De integratie als leugen en acceptatie als norm

‘’ De leugen is dat je blond haar en blauwe ogen moet hebben om een Nederlander te zijn. En die leugen heeft zo een groot effect op de werkelijkheid dat het de waarheid begint te lijken.’’ Fresku vatte tijdens de uitzending van Pauw kort en krachtig samen wat er al decennialang misgaat in het integratiedebat.

In de eerste pagina’s van het rapport Werelden van Verschil van het SCP staat letterlijk:

‘’Dit rapport richt zich op de sociaal-culturele positie van leden van migrantengroepen, met bijzondere aandacht voor degenen met een grote mate van sociaal-culturele afstand. Aan de sociaal-culturele positie onderscheiden we drie dimensies: een sociale dimensie (sociale contacten binnen en buiten de herkomstgroep), een culturele dimensie (waardeoriëntaties) en een emotionele dimensie (identificatie met de herkomstgroep en met autochtone Nederlanders).

Het is vanzelfsprekend ook denkbaar om onderzoek uit te voeren onder de autochtone bevolking naar hun sociale contacten, opvattingen en gerichtheid op Nederland maar in deze studie doen we dat niet. Tegen dit perspectief kan verder worden ingebracht dat autochtonen als ‘de norm’ fungeren. Die opmerking is misschien nog het meest van toepassing voor de meting van waardeoriëntaties, waarbij we de veronderstelling maken dat er in de Nederlandse samenleving brede consensus bestaat over een aantal ‘basiswaarden’. ‘’

Het assimilatiebeleid van de afgelopen 15 jaar wat ze in Den Haag integratie noemen heeft averechts gewerkt. Segregatie en discriminatie in het wonen, in het onderwijs en op de arbeidsmarkt is een alledaagse werkelijkheid geworden zonder de echte wil vanuit de politiek en overheid om dit te doorbreken. Het politieke landschap en de samenleving is meer versplinterd dan ooit tevoren. Het is beschamend om te zien dat er nog steeds geen visie en onvoldoende politiek leiderschap is op gebied van interculturele vraagstukken en een inclusieve samenleving.

We houden liever onze roze bril van zogenaamde tolerantie op en weigeren kritisch in de spiegel te kijken, terwijl we in een land leven waarbij 55 procent van de Nederlanders vindt dat er te veel buitenlanders zijn en waarbij 47 procent het als een probleem ervaart als culturen vermengen. En waarbij maar 5 procent openstaat voor contact met moslims. Dan heb ik het niet eens over etnisch profileren, de zwartepietendiscussie, framing door media, afgehakte varkenskoppen of belegering van gemeenteraden. Voor deze medelanders pleit ik voor een verplichte inburgeringscursus om ze kennis te laten maken met onze multiculturele samenleving.

Mijn conclusie is dat ik – en met mij duizenden kleurrijke anderen – schijtziek word van het woordje integratie en tolerantie. Integratie zou namelijk wederkerig moeten zijn. In de praktijk daarentegen is het eenzijdig en wordt het verward met assimilatie. Tolerantie betekent gedoogbeleid en dat je impliciet zegt dat je de ander verdraagt, maar eigenlijk niet wil. Daarom pleit ik voor acceptatie. Acceptatie is inclusief en is een nieuwe definitie voor het Nederlanderschap. Een Nederlanderschap met geherdefinieerde normen en waarden waar kleurrijke Nederlanders een onderdeel van zijn.