De liefde van Kluun

Nee, dat denk ik niet. Mensen die in God geloven brengen Hem altijd in verband met mooie dingen, niet alleen met liefde maar ook met schoonheid, muziek, de pracht van de natuur, het ‘wonder’ van de geboorte van een kind en het herstel na een ernstige ziekte.

Dan zat er tijdens de operatie ‘een engeltje op de schouder van de chirurg’. Voor oorlogen, ongelukken, kindersterfte, armoede, tumoren, overstromingen en hongersdood wordt God niet verantwoordelijk gehouden. Dat is de schuld van de mensen zelf, zegt de geloofsleer. Kluun zegt dat liefde een kracht is die zich niet door moraliteit laat bepalen ‘en die uiteindelijk sterker is dan ego, lust, menselijke zwakheden, ziekte en zelfs de dood.’ Ik betwijfel of de vrouw die haar kind in haar armen ziet sterven aan malaria, daar ook zo over denkt.   Kluun, die ik een leuke, energieke man vind, ergert zich aan de dictatuur van het atheisme. Hij beweert dat het atheisme in de publieke opinie de propaganda voor het geloof verdringt omdat mensen zoals Jeroen Pauw, Matthijs van Nieuwkerk, Max Pam, Theodoor Holman en ik onze ongelovigheid op hoge toon mogen uitdragen in de ons ter beschikking gestelde zendtijd. Maar hij verzuimt te vermelden dat het verzuilde omroepstelsel wordt gedomineerd door christelijke omroepen die met veel vreugde de blijde boodschap uitdragen dat het geloof nog springlevend is omdat God nu eenmaal niet ziek kan worden.

Ik ben me er niet van bewust dat ik, laat staan met middelen die aan de dictatuur doen denken, gelovigen in de beklaagdenbank zet. Ik respecteer Andries Knevel maar zal, als ik daarvoor de gelegenheid krijg, vragen aan hem blijven stellen over de (on)logica van zijn geloof. Ik ben een cultuurkatholiek, iemand die de verworvenheden koestert van een Roomse jeugd, met alle geuren, klanken en schijnzekerheden die op een gevoelige jongeman grote indruk maken. Ik heb gemerkt dat het erg goed is te combineren met een nuchtere kijk op de werkelijkheid. Als iemand in mijn ogen God genoemd mag worden dan is het Johan Sebastiaan Bach. Maar waarom zouden we hem niet gewoon Bach noemen? En God gewoon God, of hij nu bestaat of niet, Dus niet zoiets vaags als ‘een transcendente macht’ en al helemaal niet ‘liefde’. Daarvoor hebben we een mooi woord dat iedereen begrijpt, een woord dat door Kluun in zijn boeken veel is gebruikt: liefde.