De dubbele standaard voor joodse Nederlanders

Zowel op Joop.nl als in het NRC las ik het artikel over het ontlopen van kortingen op de AOW-uitkeringen door Nederlanders die wonen in illegale nederzettingen op de Westbank. Deze uitkeringen worden verstrekt door de Sociale Verzekeringsbank in Nederland.

Bij het lezen van het artikel werd ik zó boos. Wij vroegen in 2014 namelijk kinderbijslag aan bij diezelfde SVB voor onze dochter Louisa die in Jeruzalem is geboren uit een Nederlandse moeder en een Palestijnse vader. De uitkering van kinderbijslag werd geweigerd met als opgegeven reden dat wij in Oost-Jeruzalem verblijven. Oost-Jeruzalem valt in bezet gebied en valt daarom niet onder het associatieverdrag met Israël, waarin uitkeringen aan uit Nederland afkomstige uitkeringsgerechtigden is geregeld. Alleen: wij verblijven niet in een illegale nederzetting, maar in het huis van mijn schoonfamilie. Dat huis is gebouwd op het land dat al generaties in het bezit is van de familie, ver vóórdat de Staat Israël werd uitgeroepen. Wij wonen in het dorp Beit Safafa dat inmiddels door de Gemeente Jeruzalem is ingelijfd bij Jeruzalem. Dit dorp is voor de helft officieel Israël, voor de andere helft viel het vanaf 1948 eerst onder Jordaans bestuur, vanaf 1967 werd het militair bezet door Israël. De grens loopt dus dwars door het dorp. Wij verblijven 200 meter ten oosten van de officiële grens, de Groene Lijn genoemd. Onze straat heet Saffastraat, kijk maar op Google Maps; de westelijke helft van die straat ligt in Israël en de oostelijke helft in de Westbank en dus in bezet gebied. De Muur is een paar kilometer verder naar het oosten gebouwd vlak tegen de rand van Bethlehem aan. Wij wonen tussen de grens en de Muur. Israël beschouwt dit gebied nu zonder twijfel als onderdeel van de Staat. Geannexeerd dus.

Mijn prangende vraag is: Waarom krijgen deze Nederlanders, die tegen internationale wetten in tóch in een illegale nederzetting in de bezette gebieden wonen wel een uitkering en waarom krijgen wij dat niet? Het enige verschil tussen hen en ons is dat wij niet joods zijn. Dan ga je toch denken dat dat er misschien iets mee te maken heeft? En dus vraag je je af of Nederland dan onderscheid maakt tussen haar eigen burgers? Maar dat is toch discriminatie?

Bovendien blijkt uit het artikel van Derk Stokmans en Leonie van Nierop dat de Nederlandse overheid er alles aan gedaan heeft om gaten te vinden in de wet om de uitkeringen voor die joodse Nederlanders in de illegale nederzettingen te kunnen garanderen. Huh?!

Na het negatieve besluit van de SVB vroeg ik een bevriende advocaat om hulp. We dienden bezwaar in. Opnieuw werd het verzoek om kinderbijslag afgewezen. Ik wilde er een rechtszaak van maken. Mijn advocaat waarschuwde wel dat als wij in het gelijk werden gesteld, de illegale Nederlandse kolonisten met jurisprudentie met mijn naam erop in hun hand ook hun rechten zouden kunnen gaan opeisen. Dat ging tegen mijn morele kompas in en ik besloot het erbij te laten. Toen wist ik nog niet dat al die kolonisten al lang en breed hun uitkeringen ontvingen van de SVB met dank aan de inzet van de Nederlandse overheid.

Dubbele paspoort Uiteindelijk ging de SVB toch kinderbijslag uitkeren voor Louisa, maar pas vanaf het moment dat wij Louisa in Nederland hadden ingeschreven. En dat konden wij niet eerder doen dan ruim een jaar na haar geboorte. Wij konden namelijk het land niet uit met Louisa. In Israël krijgen alle joodse Israëli’s bij geboorte in het ziekenhuis direct een identiteitsnummer en een paspoort en zijn ze dus staatsburger van Israël. Mijn man is echter Statenloos en heeft alleen residentie, zoals alle Palestijnen in Jeruzalem. Zolang hij kan aantonen dat het centrum van zijn leven in Jeruzalem is, heeft hij een ID-nummer. Maar hij heeft geen paspoort. Bij langer verblijf buiten Jeruzalem wordt de residentie ingetrokken.

Wij werden door het ziekenhuis naar het ministerie van Binnenlandse Zaken gestuurd. We hebben ruim 9 maanden moeten wachten op het geboortecertificaat met ID-nummer voor Louisa. Tot dan konden we niet reizen. We kregen voor Louisa alleen een laissez-passer, een reisdocument, maar geen paspoort. Dus om naar Nederland te kunnen terugkeren, moest er of een visum worden aangevraagd, of een Nederlands paspoort en natuurlijk gingen wij voor dat laatste.

Ik pendel al sinds 2008 tussen Nederland, Israël en de Westbank voor mijn werk. Nadat ik mijn huidige man heb ontmoet, waren werk en privé redenen om vaker en wat langer uit Nederland weg te zijn. Maar ik heb mij niet uitgeschreven uit Nederland, omdat wij onze toekomst in Nederland zien. Ik heb altijd voor een Nederlandse werkgever gewerkt, in Nederland belasting betaald en Nederland is mijn thuisbasis.

Drie maanden geleden werd onze nieuwste spruit geboren, een jongetje. Hij heet Hadi, wat kalm betekent in het Arabisch, en hij doet zijn naam eer aan. Een lief, rustig babytje. Het duurde dit keer tien weken voordat hij een geboortecertificaat had omdat we geleerd hebben van onze ervaring en dit keer gelijk een advocaat in de arm hebben genomen.

Overigens kwam ik er gisteren ook achter dat alle Israëli’s twee nationaliteiten mogen hebben. Je kunt een Nederlands en een Israëlisch paspoort hebben. Maar als mijn man het Israëlische staatsburgerschap zou aanvragen en na jaren wachten ook zou krijgen, dan mogen mijn kinderen alleen een Israëlisch paspoort hebben als ze hun Nederlandse paspoort opgeven. Want de Palestijnen uit Jeruzalem mogen géén twee nationaliteiten hebben. En dat betekent dat als wij straks volledig in Nederland zijn en de kinderen in Nederland naar school gaan, de kinderen hun residentie in Jeruzalem zullen verliezen en zij dus alleen nog als toerist hun geboorteland en hun familie kunnen bezoeken. En stel dat er iets met mij gebeurd en mijn man zou willen besluiten om met de kinderen terug te gaan naar zijn familie, dan kan dat dus niet.

Opnieuw vraag ik me af: waarom kunnen al die joodse Nederlanders die naar Israël verhuizen wel een dubbele nationaliteit hebben en mijn kinderen niet?

Ik voelde me als niet-joodse Nederlander al langer gediscrimineerd in Israël, maar nu voel ik mij als niet-joodse Nederlander ook gediscrimineerd door de Nederlandse overheid. Het gaat niet om het geld, het is een principe kwestie.