De minachting van een reiziger

Afgelopen vrijdag bevond ik mij in een snikhete bus. Een bus, die een poosje onderweg is, zoals streekbussen doorgaans doen. Zweet gutste langs mijn nek naar beneden en meewarig keek ik naar een oudere vrouw die zichtbaar moeite met de hitte had. Ik kon me in haar verplaatsen en had het zelf ook niet echt heel gemakkelijk. Een busreis is al met al niet het meest comfortabele vervoer dat u zich kunt voorstellen. Zeker niet in de hitte.

Mijn oog viel op de Metro die iemand in zijn hand had en waarmee deze persoon zich enige koelte probeerde toe te wuiven. Er kwam een heus onderzoek naar de sprinter die drie kwartier in de volle zon had gestaan –zonder airconditioning. ‘Goh’, zo dacht ik. Veel verder kwam ik niet omwille van de hitte.

Gemoederen Een gemiddelde busreis in het streekvervoer duurt minimaal een half uur, in sommige gevallen zal dit korter zijn, in sommige langer. Niettemin, mag gesteld worden dat uw reis van a naar b gelijk zal staan aan de tijd dat de airco het niet heeft gedaan in de Sprinter die enkele dagen de gemoederen bezig heeft gehouden. Zo ook de donderdagavond op de redactie van de Metro en bij de Inspectie Transport en Leefomgeving.  Het is een schande, die treinen, die sprinters. Hoe vaak hoorde ik het afgelopen jaar niet het woord ‘minachting’ als het over de reizigers met de trein gaat.

Lang heb ik me niet willen mengen in de discussie. Vaak dacht ik dingen gewoon op zijn beloop te laten, maar bij het aanschouwen van de oudere vrouw knakte er iets.  Vanwaar de ophef en verontwaardiging over de trein? Wanneer zegt er iemand eens iets over het streekvervoer met de bus? Een bovenmatig reiziger moet immers kunnen beamen dat een rit met de streekbus in het openbaar vervoer geen pretje is. Het gebrek aan een sanitaire voorziening gedurende een reis van 45 minuten kan na de vrijdagmiddagborrel behoorlijk lastig zijn. En dan hebben we het niet over de hitte.

Schandalig De discussie ontstond omdat er 8 mensen onwel zijn geworden in een trein, schandalig dat het kan, daar ben ik het mee eens. Doch, om dan omwille van een enkel voorval een heel onderzoek op te starten, vind ik niet alleen een tikkeltje bizar, maar bovendien arbitrair. Een onderzoek zou niet misstaan in het streekvervoer, waar bussen zonder airconditioning gedurende drie kwartier mensen verplaatsen in extreme hitte.

Stelt u zich het volgende voor: een volle dag heeft u gewerkt, bij het verlaten van uw kantoorpand, of uw fabriekshal, of wat dan ook, loopt u naar buiten. Een klamme hete lucht daalt op u neer. U wandelt naar uw bushalte, u stapt in en aldaar waant u zich in een zweethut. De temperatuur voelt acuut aan als 50+ graden. De wetenschap dat u hier een half uur moet vertoeven na een hectische dag op uw werk slaat op uw gemoed, maar het is te heet om na te denken.

De bus stopt in de volle zon voor een stoplicht, staat stil. Zweetdruppels over uw nek verkoelen niet, maar lijken gemaakt van hete douche, er is geen zuchtje wind. De bus trilt, het pluche duwt het vocht tegen uw billen. Normaliter pakt u een boek ter hand, u laat het achterwege, omdat uw gedachten alleen aan verkoeling kunnen denken. Bij uw slapen klopt de hitte, als in de sauna van 90 graden waar u net te lang blijft liggen. Uw ademhaling versnelt. U weet wat snakken is.

Gedesoriënteerd stapt u na een half uur uit, buiten lijkt het frisser, geen zomer meer. Vlekken dansen voor uw ogen als u opgeschrikt wordt door een luide toeter, een auto schampt u net niet. Plots bent u weer bij zinnen, met een heet hoofd.

Sterven van de hitte Vorig jaar rond deze tijd, toen het enkele dagen zo warm was, heb ik bij mijn vervoerder (Arriva) aan de bel getrokken. Een officiële klacht werd beantwoord met een standaardbrief. Mijn gedachten gaan uit naar de NS, die bussen inzet met airconditioning, die drinken laat uitdelen bij vertraging en bij hitte. Mijn gedachten gaan uit naar de oude vrouw, die het oprecht zwaar had in de bus. Mijn gedachten gaan uit naar stilstaande auto’s waar honden opgesloten zitten en die sterven van de hitte. Mijn gedachten gaan uit naar de Inspectie Transport en Leefomgeving en diens actie op een enkel voorval. Mijn gedachten gaan uit naar de maandag tot en met vrijdag, dat mijn bus zich weer zal verplaatsen van A naar B, zonder een greintje frisse lucht, naar mijn medepassagiers, die het in de gevoelstemperatuur eveneens zwaar hebben. Mijn gedachten gaan uit naar Arriva, die willens en wetens mensen vervoeren zonder enige acht te slaan op de gezondheid en de leefomgeving waar zij de klant in vervoeren.

Arriva, die geen rekening houdt met extreme hitte, die dames, als de oude vrouw, overlaten aan het lot. Want mijn indruk is en blijft dat reizen langer dan een kwartier, middels de bus, simpelweg kwalijk zijn voor de leefomgeving. Mocht iemand verder nog iets te klagen hebben over de minachting die de NS haar reizigers toont, denk dan aan de overtreffende trap, de bus. En ja, uiteraard spreek ik nu ook tegen de Inspectie Transport en Leefomgeving.

Er is werk aan de winkel jongens.

cc-foto: Acid Pix