De belachelijk zware straf van Suárez

Natuurlijk heeft iedereen zichzelf continu helemaal onder controle. Het leven is volkomen maakbaar. Niets is groter dan jezelf. Inlevingsvermogen is niets anders dan je eigen moraal op een ander projecteren. Althans, zo lijken veel mensen in het leven te staan als ik afga op reacties naar aanleiding van de beet van Luis Suárez tijdens Uruguay – Italië. Ook de FIFA lijkt het met die visie eens te zijn.

De spits mag negen interlands niet meedoen en erger: hij mag vier maanden niet in de buurt van een stadion of trainingsveld komen. Hij zal dan wel doelbewust een hap uit de Italiaan hebben willen nemen, met als doel om hem zwaar te verwonden. Dat er verder niets met Italiaan Chiellini aan de hand was, dat deze zelf de straf ook buitensporig zwaar vindt, doet hier niets aan af.

De FIFA snap ik nog wel. Zo’n frisse organisatie is het niet en ze kunnen nu even geen verdere imagoschade gebruiken. Ze zijn zich zeer bewust van de onderbuikgevoelens tijdens het populairste sportevenement op aarde. Dat zij zich hierdoor laten leiden, en niet door redelijkheid, is kwalijk, maar ik begrijp het wel. Als ik er werkte had ik Luis misschien ook geslachtofferd voor een hoger doel.

Voor de felle reacties in timelines, kroegen en kranten heb ik veel minder begrip. Wat heeft Suárez precies gedaan? Iets bizars, wat hij al twee keer eerder bij belangrijke potjes heeft gedaan. Iets waar hij al enorm zwaar voor is gestraft. Iets waar hij therapie voor heeft gehad. Niet echt slim om het weer te doen dus. Zeker gezien het verder helemaal niets met het spelletje heeft te maken. Suárez zou wel heel dom zijn als hij het bewust deed. Hij heeft er niets aan en is verzekerd van zware sancties. Ik ben er dan ook van overtuigd dat het groter is dan hemzelf.

Ik ben geen psycholoog of psychiater, dus ik zal er verder geen stoornis aan verbinden. Ik weet wel dat je je geest niet altijd onder controle hebt. Dat je brein ondanks moraal en ratio het zo nu en dan van je kan overnemen. Dit zeg ik niet alleen omdat ik ervaringsdeskundige ben in de psychiatrie. Dit zeg ik vooral omdat ik leef. Het is zowel iets vervelends als iets te geks. Geen mens zou bijvoorbeeld al echt kunnen genieten, zonder.

Naast onvrijwillig kannibaal is Luis Suárez vooral geniale wereldspits. Ook daarin laat zijn geest hem onnavolgbare dingen doen. Zijn kortsluiting kan de keerzijde van zijn grote gave zijn.

Begrijp me niet verkeerd, de Uruguayaanse voetballer verdient een straf, maar niet zo buitenproportioneel hoog. Als veel schadelijkere overtredingen als ellebogen en gestrekte benen op enkels ook zo bestraft zouden worden, hielden we geen spelers over, zoals Maradona ook in dit artikel zegt.

De kans is erg groot dat Suárez het in de toekomst weer gaat doen, de zware straffen uit het verleden hebben immers ook niet geholpen. Wat doet de FIFA dan? Hem schorsen voor het leven? Of toont het aan de wereld dat we ons niet door onze onderbuik hoeven te laten leiden. Dat anders zijn niet altijd handig is, maar niet perse een misdaad.

Dit artikel staat ook op de website van Nicky Samsom