De politieke versnippering zit in onszelf

Als de partijvorming op de huidige manier doorgaat duurt het niet lang meer voordat we landelijk 50 verschillende politieke partijen hebben. Het is nu al bijna onmogelijk om een meerderheidskabinet te vormen. We vinden alleen meerderheden in zaken waarover we het niet eens zijn, maar als dan wordt gevraagd naar een alternatief viert de verdeeldheid weer hoogtij. Iedereen heeft zijn eigen oplossing. Er wordt gemakkelijk gezegd dat Rutte niks is, en ook Kaag, Ploumen, Omtzigt, Klaver, Wilders, Baudet, zijn allemaal niks, en allemaal zitten ze er voor het eigenbelang. Intussen dringt de noodzaak tot het vinden van oplossingen voor grote problemen zoals de armoede, de tweedeling, het milieu, sociaal isolement, bureaucratie, vergrijzing, vluchtelingenkwesties, globalisering, enz.

Als antwoord op de problemen wordt de nieuwe politiek, nieuw leiderschap, nieuw bestuur gepromoot, maar over de invulling hiervan lopen de meningen enorm uiteen. Het probleem is dat we gevangen zijn in een systeem dat mondiaal, landelijk, regionaal en lokaal de verschillen accentueert en uitvergroot. We hebben het niet meer over het goede leven dat we samen kunnen delen, maar we polariseren kleine verschillen. Ook wijzen we gemakkelijk met het opgeheven vingertje naar de ander, in plaats van te proberen samen tot een oplossing te komen. Neem bijvoorbeeld het stikstofprobleem, dat al te gauw een kloof schept tussen boeren en burgers, terwijl gezonde voeding en productie van voedsel in het belang van iedereen is.

Dit overdenk ik terwijl ik nu met twee vrienden op de Mont Ventoux ben. In onze ambitie en verbetenheid kregen we een flinke aanvaring en we misten een rechter die een onpartijdig en wijs oordeel kan geven. Maar omdat we toch met elkaar door moeten en elkaar ook respecteren hebben we in onze eigen spiegel gekeken, en we kwamen tot de conclusie dat de een te heftig reageerde en de ander te eigenwijs was en dat we te weinig communiceerden, en na een kwartiertje bekvechten was de lucht geklaard en fietsten we eensgezind 105 kilometer, tot we bij onze caravan waren, een pannenkoek aten en een spelletje speelden.

Deze gebeurtenis deed me realiseren dat we behoefte hebben aan een wereld waar we verbinding en contact vinden. Een wereld van samen winnen want in kleine oplossingen ligt de sleutel naar inspiratie voor het grote geheel.