De ongelofelijke reis van onze hockey beauty's

De Olympische Spelen. Ik kijk er iedere keer alweer naar uit zodra de Spelen voorbij zijn. Het is voor mij het mooiste sportevenement dat er bestaat. Niet per se omdat sporters er hun topprestaties laten zien. Dat is niets nieuws en doen ze ook bij EK’s en WK’s. Wat mij fascineert is de hoop die alle topsporters hebben om de Spelen te bereiken. En als dat droomdoel uiteindelijk gehaald wordt, mogen wij genieten van die ene rollercoasterrit waar zij al die jaren de pijn voor hebben verbeten. Die reis gaat dus over hoop, niet over seks. Daar hebben sommige mannen nog een lesje in te leren.

Gisteren kroop ik bijna in mijn televisie van de spanning. Onze hockeydames waren bezig de ‘black sticks’ uit Nieuw-Zeeland te verslaan. Dat ging niet makkelijk. Het was een heftig potje hockey van het hoogste niveau met beslissende shoot-outs aan het eind. Dat zijn geen lullige strafballen zoals ze bij voetbal kennen, maar een manier waarop zowel de keeper als de shooter zijn hersenen moet gebruiken. De hoofdrol ging uiteindelijk naar de Nederlandse keepster Joyce Sombroek die het hoofd koel hield en Nederland naar de finale bokste. Chapeau! 

Hockey behoort tot mijn meest favoriete Olympische sporten omdat teamsporten in mijn ogen het meest compleet zijn. Ik heb zelf geen hockeyachtergrond, maar voor mij laten onze Nederlandse chicks met sticks zien waar ‘sport’ over gaat. Het is flink presteren, beheersing en controle, strategie en visie, vuil werk opknappen, iets heel erg graag willen en lol hebben. En dat allemaal met elkaar.

Het mooie van een teamsport vind ik ook dat het bijna een soort van verlicht spelletje. Om te winnen is er geen plaats voor ego’s. Wel voor karakters. Die laten zich ook vooral zien wanneer zich onredelijkheid op het veld voordoet. Onze vrouwen staan dan hun vrouwtje en onze hockeydames doen dat nog charmant ook. En nog een reden waarom het zo leuk is. Daar raakt de twitterende wereld niet over uitgesproken. Die gespierde bovenarmen, korte rokjes, zwiepende paardenstaartjes en brutale snoetjes. Het is inderdaad een feestje om te zien.

Verwonderlijk vond ik het dan ook niet dat hockey binnen een paar minuten trending werd op Twitter. Maar waar had men het over? Even kijken. Naast alle schattige liefdesverklaringen en huwelijksaanzoeken had men het voornamelijk over Ellen Hoog. Zij is het meest ‘geile exemplaar’ als je Twitter moet geloven. Het incident waarbij ze inhakte op de schedel van tegenstandster Katie Glynn wordt haar door haar kwijlende fans snel vergeven. Want, ‘She’s lovely’, twittert nota bene de Nieuw-Zeelandse sportreporter James McOnie.

Dan verschijnen op Twitter links naar foto’s van het hockeymeisje. Die zijn inderdaad niet onaardig. Hoog wordt afgerekend op een modellenshoot in lingerie voor FHM waar ze zich als levendige tiener met lef eens aan waagde. Ene Ralph hoopt dat ze haar prijzengeld gebruikt om te investeren in een setje siliconenborsten. Er zijn kennelijk mensen die tijdens een potje hockey met andere ballen bezig zijn. En dan zijn er nog allerlei andere fantasten die hopen op oranje paardenstaartjes in de Playboy.

Twitter kookt van de Nederlandse geile hockeydames. Bah! Is het werkelijk nodig op het moment dat deze gevreesde hockey internationals Nederland naar de finale schieten? Het is een smet op een grootse prestatie en bovendien doet het geen recht aan de wijze les die ze ons leren. Namelijk hoe je als team samenwerkt, een crisis oplost en de overwinning binnensleept. Daar kan iedereen wat van leren. Dan mag je niet aankomen met excuses dat je even niet hebt opgelet omdat je was afgeleid door meisjes in korte rokjes.

“Als de wereld maar niet denkt dat we er allemaal zo heerlijk uitzien”, zei een Nederlandse fan gisteren. Het is een leuk compliment voor de hockeydames, maar mist de kern van dit verhaal. Lucia Rijker, de godmother van het vrouwenboksen en de vrouwensport in het algemeen, legt gisteravond nog even uit hoe alle vrouwen van deze Olympische Spelen de geschiedenis moeten ingaan.

“Vrouwen kunnen vechten”, zei ze gisteren in Londen Late Night tegen Mart Smeets. En dat kunnen ze volgens haar omdat het hen niet alleen om medailles gaat. “Ze hebben een persoonlijkheid die ze willen laten zien. Als je niets wint, heb je nog je eigen eer en die is belangrijker dan wat dan ook.” Ongeacht wat de dames buiten het veld doen. Gisteren ging het erom wat ze binnen het veld deden. En daar kun je ze alleen om prijzen.

Aan het begin van de Spelen waren het al de vrouwen die de vlaggen droegen, daarna waren zij het die de meeste medailles binnen haalden en nu blijken ze ook nog de meeste wijsheid in pacht te hebben. Laat die geile mannen dan maar met hun Playboy fantasieën. Blijven ze lekker dom van.