De messen in de rug van Jolande

Zelden iemand met zoveel messen in haar rug strak zien blijven glimlachen als Jolande Sap gisteravond. Tot op de dag van de verkiezingen had het duo Dibi-Halsema de kiezer eraan herinnerd wat een zootje het in de partij was eerder dit jaar. Ineke van Gent was kennelijk even haar smartphone kwijt, anders had ze er nog wel een schepje bovenop getwitterd. Met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig.

Dat Jolande het opbracht positief gestemd te blijven, vind ik bewonderenswaardig. Of ze kan/wil aanblijven als partijleider, vind ik in eerste instantie aan haar zelf. Wanneer ze er zelf uit is, zal de partij er ook nog wat van vinden, maar dat komt later. We hebben immers de tijd.

Wel heb ik alvast een goed idee voor alle (bijna) gewezen kamerleden: neem een voorbeeld aan Paul Rosenmöller. Die heeft na zijn vertrek de sjiekheid opgebracht om zich niet meer publiekelijk met de partij te bemoeien. Laat een nieuwe generatie de draad oppikken. Ga lekker op reis, schrijf luchtige stukjes in de krant, neem nog een glaasje wijn of whatever. Maar houd verder je mond.

Christian Jongeneel schreef het boek: Het Zit In Een Lab En Het Heeft Gelijk

De website van Christian Jongeneel

Redactie Joop:  Femke Halsema reageert (zie onder) op de opinie van Christian. Vanwege het groot aantal reacties lichten we haar commentaar hier uit:

De enige reden dat ik bij Pauw en Witteman ben verschenen is dat het op uitdrukkelijk verzoek was van Jolande Sap. Het risico van het opnieuw bespreken en uitvergroten van het ‘gedoe’ in GroenLinks is daarbij gewogen, desondanks werd een steunverklaring aan haar en haar leiderschap belangrijker gevonden. Behalve ik was Paul Rosenmöller hiertoe ook bereid maar de redactie van Pauw en Witteman gaf de voorkeur aan mij. Jongeneel schrijft, kortom, een dom en tendentieus stukje.

Naschrift Christiaan Jongeneel 14 mei 2016: Dit blogje is uit de doden opgestaan doordat Femke Halsema het aanhaalt in haar boek Pluche. Buiten de historische context waarin het getikt is, komt het hardvochtig over. Daarom een paar opmerkingen voor wie hier vier jaar na dato alsnog belandt:

1 – Doel van het stukje was een openbaar geluid vanuit de partij te laten horen ter ondersteuning van Jolande Sap, die als lijsttrekker in verkiezingstijd had mogen kunnen rekenen op ondubbelzinnige steun uit de partij, zeker van de senioren daarin. Aan zo’n geluid was behoefte, blijkt ook uit veel reacties onder de kopie bij Joop. Ik had het in het vage kunnen houden, maar dan was het effect veel minder geweest. Partijleden wonden zich op over gedrag van mensen aan de top en iemand moest dat maar eens opschrijven. Dat ik me er niet geliefd mee zou maken, nam ik op de koop toe. Achteraf had wel de kop minder scherp gekund.

2 – Het stukje is deels gekleurd door vertrouwelijke informatie waar ik vanuit mijn rol in de partij over beschikte. Daardoor is het verband tussen gepresenteerde feiten en oordeel niet in alle opzichten sterk.

3 – Doelgroep van het stuk zijn de GroenLinksers die mijn persoonlijke weblog lezen. Ik heb het niet actief daarbuiten geadverteerd, maar aangezien ik een creative commons licentie hanteer, heb ik geen nee gezegd toen Joop vroeg of ze het mochten overnemen.

4 – Tofik en Femke heb ik sindsdien niet meer gesproken. Wel heb ik Femke nog  een keer verdedigd  toen men haar de malaise in de partij probeerde in de schoenen te schuiven. Met Ineke werk ik inmiddels goed samen bij de Ab Harrewijn Prijs.

Meer opinies over het verkiezingsresultaat van GroenLinks: Wijnand Duyvendak:  GroenLinks is nog steeds broodnodig Brechtje Paardekooper: Een dreun voor je kiezen Alicia Hobbel: Verkiezingsuitslag