De energiecrisis zet onze levens op zijn kop

In een tijd als de onze, waarin alles voor je neus afbrokkelt en je het einde voelt naderen, heb ik een sterke behoefte de balans op te maken. Zo vroeg ik mij bijvoorbeeld af hoeveel stroom ik gedurende de afgelopen 41 jaar verbruikte. Vooral in mijn radiotijd, ongeveer vanaf mijn zeventiende tot mijn dertigste, rezen de kilowatturen waarschijnlijk de pan uit. Maar de jaren dat ik driftig tinderde, ruwweg tussen mijn dertigste en mijn veertigste, mogen ook niet worden onderschat.

Het in kaart brengen van mijn elektriciteitsconsumptie dient ook een praktisch doel, namelijk het creëren van een gevoel van tevredenheid. Wanneer ik aankomende winter mijn favoriete nummers op Spotify niet durf aan te zetten uit vrees voor een hoge rekening, denk ik aan de duizenden kilowatturen die ik erdoorheen joeg met het luisteren naar muziek. ‘Je hebt Wild Is the wind van David Bowie minstens vijfhonderd keer in het echt gehoord Raymond, speel het nummer nu maar even in je hoofd af, dat is goedkoper’, zal ik mezelf op een gure novemberdag voorhouden.

Ook mijn verslaving aan nieuwspodcasts, met name die over geopolitieke ontwikkelingen zoals Boekestijn & De Wijk en Europa draait door, leg ik aan banden. Dat komt goed uit, want zelfs de denkkracht van Arend Jan Boekestijn en Rob de Wijk schiet inmiddels tekort om de huidige chaos te duiden. Een angstaanjagende situatie, maar het scheelt weer wat tikken op de stroommeter. Nu ik dit allemaal opschrijf, kan ik nog steeds moeilijk geloven dat het zo ver met ons gekomen is. 

Toch zijn er aangename kanten. Hoe grappig is het om vrienden straks te zien verstijven als je vraagt of je je laptop even bij hen thuis mag opladen. En denk eens aan de vrijvallende uren doordat je geen televisie meer kijkt. Misschien kun je binnenkort zelfs jezelf horen denken.