben ? groeten Jos www.wnusp.net www.enusp.org www.bpe-online.de
Het is jammer dat je je afzet tegen de verhalen die Chris Klomp verteld. Ze gaan namelijk over iedereen. Het is onterecht dat je mensen in de psychiatrie zo'n exclusief stempel geeft. Alsof niemand behalve ervaringsdeskundigen kan begrijpen wat er leeft. Dat is niet het geval. Voor veel aandoeningen geldt dat het een glijdende schaal betreft. Dat maakt dat je er contact mee kunt leggen. Ik ben niet manisch maar ik kan me er wel wat bij voorstellen. Daarnaast zijn alle mensen met een bipolaire stoornis of psychoses weer heel verschillend van elkaar, met eigen verhalen, gemoedstoestanden, achtergronden, intelligentie en veerkracht. Net als iedereen. We zijn allemaal mensen en niemand verdient het om uitgesloten te worden. Het is van het grootste belang dat we die empathische gevoeligheid blijven ontwikkelen. Allemaal.
De samenleving lijkt steeds meer op intensieve menshouderij. Alles wordt ingesteld op een "standaardmens", die optimaal moet produceren. Mensen die daar buiten vallen worden op allerlei verschillende manieren uit de samenleving gestoten. Soms letterlijk (inburgeringsexamen niet gehaald? wegwezen.) Vaak figuurlijk: allochtonen moeten zich maar aan "ons" aanpassen. Uitkeringstrekkers zijn geen knip voor de neus waard. Wie z;n verantwoordelijkheid niet neemt moet maar op de blaren zitten, enzovoort. Mensen met een autistische stoornis *plus* intelligentie, mensen met het syndroom van Asperger dus, zijn een soort lakmoesproef voor de samenleving. Ze fungeren als de kanaries die vroeger werden meegenomen in de mijnen omdat ze aan de koolmonoxide doodgingen lang voor het gevaarlijk was voor de mijnwerkers, zodat die op tijd naar boven konden. Hoe intensiever de menshouderij, hoe meer mensen er buiten de boot vallen, en het meest zichtbaar is dat bij mensen als Matthijs. Een samenleving die die naam waardig is hoort er te zijn voor *alle* mensen. Dat betekent dat iedereen zich *aan elkaar* moet aanpassen, en *niet* dat er een norm is waar iedereen aan wordt gespiegeld.
Aanpassen en de schoenen passen. De rechtse mensen willen dat buitenlanders moeten zich aanpassen aan de anderen, met stok achter de rug. Ik moet hier vaak denken aan het schoenen passen, de rechtse Nederlanders gooien een schoenen-maat 46 aan de buitenlander met schoenen-maat 39 en zeggen : niets passen, gewoon de schoenen aan en door lopen.
[Een samenleving die die naam waardig is hoort er te zijn voor *alle* mensen. Dat betekent dat iedereen zich *aan elkaar* moet aanpassen, en *niet* dat er een norm is waar iedereen aan wordt gespiegeld. ] Maar je gaat er wel aan voorbij dat er mensen zijn waar je je echt heel moeilijk bij aan kunt passen. Je kunt streven naar insluiting maar je moet ook beseffen dat dit niet altijd lukt. En dat heeft niet altijd met de snelle maatschappij te maken maar gewoon vanwege het feit dat sommigen zo'n complex en zwaar leven hebben dat veel antwoorden niet afdoende zijn. Een poging tot puur menselijk contact is dan het enige wat soms overblijft want verdere aanpassing zet geen zoden aan de dijk en schaadt meer mensen dan het goed doet. Tragisch maar waar.