De familiereünie

Over de moeizame maar onvermijdelijke liefde tussen VVD en GroenLinks-PvdA

Er is iets ontroerends aan een familiereünie. De mensen die je het beste kent, zijn vaak ook de mensen die je het meest irriteren. Iedereen neemt een schaal mee met iets dat vroeger een recept heette en hoopt dat er dit keer niet over politiek wordt gesproken. Toch begint het onvermijdelijk: oom VVD die vindt dat iedereen harder moet werken, en tante GroenLinks-PvdA die zegt dat niet iedereen dat kan. De toon is luchtig, maar de ogen verraden geschiedenis.

Want ze zijn familie. Ze delen iets, al willen ze het niet altijd toegeven. Een geloof in vooruitgang. Een idee dat Nederland beter kan, eerlijker, slimmer, schoner. Alleen: de één wil dat via innovatie, de ander via rechtvaardigheid. De één bouwt fabrieken, de ander toekomstvisies. Maar het blijft dezelfde drang: zorg dragen voor wat groter is dan jezelf.

De kinderen, D66 en CDA, proberen de sfeer te redden met grappen. De jongeren aan tafel scrollen op hun telefoon en fluisteren: “Waarom doen ze niet gewoon normaal tegen elkaar?” En ergens in de keuken schenkt iemand wijn in, de universele taal van verzoening.

Als de avond vordert, zakken de schouders. Oude ruzies worden verhalen, meningen worden herinneringen. Ze praten over vroeger, toen Nederland nog overzichtelijk leek. Toen men dacht dat vooruitgang vanzelf kwam. En ze beseffen: de wereld is veranderd, maar hun band niet.

De VVD begrijpt ineens dat efficiëntie niet hetzelfde is als zorgeloosheid. GroenLinks-PvdA dat compassie niet hetzelfde is als controle verliezen. Beiden zien dat ze zonder elkaar niet verder komen: de één zonder richting, de ander zonder grond.

Misschien is dat de essentie van politiek in 2025: niet een strijd tussen ideologieën, maar een familiediner dat te lang werd uitgesteld. We hoeven elkaar niet opnieuw uit te vinden, we hoeven alleen weer aan dezelfde tafel te zitten.

En als de avond eindigt, staan ze samen buiten, jassen aan, koffie in de hand. “Tot volgend jaar?” vraagt iemand. “Ja,” zegt de ander. “Maar deze keer doen we het iets anders.”

“Wie de waarheid wil vinden, moet eerst de tafel durven dekken.”