De rechtse droom van Dilan: na Geert, Pieter, Mona en Femke dan maar Joost

Sinds 22 augustus 2025 vormen VVD en BBB de enige overgebleven partijen in het demissionaire kabinet. Honderd dagen zonder beleid, gewoonweg doormodderen op de ruïnes van Geert en Pieter. Het is verschrikkelijk maar tegelijkertijd een harde politieke les. Leren politici én kiezers er wel iets van?

Dit kabinet is geen bestuurlijk orgaan, maar een permanente chaotische extremistische expressieve voorstelling waarbij het volume heel hoog staat en de verontwaardiging, minachting en zelfgenoegzaamheid te groot zijn. Er is niets geleverd. Ambtenaren, burgers en organisaties waren weinig hoopvol dat het kabinet-Schoof met zo'n rariteitenkabinet tot beleid zou komen. Maar dat het zo erg werd hadden weinigen voorspeld. 

Dick, who the f*ck is Dick? Wilders wilde Ronald Plasterk, maar Pieter Omtzigt kreeg daar een emotionele reactie met huilbuien van. De start was dus al bizar. De grootste concrete prestatie van Schoof en zijn politieke vrinden zie je op snelwegen waar weer 130 kilometer per uur mag worden gereden. Verder is er weinig tot niets geleverd om problemen en crises - die er volop zijn - te verminderen. 

Alles wat écht belangrijk is - zorg, wonen, onderwijs, natuur, dierenwelzijn, klimaat, samenleven, stikstofreductie - wordt genegeerd, weggewuifd of gebruikt als decor voor eigen 'roem' op social media. Via uitingen van deze bende dachten ze de achterban te mobilseren om het Torentje na de verkiezingen bezet te houden met leuzen-politiek. Een andere uitslag kwam. D66 de grootste en herstel van het CDA met een stevig aantal zetels voor GroenLinks-PvdA.

Maar nu houdt de liberale straatvechter van de VVD - Dilan Yeşilgöz - nog steeds vast aan weer een rechts kabinet met een partij die misschien wel net zo onvolwassen is als voorheen de LPF, NSC en nog steeds PVV (lees Geert Wilders en zijn volgzame smurfen). Wat hebben kiezers en politici geleerd van het derde debacle om met nieuw rechts te regeren?

Met de LPF werd het niks, met NSC was het janken en met de PVV (Geert dus) tot twee keer toe een mislukking. En weer tuinen liberalen en mogelijk christendemocraten er goed in. Want nu is JA21 aan de beurt. Het geheugen van de VVD en het CDA is gering. Een vorm van politieke dementie waarbij realiteiten niet meer worden gezien.

Kabinet-Balkenende I was in 2002 een soap. Na de tragische moord op een belangrijk leider werd de LPF zonder kapitein een rol van non-betekenis. 87 mooie dagen voor de rechterkant van het politieke spectrum. Niemand wil er nog een woord aan besteden.

Het CDA en de VVD bleken mensen vol moed want ze gingen moedwillig toch weer in volle vaart zich storten op de doodlopende rechtse muur. In 2010 komt Mark Rutte aan de macht met gedoogsteun van de PVV. Wilders laat het kabinet ontploffen en rijdt weg. Dag Catshuisoverleg, dag kabinet, dag zegt Geert.

De VVD kent glorieuze jaren en als Rutte op weg is naar Brussel krijgen de liberalen Dilan Yeşilgöz en zij hapt vrolijk in de foute rechtse worsten die NSC, BBB en PVV haar voorhouden. Weer een droomkabinet voor rechts Nederland en weer wordt het - voor de derde keer - een puinhoop die professor Pim prachtig had kunnen toelichten.

Nadat de messias van de nieuwe christendemocraten - Pieter Omtzigt - ongekend vakkundig zijn partij wist te neutraliseren en Geert Wilders eerder al als een dreinend kind de koekjes voor Ca-ro-line had verstopt en gelijk liet weten dat hij er op deze manier geen zin meer in had was het over met de macht van de rechterkant.

Althans, Nederland kreeg een sprookje van de drie feeksen (Dilan, Mona en Femke) en wat volgzame mannen als lijdzame stukken op weg naar een nieuw kabinet. Het tragikomische is dat naast de mannen die het lieten afweten - Schoof, Omtzigt en Wilders - in deze 100 dagen post-Geert drie vrouwen de slechte hoofdrol spelen. En helaas zijn het dit keer - na de falende mannen - deze vrouwen die laten zien dat een ultra rechtse koers tot niets leidt.

Tijdens het drama met de PVV aan boord was het Marjolein Faber die rechtse harten sneller deed kloppen. Weggelopen uit Jiskefet liet ze haar spierballen zien. Geen uitjes voor kinderen uit asielcentra naar de Efteling. Het liefste bordjes met de tekst 'hier wordt gewerkt aan uw terugkeer'. Bordjes plaatsen bij plekken waar mensen geconcentreerd 'leven' is geen goed idee. Laten we dat 1000 jaar even niet meer doen.

De PVV had de touwtjes in handen bij migratie en leverde niets anders dan oneliners en veel gedoe. Na Faber pakten twee andere vrouwen hun kansen om te laten zien dat je geen macho mannelijke domheid in abjecte vorm moet kopieren.

Mona Keijzer is de eerste. Op een opvangschip in Rotterdam snauwde ze een wethouder toe: 'Jij bent niet de baas op deze boot.' Dat doet Mona overal. Eerder bij het CDA, waarschijnlijk ook tegen van der Plas, bij de premier in het Torentje en mogelijk ook thuis bij haar man of bij de slager: 'jij bent niet de baas'.Vraag het aan Mona.

Geen goed beleid, geen inhoudelijke reflectie, alleen volume en denken in macht. Kritische vragen verdwijnen in het niets en onafhankelijke journalisten zijn slechts storende elementen van een werkelijkheid die niet in haar ego bubbel van Volendamse paling politiek past. Haar politieke stijl is er een van constante verontwaardiging, een demonstratie van coups met een air van ijdelheid om de mestlucht van de partij te verhullen. Want ze is vice premier, kamerlid en Mona en ze heeft blijkbaar een pesthekel aan de Hamas-verslaggeving van de NOS. Zo is Mona. 

Femke Wiersma is de tweede belichaming van het post Geert Kabinet. Haar politieke universum lijkt rechtstreeks uit de intensieve veehouderij te komen, waarin dieren, milieu, klimaat en stikstof uitsluitend objecten en obstakels zijn voor megastallen, veeprikkers en een landbouwparadijs voor mega boeren zonder ethische rem. Je moet denken aan huisjes naast kampen waar de bewoners feest vieren en je het geschreeuw van slachtoffers nog net achter de muren kunt horen.

Wetenschappelijke waarschuwingen worden genegeerd, natuur- en dierenbescherming dienen als hindernissen voor haar farmersshow van onverstoorbare zelfverzekerdheid in afwezigheid van kennis en emoties. Alles wat complex, wetenschappelijk of ongemakkelijk is, wordt weggewuifd of tot irrelevantie verklaard. Zo is Femke.

Honderd dagen lang tonen Dilan, Mona en Femke dat het om macht gaat in het rechtse denken. Alles buiten hun beperkte wereldbeeld - natuur, dieren, wetenschap, asielzoekers, journalisten - wordt tot vijand gemaakt. 

Dit kabinet is een ultra rechtse soap. Er gebeurt qua beleid en bestuur helemaal niets. We zien steeds langdurig de hoofden van de acteurs in beeld en ze uiten zich in clichés, soundbites en frames. Het ergste is dat de regisseur van deze 100 dagen durende ellende nog steeds denkt ook filmmaker te zijn voor een nieuw rechts drama. 

Want Dilan Yeşilgöz heeft - na haar kleine verlies en danspassen op de vloer - een nieuw rechts geluk gevonden in Joost mag het weten voor zichzelf.

Eerdmans, leider van JA21, is een politieke nomade, een rondreizende politicus die als migrant aanklopt bij partijen om mee te mogen doen. Het lijstje (tot vandaag): CDA, LPF, EénNL, Leefbaar Capelle, Leefbaar Rotterdam, FVD en nu JA21.

Daar wil de VVD mee in zee. Van 1 naar 9 zetels. JA21 zonder politieke historie, zonder kader, zonder bestuurlijke ruggengraat. En weer willen de liberalen en mogelijk christendemocraten met ijdele politieke eenlingen die een partijtje vormen een kabinet maken. Na de LPF, de PVV, het NSC en de BBB kiest regisseur Dilan Yeşilgöz weer voor haar politiek ego om problemen en crises in Nederland en de wereld niet aan te pakken. Zo is Dilan.

Na het falen van de emo-poppetjes Omtzigt en Wilders hebben we nu 100 dagen rampspoed van Mona, Femke en Dilan. Geen bestuur, geen beleid, geen visie, geen plannen, geen ethiek, geen empathie en geen compassie.

Morgen aflevering 101 van deze soap. Nog zeker in ons theater tot het einde van dit jaar en mogelijk tot na de gemeenteraadsverkiezingen. 

En dan een kabinet met JA21 of gedoogsteun van Joost. We krijgen een déjà vu. Kunnen de partijbaronnen bij de VVD en het CDA een minder domme ultra rechtse koers voeren?

Hoeveel illusies passen er in het parlement van minder geslaagde rechtse sprookjes? Het rechtse doormoddernodel is drie keer faliekant mislukt, misschien kunnen politici er iets van leren. Terugkeer naar samenwerking en compromissen. Vraag het niet weer aan de kiezer.