De pijntolerantie van moslims in Nederland

Na de monsterzege van de PVV is de aandacht van de media gericht op één specifieke doelgroep met één specifiek vraag, namelijk: wat doet deze uitslag in het bijzonder met moslims? De reacties binnen de gemeenschap zijn uiteenlopend van bezorgd, verrast en – tot mijn verbazing – steun voor de PVV omdat Wilders opkomt voor de ‘gewone burger’. Het is nog maar de vraag of de geïnterviewde Arnhemse burger met een islamitische achtergrond volgens de PVV categoriaal valt onder de noemer ‘gewone burger’. Daar gaan we met z’n allen snel achter komen.

Na de uitslag zijn in meerdere steden bijeenkomsten georganiseerd tegen de opkomst van de PVV, om een hart onder de riem te steken van minderheden, waaronder de moslimgemeenschap. Dit leidde tot een duidelijk signaal waarin uitsluiting niet wordt geaccepteerd, een oproep voor solidariteit met minderheden en hartverwarmende plakkers met: ‘Wij niet-moslims houden van jullie, wij staan achter jullie. We laten jullie niet vallen”. De acceptatie van moslims in Nederland was wellicht nooit zo voelbaar geweest. Dit signaal was ook nodig aangezien het verkiezingsthema dit jaar bestaanszekerheid is, en ineens de bestaanszekerheid van islam in Nederland in het geding is gekomen. Maar laten we vooral niet naïef zijn door te denken dat de bestaansonzekerheid van islam in Nederland nieuw is. Want op geen enkele manier doet dat recht aan de stigmatisering, en daarmee aan de schade aan de moslimgemeenschap in de afgelopen drie decennia.

Zo hebben er diverse ontwikkelingen plaatsgevonden, zowel vanuit politiek, overheid en media die hebben bijgedragen aan een negatief frame over moslims. Daarmee is deze groep gekwalificeerd als tweederangsburgers, met als eindstation dat deze doelgroep collectief is gereduceerd tot een ‘veiligheidskwestie voor Nederland’. Helaas hebben ook progressieve linkse partijen bijgedragen aan het creëren van de zogeheten ‘ The Ideal Enemy” (Samuel Huntington), om zo aanspraak te maken op de 26 zetels die voortkomen uit Fortuyn-legende. De ruk naar rechts van linkse partijen is dus niet nieuw. De discussie rondom de ‘modernisering’ (lees: afschaffing) van artikel 23 (vrijheid van onderwijs), het toezicht op en meldpunt voor informele scholen (lees: moskeeën), de parlementaire ondervragingscommissie naar buitenlandse financiering van moskeeën (POCOB, waar alleen moskeeorganisaties zijn ondervraagd), de anti-radicaliseringprogramma’s, de Wet gedeeltelijk verbod op gezichtsbedekkende kleding (lees: boerkaverbod) en de geheime moskeeonderzoeken die hebben plaatsgevonden zijn enkele voorbeelden hiervan. Hierdoor is de pijntolerantie en daarmee de immuniteit van de moslimgemeenschap verhoogd, mede door de houding van links-progressieve partijen. Om in beleidstermen te spreken: de gemeenschap is eerder weerbaar geworden tegen politieke hetze, daar waar het ooit de bedoeling was om de gemeenschap weerbaar te maken tegen andere invloeden.

Het is tijd voor een integrale reflectie op het links-progressieve narratief op allerlei thema’s waar de PVV op heeft gescoord, zoals migratie, woningmarkt, en bestaanszekerheid. Met het naar voren schuiven van nieuwe poppetjes kun je de strijd niet winnen, wel met een eerlijk consistent verhaal naar de kiezer.