De empathiecrisis

Koopkrachtcrisis, asielcrisis, stikstofcrisis, energiecrisis, zorgcrisis, wooncrisis, klimaatcrisis, toeslagenaffaire crisis (ja, dat speelt wonderbaarlijk nog). Het lijkt wel alsof achter elk onderwerp in de politiek het woord crisis wordt geplaatst. Maar wanneer er zoveel crisissen zijn, is er meestal één reden waarom de verschillende zaken uitlopen op een ramp.

Die reden is net zo eenvoudig als ontnuchterend. Het is een gebrek aan empathie. Of, zo je wilt, een empathiecrisis. Denk je echt dat wij de situatie zouden hebben in Ter Apel als het kabinet en de voltallige Eerste en Tweede Kamer daar zelf zouden moeten slapen? 

Men zou volledig doorslaan. Na één nacht zou Sigrid Kaag binnen komen lopen met meer ladder dan panty om haar benen. ‘Mark, ik ben de hele nacht wakker gebleven Mark. Ik sliep buiten tussen driehonderd man. Ik heb letterlijk alle sterren geteld. We moeten iets doen aan die opvang Mark.’ Kajsa Ollongren zou binnenkomen met rood doorlopen ogen, struikelend over Hugo de Jonge die stilletjes op de grond ligt te huilen. Wopke Hoekstra zou niet meer aanspreekbaar zijn en Rob Jetten zou verwilderd in de verte staren. 

En hoe lang denk je dat een crisis zou voortduren, als we de kinderen van Kamerleden zouden scheiden van hun ouders, net zolang als het duurt om het laatste gezin in Nederland te herenigen?  

Wat zou er gebeuren als elk Kamerlid het salaris van een alleenstaande bijstandsouder zou krijgen? En dat tegelijkertijd hun energierekening verdriedubbelt en ze ondertussen aanmaningen krijgen van de Belastingdienst, die op zijn gesteld in het Fins.

Ik zal je zeggen wat er zou gebeuren. Je zou de meest legendarische dag in politieke besluitvorming ooit krijgen. Nog voor dag en dauw zou het kabinet aan het vergaderen zijn. De 75 leden van de Eerste Kamer en de 150 leden van de Tweede Kamer zouden van links naar rechts ijsberen door de gangen van het parlement. Klaar om op het minste of geringste te stemmen. Mark Rutte zou beginnen: ‘Oké, vanaf nu doen we alsof alle asielzoekers uit Oekraïne komen. We filteren achteraf wel voor die 5% die er onterecht zit. Kijk wat ze kunnen en zet ze in waar we mensen nodig hebben. Vanmiddag nog.’ Zonder pauze zou worden doorgegaan met het volgende dossier. De toeslagenaffaire. Dezelfde dag nog zou er opdracht worden gegeven om handmatig iedere benadeelde te compenseren. ‘Laten we het deze keer omdraaien. Beter tien onterechte teruggaven, dan één onterechte inhouding.’ 

Wanneer ze bij de stikstofcrisis aankomen zou Mark Rutte het als volgt samenvatten: ‘De landbouw is verantwoordelijk voor ongeveer 40% van de stikstofuitstoot. Daardoor kunnen we minder woningen bouwen en warmt het klimaat op. Daarnaast hebben we in Nederland vorig jaar voor 104,7 miljard euro aan landbouwgoederen geëxporteerd, dus het gaat hier niet om onze basisbehoeften.’ Bij het horen van dat bedrag zakt Ernst Kuipers in elkaar en stopt Hugo de Jonge met huilen. Rutte: ‘Daarom geven we elke boer in de nabijheid van het natuurgebied 120% van de marktwaarde van het bedrijf. Niemand krijgt de keuze en als er één trekker op de snelweg komt, nemen we die gelijk in beslag. En Wopke, zo waarlijk helpe mij God, als je één tegenwoord hebt..’ Maar Wopke heeft de nacht onder de brug doorgebracht en een ontbijt gedeeld met een dakloze. Hij heeft zijn christelijke identiteit hervonden en kan niet anders dan het grotere geheel zien en akkoord te gaan.

Beslissing na beslissing zou er worden genomen en steeds zou er een eensgezind akkoord komen uit de 225 ijsberende leden van de Staten-Generaal. Armoede breekt elk ego. Niemand denkt aan zelfprofilering als ze bezig zijn met overleven. 

Klokslag 17.00 uur geeft Mark Rutte een persconferentie. Hij belooft een nieuwe dag waarin de regering voortaan zal strijden voor elk lid van de samenleving alsof het een lid is van het eigen gezin. En geen enkel probleem zal gezien worden als het probleem van een ander. 

We kunnen er ook voor kiezen om niets van dit alles te doen en in de komende jaren nog wat crisissen toe te voegen. De vastlopende bestuursapparaatcrisis, de watertekortcrisis, de transportcrisis, de gezondheidscrisis, de mentale welzijnscrisis, et cetera, et cetera.

cc-foto: Rene Mensen