De eenzijdige blik van het NOS Journaal

Kristel Letschert kijkt in Nederland naar het NOS Journaal, maar herkent haar eigen Oost-Jeruzalem niet.

‘Wat zijn dat toch een terroristen’

Ik zit er naar te kijken en ik denk, daar wonen wij. Daar rijd ik heel vaak. Nu zit ik dat vanuit een Nederlandse huiskamer te bekijken en het voelt ineens ver weg. Als ik niet wist hoe het leven daar is, zou ik denken, wat een rotzakken die Palestijnen. Die rijden zomaar onschuldige joden aan. Wat zijn dat toch een terroristen. En dat zullen dan ook heel veel Nederlanders wel denken.

Maar ik ben getrouwd met een Palestijn uit Oost-Jeruzalem en ik woon er inmiddels al een aantal jaren en dus maak ik van dichtbij mee hoe het leven daar is. En dan verbaast het mij heel erg dat een journalist van het NOS journaal in haar item een aantal belangrijke zaken weglaat. Zaken die relevant zijn om dit nieuwsfeit in de juiste context te plaatsen. Weet ze dat niet of is dat opzettelijk vraag ik me af? 

Thuis in Oost-Jeruzalem maken wij elke dag de Israëlische bezetting mee, de onrechtvaardige behandeling, het racisme en de discriminatie. Omdat wij niet joods zijn worden wij totaal anders behandeld door Israël dan de joodse bevolking. Omdat ik een niet-joodse immigrant ben en mijn man een niet-joodse inwoner, lopen wij constant tegen allerlei frustrerende en onrechtvaardige situaties aan. Er bestaan ruim 50 wetten die discriminerend zijn voor de niet-joodse inwoners van Israël. En dat zijn er ruim 1,5 miljoen.

Acties van joodse kolonisten

Ik hoor geen woord van Monique van Hoogstraten over precies dezelfde acties van joodse kolonisten in de Westbank die Palestijnse mannen, vrouwen èn kinderen aanrijden. In de afgelopen maand gebeurde dat in ieder geval al twee keer waarbij een Palestijns meisje van zes jaar aan haar verwondingen overleed. De joodse kolonisten worden na zo’n daad niet door de Israëlische politie opgepakt en niet strafrechtelijk vervolgd. De twee Palestijnen die dat in de afgelopen week deden, werden direct doodgeschoten, zonder een proces te hebben gehad.

Monique van Hoogstraten had best een paar zinnen kunnen wijden aan de nog altijd voortdurende bezetting van Oost-Jeruzalem door Israël. Over de huizen van Palestijnen die worden ingenomen door kolonisten, de duizenden families die elk jaar een bevel tot slopen van hun huizen krijgen, wat ze ook nog zelf moeten betalen, over de tientallen Palestijnse kinderen die worden gearresteerd en vastgezet. Palestijnse kinderen uit Oost-Jeruzalem die worden verplicht bij familie of kennissen in andere delen van Israël te gaan wonen en als ze dat niet doen volgen er boetes en arrestaties. Palestijnse kinderen die door joodse kolonisten en door Israëlische politie worden aangevallen en verwond of in de brand gestoken. 

En in het dagelijkse leven is er voortdurende sprake van discriminatie. Er worden onvoldoende scholen gebouwd voor de Palestijnse kinderen in Jeruzalem. Er zijn nauwelijks gemeentelijke diensten in de Palestijnse wijken. Er zijn nauwelijks trottoirs, straatverlichting, parken, speeltuinen. De wegen worden niet gerepareerd, het afval wordt veel te weinig opgehaald. Waar wij wonen lijkt het wel een derdewereldland. En we betalen toch echt gewoon belasting aan de gemeente, maar we zien er niets voor terug. De gemeente gebruikt het geld alleen voor de joodse wijken in Jeruzalem.

En ik heb nog heel veel meer voorbeelden, van bij ons uit de straat, van bij mij in de wijk, niet vanuit kranten of van horen zeggen, maar van eigen ervaring. Wij konden de eerste 9 maanden van Louisa’s leven niet eens op bezoek bij mijn familie omdat de Israëlische overheid weigerde haar een geboortecertificaat met ID nummer te geven (omdat ze niet joods is). Weet je hoe gefrustreerd ik daardoor was?!

Eén kant

Ik word er zó moedeloos van. We krijgen altijd maar één kant van het verhaal te horen. Het begint altijd bij het Palestijnse geweld en als Israël geweld gebruikt, is dat een reactie, het wordt zelfverdediging genoemd. 

De Palestijnen in Oost-Jeruzalem zijn het zat. Ze raken alles kwijt. Er is geen hoop op verandering. Er zijn de afgelopen weken heel veel provocaties geweest door extreme joodse kolonisten in de oude binnenstad. Er is heel veel geweld gebruikt tegen Palestijnen door het Israëlische leger en de politie. Het is wel van belang om dat soort feiten te noemen, om dit soort daden in een context te plaatsen.

Ik heb het NOS journaal maar weer gemaild. Dat heb ik de laatste maanden wel vaker gedaan. En ik weet al dat ik een standaard antwoord krijg. Want dat sturen ze altijd. Zij stellen dat ze de mening van beide kanten laten horen en ze merken op dat mensen als het over dit ‘conflict’ gaat (wat het niet is, het is een bezetting) altijd zeer uiteenlopende meningen hebben en beide kanten vinden dat het nieuws niet goed wordt gebracht. Zoiets. Daar blijft het dan bij.

En ondertussen zit correspondente Monique van Hoogstraten ergens veilig in Tel Aviv of West Jeruzalem en doet af en toe een tripje met een ‘fixer’ naar een plek waar het onrustig is om daar dan een item over te maken. Verder heeft ze geen idee van het leven in Oost-Jeruzalem, de Westbank en Gaza. Ze ziet wat ze wil zien en wat Israël wil dat ze ziet. Òf ze laat zien wat ze wil laten zien. Maar dat is niet wat wij zien en ervaren, de mensen die er echt wonen en die lijden onder de discriminatie en ongelijkwaardige behandeling door de Staat Israël. Dus ik dacht. Ik schrijf maar weer eens wat voor Joop.nl, om even de andere kant van het verhaal te laten horen. Wel zo eerlijk.