De pandjesprins van je dromen

Er was eens in een land hier ver vandaan een pandjesprins. De prins deed precies wat de mensen in zijn rijk van hem verwachten. Hij was knap, hij was rijk, hij woonde in een groot kasteel. Een keer per jaar reed hij samen met zijn prinses op een wit paard over zijn landerijen en langs zijn vele pandjes. Dan zwaaide hij naar het volk en het volk zwaaide terug.

Iedereen wilde net zo zijn als de prins en de prinses. Mensen kochten bij Ikea hemelbedden om ‘vorstelijk’ te kunnen slapen. De kinderen droegen T-shirts met teksten als ‘I’m a pandjesprincess’ en ‘Ik hartje Pandjesprins’. Net als in andere landen gingen rijkdom en bezit vaak ten koste van anderen. Ga maar na: de huurprijzen van de prinselijke panden waren zó hoog dat normale mensen er niet meer konden wonen. En de chauffeurs die de goedkope Ikea-bedden naar de winkels brachten, verdienden amper iets en leefden in grote armoede. Maar in het land van de pandjesprins was een speciale commissie ingesteld die zorgde dat iedereen hierover zweeg. De commissieleden dekten de taboes toe met zware hermelijnen mantels en schoven ze onder de dikste tapijten van het land.

Totdat op een dag in de hoofdstad een oude man zijn vinger opstak. Het was dezelfde man die als kind furore had gemaakt door ‘Hee, kijk. De keizer loopt in zijn blootje’ te roepen naar de ijdele voorganger van de prins. Deze keizer dacht met ‘onzichtbare kleding die alleen slimme mensen kunnen zien’ de show te stelen en duldde geen tegenspraak van mensen die doorhadden dat hij het slachtoffer was van oplichtingspraktijken. Al zijn bedienden en onderdanen vertelden hem dat hij er werkelijk prachtig uitzag. De ontwapenende opmerking van het kind had een ware revolutie veroorzaakt in het land. Ook nu waren de mensen dan ook benieuwd wat de oude wijze man ging zeggen. Op het centrale plein stapte hij op een zeepkist en sprak de massa toe: ‘Huizen zijn om in te wonen, niet om geld mee te verdienen’, zei hij. ‘Jullie leven in een democratie, dus doe er wat aan’. Iedereen hield zijn adem in, totdat plotseling iemand riep: ‘Hij heeft gelijk. Tijd voor verandering. De stad is van ons allemaal, niet alleen van de superrijken.’

Die avond was er in het land een vergadering waar de mensen met zijn allen besloten om bezit van meerdere huizen alleen toe te staan, als dat op een eerlijke manier gebeurde. Zo niet, dan werd er extra belasting geheven. De pandjesprins ontdekte dat hij veel gelukkiger werd als hij zijn huizen aan vriendelijke patatmaaksters verhuurde dan aan nutella-winkels en sushi-bars. Hij verdiende daar misschien niet zoveel geld mee, maar hij merkte wel dat zijn land er leuker en plezieriger van werd.

In zijn eerste grote tv-optreden riep de prins op tot loonsverhogingen en respect voor de Ikea-chauffeurs en de naaisters van de T-shirts met prinsessenteksten. Zo leefde iedereen in het land nog lang en gelukkig, ook de prins en de prinses.