© cc-foto: dark0nnl
@ Bram Bakker Ja, het gevoel dat je ervaart als in media aandacht aan je wordt besteed, die streling van het ego, het is herkenbaar. Van mij zijn een paar keer ingezonden brieven in kranten geplaatst, en ja, het is waar, het doet op zo'n moment wat met je ego. Beste Bram, complimenten dat je dit zo neer schrijft, je eerlijkheid siert je. Kleine nuancering, bouw je na een paar keer niet een soort van immuniteit op. Ik bedoel, als je verschillende malen in media bent verschenen, op wat voor manier dan ook, en er volgt kritiek, zeker als die ongefundeerd is, dat je eerder zoiets hebt van "Ach, ja...." Klein puntje, je schreef "Collega’s die zich in het openbaar denigrerend uitlaten over mensen met een psychische stoornis: ik ken ze niet." Sorry hoor, maar dat gebeurt toch echt wel. Geloof best dat je het niet persoonlijk hebt ontmoet, maar het gebeurt wel degelijk. Toch alle lof over de menselijkheid en kwetsbaarheid van psychiaters zoals je dat hier verwoordt.
"Maar er is iets belangrijkers dan de persoon van de psychiater die zich in het publieke domein manifesteert: de boodschap." Nou, daar wachten we dan maar op.
"...iets persoonlijks wordt direct gekoppeld aan professionele competenties" Dat ligt er toch wel een beetje aan wat dat iets is. Je kunt het hebben van bepaalde denkbeelden in sommige gevallen niet los zien van het vak dat je uitoefent. Als psychiater zal je muzieksmaak weinig invloed hebben op een diagnose stellen. Maar het idee dat je kenmerken zoals intelligentie of waarde en normen besef gaat toekennen op basis van uiterlijk zal wel wat meer invloed hebben op je diagnose.
Een psychiater begeeft zich op glad ijs als hij culturele achtergronden en religie mee gaat nemen in zijn/haar beoordeling van de patiënt. Maar in bepaalde gevallen is dat toch nodig. De transculturele psychiatrie kijkt naar de culturele achtergrond die mensen hebben en probeert hen vanuit die achtergrond te begrijpen. https://www.psychosenet.nl/achtergrond/over-psychose-in-andere-culturen-transculturele-psychiatrie/
Je wil toch niet zeggen dat er geen psychiaters zijn met vooroordelen die wel degelijk meespelen in hun diagnose en de benadering van mensen.. En dat speelt niet alleen bij psychiaters.
N.a.v. de laatste alinea: wat zo jammer is, de psychiaters óók niet.