De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

De casus Bart van U.

Opinie

•

10-09-2015

•

leestijd 8 minuten

•

150 keer bekeken

•

Deze lessen moeten we leren van het onderzoek naar de moord op Els Borst

Deze week begon bij de Rechtbank in Rotterdam de zaak tegen Bart van U. Hij wordt door het Openbaar Ministerie vervolgd voor het vermoorden van Minister van Staat Els Borst en zijn eigen, oudere zus Loïs. Volgens berichten in de media zou hij beide slachtoffers met een groot aantal messteken om het leven hebben gebracht.

Pijnlijke conclusies Op 25 juni 2015 publiceerde de Commissie Hoekstra haar rapport ‘Strafrechtelijke beslissingen Openbaar Ministerie naar aanleiding van de zaak-Bart van U.’ Het rapport maakte pijnlijk duidelijk dat alle instanties (politie, OM, GGZ, NIFP, rechter) gefaald hebben in de aanpak van de serieuze signalen die vanaf 2007 bij al die instanties waren binnen gekomen over de ernstige psychische problemen van Bart van U.

Psychische problemen die gepaard gingen met dreigend en agressief gedrag, en bezit van diverse vuurwapens, ook nadat de politie zijn wapenvergunning had ingetrokken. In de media-aandacht die in juni naar aanleiding van het rapport ontstond, lag de nadruk sterk op twee procedurele zaken: het OM had verzaakt om DNA materiaal bij van U. af te nemen na zijn veroordeling voor verboden wapenbezit, en de politie had verzaakt van U. aan te houden en in hechtenis te nemen, nadat hij van het Gerechtshof Den Haag een hogere gevangenisstraf (namelijk drie jaar) had gekregen dan de straf die hij in eerste aanleg bij de rechtbank Rotterdam voor dezelfde feiten had gekregen. Dit zijn natuurlijk schokkende nalatigheden en het mea culpa vanuit de top van het OM klonk dan ook luid en duidelijk.

Systeemfalen Als forensisch psycholoog heeft het rapport van de Commissie Hoekstra mijn bijzondere belangstelling, omdat het wijst op systeemfalen in de aanpak van psychiatrische patiënten die mogelijk een serieus gevaar voor anderen zijn. In de periode tussen 28 juni 2007, de dag waarop een van de zussen van Bart van U. bij de politie Rotterdam meldt dat ze ongerust is omdat haar broer de laatste twee jaar tekenen van schizofrenie vertoont, en zijn uiteindelijke arrestatie op 12 juni 2015 nadat hij twee dagen daarvoor zijn zus Loïs om het leven heeft gebracht, zijn er zo veel kansen geweest om het noodlot te keren. Ik bestudeerde in het bijzonder de rol die mijn vakbroeders en –zusters psychologen en psychiaters hebben vervuld, als adviseur aan de autoriteiten, zoals de rechter en het OM, over de noodzaak van een gedwongen psychiatrische opname voor van U.

Bart van U. niet gevaarlijk volgens gedragsdeskundigen De eerste keer dat zo’n advies door de rechter wordt gevraagd is in december 2011 naar aanleiding van het zich niet houden aan het intrekken van zijn wapenvergunning. Bart van U. verschijnt met twee vuurwapens en een mes op de afspraak op het politiebureau en draagt een veiligheidsvest. De familie van van U. schrijft in diezelfde periode een brief aan de rechter-commissaris, die ook overhandigd is aan de officier van justitie en aan de raadsvrouw van van U.:

‘Wij geven u met deze brief een beeld van hoe wij onze zoon ervaren en de zorg/behandelingen die hij, naar ons idee, hard nodig heeft. Wellicht kunt u dit in het komen tot een vonnis enige waarde toekennen. […] Wij zien een duidelijk verband tussen de wetsovertreding en de gedragsverandering van Bart gedurende de afgelopen vijf jaar. Vijf jaar geleden zouden wij Bart omschrijven als: intelligent, gevoelig, gezellig, actief, sportief, handig, gekwetst in sociale contacten en bang om te falen. Nu zouden wij woorden noemen als: intelligent, sportief, gesloten, afstandelijk, extreem wantrouwig en achterdochtig, zeer beperkt, geen sociale contacten, verbaal warrig, angstig en met vlagen agressief. Als ouders vinden we het bijzonder pijnlijk om onze zoon zo te zien veranderen en te zien ontwikkelen tot een angstige man. Psychologische hulp zegt Bart niet nodig te hebben. Andere keren zegt hij door psychologische hulp een “label” te krijgen. Wij voelen ons machteloos. Met enige regelmaat voelen wij ons, als ouders, bedreigd door Bart. Omdat hij een sterke neiging heeft in complottheorieën te denken, zijn wij bang dat zijn inverzekeringstelling door hem ervaren wordt als verraad van onze kant. Hierdoor kan hij voor zichzelf reden zien “wraak te nemen”. Terwijl wij geen aangifte hebben gedaan of op een andere manier invloed hebben gehad op zijn arrestatie en inverzekeringstelling. Van de bedreigingen uit het verleden hebben wij nooit aangifte gedaan. Dat zou voor ons als “je kind afvallen” voelen. […] Zoals waarschijnlijk wel duidelijk is, maken wij ons grote zorgen om Bart en hebben wij het idee dat hij waanbeelden heeft en (hierdoor) diep ongelukkig is. Wij hopen dat hij nu de zorg/begeleiding krijgt en/of gaat krijgen die hij nodig heeft om weer een gelukkig persoon te zijn/worden. Wij zijn ervan overtuigd dat zonder de benodigde hulp Bart zal vervallen in recidive en een sociaal neerwaartse spiraal. Wij willen u daarom vragen in uw vonnis de benodigde en passende behandelmogelijkheden voor hem in te zetten.’

Zo helder en empathisch verwoord zal een psycholoog of psychiater een hetero-anamnese niet vaak aangeleverd krijgen. Het trieste feit is dat deze brief om onduidelijke redenen niet bij de dienstdoende psycholoog en psychiater van het NIFP is beland. Bart van U. wenste niet door de twee gedragsdeskundigen onderzocht te worden. Dit laatste bevestigde de psycholoog in zijn rapport: ‘Zowel voor [de psychiater] als voor ondergetekende is het volstrekt duidelijk dat de verdachte absoluut niet tot medewerking aan enig gedragskundig onderzoek kan worden bewogen.’ En zonder zo’n Onderzoek besloot de officier van justitie dan maar alleen een gevangenisstraf op te leggen, in de hoop dat Bart van U. tijdens zijn detentie zou bedenken dat hij wel degelijk hulp nodig had. Die hoop bleek niet erg realistisch; Bart van U. tekende hoger beroep aan tegen het vonnis.

Opgenomen in België Op 17 oktober 2013 wordt van U. in ‘zichtbaar verwarde’ toestand aangetroffen bij de ambassade van Israël in Brussel. Hij had twee messen bij zich en droeg een veiligheidsvest. Hij wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek in België en de familie neem contact op met de behandelend psychiater. De kliniek weigert met de familie te spreken, omdat van U. daarvoor geen toestemming geeft. Als van U. in een tweede psychiatrische kliniek in België wordt opgenomen, speelt hetzelfde probleem. Uiteindelijk neemt hij de benen uit de laatste kliniek.

Het volgende contact van Van U. met de politie is op de vroege ochtend van 30 januari 2014. Hij gooide (niet-aangestoken) vuurwerk over de receptiebalie van het hoofdbureau van politie aan het Doelwater. Meteen daarna is de wijkagent gebeld met de melding dat Van U. aan de balie stond. Zij is toen meteen naar het hoofdbureau van politie gegaan en sprak met Van U. Hij was verward:

‘Het kan zo niet langer meer. Ik loop tegen muren op. Ik heb nog steeds geen werk. Ik wil wel werk, maar ik kan mij niet focussen. Ik sta niet in voor mijzelf. Ik ben bang dat ik fouten ga maken, omdat ik mij niet kan focussen. […] Ik heb niet de controle meer over mijzelf, iets anders neemt mijn handelen over. Ik wil aangehouden worden. […] Als ik niet aangehouden word, ga ik strafbare feiten plegen zodat ik toch aangehouden word.’

Bart van U. wordt vervolgens gezien door een arts van de acute dienst GGZ te Rotterdam. De acute dienst gaf geen geneeskundige verklaring af voor een inbewaringstelling (ibs). De GGZ concludeerde dat het gedrag van van U. aan wisselingen onderhevig was en dat hij geen gevaar voor zichzelf of voor anderen zou zijn.

Een geweldsmisdrijf als ‘cry for help’ ? Op 10 februari 2014 werd in de garage van haar woning mevrouw Borst gevonden. Op 11 februari 2014 zat Van U. in een politiecel op het hoofdbureau van politie in Amersfoort. Op de parkeerplaats bij dat bureau had Van U. om ongeveer kwart voor tien vuurwerk afgestoken en was hij aangehouden. Bij zijn aanhouding had een van de politieagenten aan van U. gevraagd wat hij aan het doen was. Hij gaf volgens het proces-verbaal de volgende reactie: ‘Daar zeg ik niets over, ik beroep mij op mijn zwijgrecht.’ In het politiebureau werd hij gefouilleerd en bleek hij twee messen bij zich te dragen en hij had een veiligheidsvest aan. De messen werden in beslag genomen en proces-verbaal werd opgemaakt vanwege overtreding van de Wet wapens en munitie. Van U. wordt weer gezien door een psychiater, en nadat informatie afkomstig van de familie is meegewogen, wordt een inbewaringstelling (ibs) geadviseerd en wordt hij opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis in Poortugaal. Op 17 februari 2014 behandelde de rechtbank in Rotterdam het verzoek van de officier van justitie voor om de inbewaringstelling om te zetten in een rechterlijke machtiging, waardoor hij langer gedwongen opgenomen zou kunnen blijven. De arts verklaarde dat hij van U. vanwege diens zwijgen uitsluitend had kunnen observeren. Op de afdeling had van U. ‘geen gevaarzettend gedrag vertoond’. Omdat niet aan alle criteria van de Wet bopz was voldaan wees de rechter het verzoek tot verlenging van de inbewaringstelling op 17 februari 2014 af. Van U. is weer vrij.

Forensische taak In de loop van jaren is meerdere keren door een psychiater of psycholoog een gevaarsinschatting gemaakt (gevaar voor zichzelf en/of voor anderen), maar dat deze collega’s zich bij het verrichten van die taxatie louter lijken te baseren op informatie, die hen wordt aangeleverd door de betrokkene/patiënt zelf en door politie/justitie. En als de patiënt zelf niet wil praten, houdt het onderzoek op. De Belgische collega’s gaan zelfs zo ver dat zij contact met de familie weigeren, als de patiënt hier geen toestemming voor geeft. Het lijkt alsof deze psychologen en psychiaters niet bewust zijn van het feit dat een gevaarstaxatie een forensische taak is. Forensisch moet hier onderscheiden worden van klinisch/therapeutisch. Bij forensische werkzaamheden geldt bij uitstek de plicht om collaterale informatiebronnen (zoals familieleden, vrienden, werkgevers, eerdere rapportages, justitiële documentatie) te raadplegen. Doet de forensisch deskundige dat niet, dan loopt hij een groot risico dat de patiënt hem een rad voor ogen draait, door tegenover de psycholoog/psychiater te zwijgen over zijn wanen, hallucinaties of gewelddadige fantasieën.

Forensische expertise noodzakelijk Het is een illusie om te denken dat de meeste psychotische patiënten, zoals Bart van U., uitleg geven over wat zich in hun geest afspeelt. Ze zijn achterdochtig, en die achterdocht strekt zich meestal ook uit naar de psychiater en de psycholoog, die immers ook onderdeel van ‘het systeem’ zijn. Deze patiënten vinden ook vaak dat ze niet ziek zijn. Als wij als maatschappij geweldsmisdrijven door psychiatrische patiënten willen voorkomen, dan zullen we bij de beoordeling van mogelijk gevaar voor henzelf of anderen, psychologen en psychiaters moeten inzetten die forensische expertise hebben, en die gebruik maken van zoveel mogelijk collaterale informatiebronnen. Alleen met gebruik van gestructureerde risicotaxatie instrumenten kan dan een objectieve beoordeling van het gevaar plaatsvinden. Het toestemmingsrecht van de patiënt en het privilege van het medisch beroepsgeheim zullen dan moeten wijken in het belang van de veiligheid.

Meer over:

opinie, leven

Praat mee

onze spelregels.

0/1500

Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Reacties (18)

Sorteren op:

Minoes210 sep. 2015 - 16:29

Onzin; Medisch beroepsgeheim is veiligheid.

paradoxical10 sep. 2015 - 16:29

Je kunt een incident niet als leidraad nemen voor de rechten van de massa. Wat een enge denkwijze... Waarom de illusie dat iedere misdaad voorkomen kan worden? Ik moest direct aan Franklin denken: 'Those who would give up essential Liberty, to purchase a little temporary Safety, deserve neither Liberty nor Safety'

Armagaddon10 sep. 2015 - 16:29

>>> Citaat: Veiligheid is belangrijker dan medisch beroepsgeheim.. >>> Een niet te ondergraven axioma van de hoogste orde...!! >>> Chapeau ...een evenwichtig en wel doordachte conclusie in uw betoog mevrouw... >>> Opgemerkt zij: Systeem fouten bestaan m.i. zijn, wel rihtlijnendiehietenenfouten bevatten, t terug te vallen is op het menselijk falen met hun intelligentie, kundigheid,zorgplicht en inzet..of te wel een bedrijfsblindheid niet verder zich kunnen inleven voorstellen en de vereiste verplicht noodzakelijke adequate communicatie tussen de verschillende disciplines...dus een systeem van checks and balances...een zelf corrigerend systeem...bij eentje zal hopelijk de bel toch wel luiden..?? >>> Slechte, gebrekkige en geen effectieve communicatie, bevorderen een ongelooflijke onverantwoordelijke vermijdbare blunders zoals in uw opinie omschreven..dus geen systeem fout, echter menselijk vermijdbare falen

rbakels10 sep. 2015 - 16:29

Opheffing van het medisch beroepsgeheim (in bepaalde gevallen) kan ertoe leiden dat sommige mensen minder geneigd zijn om psychiatrische hulp te zoeken - en dat kan wel eens een averechts effect hebben op de veiligheid. Iets anders is dat dokters zelf maatregelen moeten nemen om te voorkomen dat gevaarlijke mensen kunnen toeslaan. Maar ja, op de geestelijke gezondheidszorg is drastische bezuinigd. Dat kan dus mensenlevens kosten!

KKuijt10 sep. 2015 - 16:29

Dus het medisch beroepsgeheim moet op de helling, omdat er kolossale fouten zijn gemaakt, de overdadig beschikbare informatie niet is gebruikt en signalen van familie van U. zelf niet zijn opgepikt. Ik vind het maar vreemd.

omaoeverloos10 sep. 2015 - 16:29

"Alleen met gebruik van gestructureerde risicotaxatie instrumenten kan dan een objectieve beoordeling van het gevaar plaatsvinden. Het toestemmingsrecht van de patiënt en het privilege van het medisch beroepsgeheim zullen dan moeten wijken in het belang van de veiligheid." En wat dan? Preventief opsluiten?

cdruiter10 sep. 2015 - 16:29

Vreemd-- de Joop redactie heeft eigenhandig de titel van mijn weblog gewijzigd. Ik ben hier niet blij mee. Hetzelfde blog staat op onze blog van de UM met een hele andere titel: http://fpblog.nl/2015/09/08/de-casus-bart-van-u/. [Reactie redactie: excuus, foutje. Is hersteld/]

JonasTH10 sep. 2015 - 16:29

Een stuk, dat zeker in zijn generaliserende opmerkingen over de psychotische medemens uiterst stigmatiserend is. Had van een psycholoog toch iets meer nuance verwacht!

clara5110 sep. 2015 - 16:29

["Volgens berichten in de media zou hij beide slachtoffers met een groot aantal messteken om het leven hebben gebracht."] Ik heb in geen enkel bericht gelezen dat hij beide slachtoffers enzovoorts. Ik heb overal gelezen dat hij ervan VERDACHT WORDT met een groot aantal messteken enzovoorts. Zolang die rechtszaak loopt, past ook Corine de Ruiter zorgvuldigheid in haar uitlatingen. Maar dat terzijde. Het stuk van De Ruiter laat zich lezen als een lange aanklacht tegen zichzelf en haar collega's Klinische Forensische Psychologie. Kennelijk leveren die opleidingen louter amateurs en knoeiers af. Maar dat terzijde. ["Als wij als maatschappij geweldsmisdrijven door psychiatrische patiënten willen voorkomen, dan zullen we bij de beoordeling van mogelijk gevaar voor henzelf of anderen, psychologen en psychiaters moeten inzetten die forensische expertise hebben, en die gebruik maken van zoveel mogelijk collaterale informatiebronnen."] Ik ben allergisch voor het gebruik van "we" en al helemaal als met "we" zoiets vaags als 'wij als maatschappij' wordt bedoeld. Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat 'ik als maatschappij' zou moeten of kunnen doen. Dit lijkt me nou bij uitstek een taak voor Corine de Ruiter zelf. Zij heeft ervoor doorgeleerd. Maar dat terzijde. Ik meen wel te begrijpen waarom "we" hier als "we" worden aangesproken. Het gaat De Ruiter namelijk om "onze" veiligheid. En om die veiligheid te garanderen moeten "we als maatschappij" bereid zijn het medisch beroepsgeheim af te schaffen. Vindt De Ruiter. An-me-nooit-niet. Verzekeringsmaatschappijen zullen dit vast een jofel voorstel vinden, maar juist van een Hoogleraar Klinische Forensische Psychologie had ik eerlijk gezegd verwacht dat ze het boek van Hans Boutellier - De Veiligheidsutopie' (12 jaar oud, maar actueler dan ooit) - intussen even had gelezen. http://tegenlicht.vpro.nl/nieuws/2003/januari/hans-boutellier.html

Bouwman210 sep. 2015 - 16:29

In het belang van de veiligheid schorten we de rechten van de burger op? Wil de Ruiter eigenlijk de rechtstaat nog wel?

johannn210 sep. 2015 - 16:29

De medische geheimhoudingsplicht beschermt de vrije toegang tot een arts van iedereen die medische hulp nodig heeft. In het geval dat iemand mogelijk een gevaar voor zichzelf of anderen is, wordt deze benaderd door een arts/ psychiater. Dus niet de patiënt benadert de arts, maar de arts de (eventuele) patiënt. Dat is op zich al de omgekeerde wereld en maakt het tot een heel ander verhaal. Het brengt dus ook een heel andere dossiervorming met zich mee. Dat daar vanaf het begin anderen bij betrokken zijn en dat er aan weer anderen moet worden gerapporteerd voor dwangopname past dan ook niet in het verhaal, de verantwoording, van de eerstgenoemde vorm van uitsluitende medische geheimhouding. Anderen hebben een zekere macht over de handelingsonbekwame overgenomen. Dat past bij een verantwoordelijke overheid. Van een inbreuk op de medische geheimhoudingsplicht volgens de eed van Hippocrates is daarbij m.i. geen sprake. Natuurlijk moet het dossier in het belang van de patiënt verder zoveel als mogelijk geheim worden gehouden. .

1 Reactie

johannn210 sep. 2015 - 16:29

Ter aanvulling: Er is dus geen sprake van een conflict tussen veiligheid en medisch beroepsgeheim. Het tegenover elkaar stellen, het voorstellen als een keuze moeten maken voor óf veiligheid óf medische beroepsgeheim is dus een valse tegenstelling. .

0 Rapporteren

[verwijderd]10 sep. 2015 - 16:29

--- Dit bericht is verwijderd —

1 Reactie

Ethio10 sep. 2015 - 16:29

"Het medisch geheim is uit tijden dat de wereld veel minder veilig was dan nu.". De wereld is nog nooit zo veilig geweest als nu. Verder zegt u veel zinnige dingen. Vooral uw laatste vraag is cruciaal. Ook dit geval had voorkomen kunnen worden als er adequaat was opgetreden door alle instanties. Dit is hetzelfde als met de man in de Thalys. Zoals bij vrijwel alle terroristen was die bekend bij de instanties. En toch willen die instanties meer bevoegdheden. Niet nodig dus. Wellicht wel meer middelen om de huidige bevoegdheden goed handen en voeten te kunnen geven. Dat is bij de hulpinstanties hier ook het geval. Veel regeldruk; krimpende budgetten, minder ruimte voor eigen invulling door vakmensen etc. Daar zit ook de oplossing.

0 Rapporteren

TomPoes210 sep. 2015 - 16:29

Het is een lange opsomming van incompetentie en daaraan wil mevr. de Ruiter de conclusie verbinden dat ze meer bevoegdheden nodig hebben? Wie heeft hier nou een klap van de molen?

1 Reactie

ton1402410 sep. 2015 - 16:29

´´Het is een lange opsomming van incompetentie´´ Van wie of van wat, is dan de vraag. Ik denk: Van bevoegdheden. ´´en daaraan wil mevr. de Ruiter de conclusie verbinden dat ze meer bevoegdheden nodig hebben?´´ Terecht. ´´Wie heeft hier nou een klap van de molen?´´ U en van U?

0 Rapporteren

OlavM10 sep. 2015 - 16:29

Corine de Ruiter verhaalt uitvoerig en nauwkeurig over de fouten die diverse personen en instanties, die met Van U. van doen hebben gehad, hebben gemaakt. Ze trekt daaruit terecht de conclusie, dat het e.e.a. moet veranderen, omdat het duidelijk om structurele gebreken gaat, die deze fouten in de hand werken. Het is m.i. terecht, dat zij het medisch beroepsgeheim ter discussie stelt, d.w.z. dat het aanpassing behoeft. Zij pleit geenszins voor afschaffing ervan, zoals sommigen hier suggereren. Ze pleit ervoor dat dat psychologen en psychiaters, die bij de rechtsgang als adviseurs betrokken worden, zich bij hun verzameling van gegevens niet beperken tot mededelingen van de betrokken persoon zelf, en van politie en justitie. Juist om een betere gevaarstaxatie te kunnen maken. De privacyregelingen zijn hier en daar veel te ver doorgeschoten, b.v. waar instellingen contacten met familie weigeren als een betrokken patiënt of justitiabele daarvoor geen toestemming geeft, of waar gezondheidszorg niet optreedt omdat informatie slechts van één bron komt. (Is mijn persoonlijke ervaring). Het gevaarscriterium (gevaar voor zichzelf en/of voor de omgeving) is sowieso een te nauwsluitend corset en wordt vaak te strak geïnterpreteerd. In de praktijk blijken nogal wat mensen tussen wal en schip te vallen, en daardoor niet de psychologische en psychiatrische hulp te krijgen die ze nodig hebben, met alle gevolgen van dien. Niet zelden leidt dit b.v. tot zelfmoord. De heilige privacy (toestemming van de patiënt/justitiabele en medisch beroepsgeheim) dient –uiteraard aan de hand van duidelijke en zorgvuldige regelgeving- minder heilig te worden, en waar nodig –zowel voor de individuele als maatschappelijke veiligheid- moeten meer inbreuken daarop mogelijk worden. ”Collaterale” informatiebronnen zijn onontbeerlijk daarbij. Dit alles betekent niet dat een absolute veiligheid zal worden bereikt, en dat er geen mensen meer tussendoor zullen glippen, die naderhand als niet opgenomen personen toch gevaarlijk blijken te zijn. Maar dat beweert De Ruiter ook niet. Het kan wél beter.

1 Reactie

TomPoes210 sep. 2015 - 16:29

Jij geeft me altijd de indruk dat je zorgvuldig probeert te argumenteren, maar ik kan niet anders zeggen dat ik dat mis in dit geval. Het stuk vermeld: "in december 2011 (...) Bart van U. verschijnt met twee vuurwapens en een mes op de afspraak op het politiebureau en draagt een veiligheidsvest." "Oktober 2013 wordt van U. in 'zichtbaar verwarde' toestand aangetroffen bij de ambassade van Israël in Brussel. Hij had twee messen bij zich en droeg een veiligheidsvest. Hij wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek in België. (...) Uiteindelijk neemt hij de benen." "het OM had verzaakt om DNA materiaal bij van U. af te nemen na zijn veroordeling voor verboden wapenbezit, en de politie had verzaakt van U. aan te houden en in hechtenis te nemen, nadat hij van het Gerechtshof Den Haag een hogere gevangenisstraf (namelijk drie jaar) had gekregen dan de straf die hij in eerste aanleg bij de rechtbank Rotterdam voor dezelfde feiten had gekregen." "Zo helder en empathisch verwoord zal een psycholoog of psychiater een hetero-anamnese niet vaak aangeleverd krijgen. Het trieste feit is dat deze brief om onduidelijke redenen niet bij de dienstdoende psycholoog en psychiater van het NIFP is beland." Ik zie een lange opsomming van de meest absurde missers, maar ik zie de relatie met "de heilige privacy" niet.

0 Rapporteren