De erfgenaam van Wubbo Ockels' idealen heet Johnny de Mol

Wubbo Ockels’ afscheidsbrief is één van de indrukwekkendste stukken tekst die ik in lange tijd heb gelezen. Niet alleen om de inhoud, maar ook om het beeld dat in mijn hoofd opkomt. Het beeld van een man die – zelfs als hij de dood in de ogen kijkt – de wereld nog wil verbeteren. Hij had, na een leven toegewijd aan het prettiger maken van ons aller levens, kunnen denken: ik heb genoeg gedaan, succes verder, bekijk het maar. Hij had voor één keer aan zichzelf kunnen denken en wij hadden het hem gegund. Maar zo was Wubbo Ockels niet.

Als iedereen ook maar voor vijftig procent als Wubbo Ockels zou zijn, dan had Wubbo Ockels zelf vredig kunnen sterven in de wetenschap dat zijn kleinkinderen net zo’n heerlijk leven zouden leiden als hij. Dan had hij niet op zijn sterfbed nog zijn laptop open hoeven klappen. Maar helaas bestaat het overgrote deel van de mensen niet uit halve legendes.

Project P Ockels’ roep om samenwerken doet me denken aan iets anders dat de laatste weken indruk op me heeft gemaakt: Project P, Stop Het Pesten. Eigenlijk kun je de hele mensheid, zelfdestructief en niet samenwerkend zoals Ockels het beschrijft, herleiden tot de doorsnee middelbare schoolklas. Groepjes populairen hebben het voor het zeggen en behouden hun ‘macht’ door de minder coole mensen omlaag te halen. En als er eentje al dat pesten zat is, kijken de pesters elkaar aan, zeggend dat ze meededen “omdat iedereen het doet” en dat ze “niet weten dat het hem zo veel doet”. Internationale politiek is één groot schoolgebouw waar je pest of gepest wordt, je hoort erbij of bent een buitenbeentje en de groten houden de kleinen klein. Dit zal altijd zo blijven, zoals ook de schoolklas altijd zo zal door etteren, tenzij er drastisch ingegrepen wordt.

En dat is waar Johnny de Mol om de hoek komt kijken.

Drama Als hij met een tv en een dvd’tje iedereen in een gymzaal bijeen zet is elke leerling zich plotseling bewust van hoe erg het allemaal is en welke rol hij of zij gespeeld heeft in het drama. En dan wil iedereen opeens zorgen “dat Pietje zich ook gewoon welkom gaat voelen op school”.

Het enige dat de wereld kan redden is een Project P op wereldniveau. Dat een land, bijvoorbeeld Oekraïne, een brief schrijft naar Johnny de Mol (en Dennis Weening, maar die vind ik net een tikkie minder goed), z’n verhaal kan doen en dan overgaat tot het op één na laatste redmiddel (vóór net iets te lang over een treinspoor wandelen): verborgen camerabeelden maken. Dat Johnny af en toe even tussendoor met die Oekraïners gaat basketballen op een pleintje en ze uiteindelijk zelfs meeneemt naar een heuse wedstrijd.

Impact En dan natuurlijk het moment suprème: de klasgenoten confronteren met hun daden. Obama zal eerst naar de rechter willen stappen vanwege zijn privacy, maar in een privégesprek (waar geen camera bij mag), lult Johnny hem wel onder tafel. Uiteindelijk doet iedereen mee. Poetin, die in het begin nog schaapachtig zat te glimlachen, die zegt “dat heeft wel impact op je als je dat dan zo ziet”. Cameron die het gevoel van de hele klas verwoordt met “je wil dat iedereen zich thuis voelt in de klas en dan moet je dit niet meer laten gebeuren”. En het andere onbeduidende lulletje van de klas, Rutte, dat schoorvoetend toegeeft “ook niet echt de populairste” te zijn en dus ook wil dat “het anders wordt dan hoe het nu geworden is”.

Als klap op de vuurpijl kondigt Johnny dan nog een speciale gast aan, bij voorkeur een grote, imposante man met een diepe stem. Vitali Klitsjko die quasi verbaasd zegt dat “het echt ongelooflijk is wat ik hier zie”. En dat als iedereen belooft braaf te zijn ze dan met hem op de foto mogen.

Hogere macht Dit is de enige manier, er moet een hogere macht neerdalen om orde op zaken te stellen op onze planeet. En wie kan dat beter dan Johnny de Mol, de man waarvan iedereen denkt: hij is echt heel aardig en ook net iets cooler dan ik. Bovendien is hij goed voor de kijkcijfers. Confronteer iedereen met zijn of haar daden, vermoord de oude groepsdynamiek en creëer een nieuwe in de geest van ome Wubbo. Alleen zo kan de aarde zichzelf redden.

Maar dan moet Johnny na een maand wel nog een keer langskomen om te zien of alles nog wel goed gaat.