De Nederlandse Mubarak

Wat ik de afgelopen tijd toch mis bij berichtgeving over de revoluties in Tunesië en Egypte zijn de ‘echte kenners’ van de Arabische wereld. Ik bedoel de types die de afgelopen tien jaar aan ons zijn opgedrongen. Ineens zijn ze verdwenen. Ik zou bijvoorbeeld graag zien hoe Hans Jansen, de arabist die ons jarenlang mocht inprenten dat moslims geen verlangen naar vrijheid kennen, de tv-beelden zou duiden. Maar helaas, Jansen is in geen velden of wegen te bekennen. Zeker te druk met de voorbereiding van de rechtszaak tegen Wilders.

Toen ik de beelden van de aanzwellende demonstraties zag bekroop me de gedachte dat we misschien nog wat van de Egyptenaren kunnen leren. Ik zag moslims die biddende christenen beschermden en andersom. Ik zag een Egyptenaar schreeuwen om vrijheid voor allen: moslims, christenen en atheïsten. Hij zag er niet uit als een huisvriend van Ella Vogelaar of Hedy d’Ancona. Als de multiculturele samenleving op het Plein van de Vrijheid kan bestaan waarom dan hier niet? Overigens proberen de stadscommando’s van Mubarak dat beeld nu letterlijk aan stukken te slaan. Autocraten gedijen immers het best in landen waar mensen bang zijn voor elkaar.