De achterdocht van Hans Jansen

De bijdrage van Jansen is interessant omdat ze zoveel zegt over de manier van denken die heerst in de kringen rond Wilders. Die lijken – zo blijkt opnieuw – wel opgetrokken uit wantrouwen en achterdocht.

Tijdens de verhoren bleek dat Vertigo bij een eerdere gelegenheid de kenner van de multiculturele problematiek Paul Scheffer al eens had uitgenodigd en ook dat met hem voor het eerst een deskundige van buiten een vorkje meeprikte. Jansen was de tweede genodigde uit de hele achtjarige geschiedenis van Vertigo. Bram Moszkowicz had daar tijdens de verhoren al wat achter gezocht. Zijn houding deed denken aan de communisten van vroeger die ook van alles en nog wat bij elkaar veegden tot de contouren van een samenzwering zichtbaar werden. Hun betogen begonnen dan met: “Het is geen toeval dat ….”. Jansen denkt op dezelfde manier. Het lijkt hem nuttig dat ook Paul Scheffer aan de tand gevoeld wordt over de gang van zaken tijdens het etentje dat hij bijwoonde. Ook stelt hij dat hij zeker de uitnodiging had geweigerd als hem was verteld dat Scheffer eerder te gast was geweest. Tussen de regels door lees je immers: het is geen toeval dat ze na de aanklacht tegen Wilders ineens begonnen zijn met gastsprekers en het is al helemaal geen toeval dat na Scheffer ik aan de beurt ben. Hier zit wat achter. Daarom zou hij – als hij het eerder geweten had – niet alleen thuis zijn gebleven, maar had hij ook Geert en Bram gewaarschuwd zodat zij er hun voordeel mee konden doen.

Jansen besteedt bovendien een alinea aan zijn ‘Ik ben niet beïnvloed-uitspraken’ op de televisie. Die kunnen volgens hem twee dingen betekenen: dat het niet lukte hem van mening te doen veranderen én dat niet geprobeerd werd hem te beïnvloeden Hij laat daarbij een vraag in het midden die Bram Moszkowicz tijdens de getuigenverhoren evenmin stelde, namelijk: ‘Wat wilden de disgenoten en in het bijzonder raadsheer Schalken bereiken? In welk opzicht wilden zij Uw mening veranderen? Waartoe moest U bekeerd worden?’. En nog specifieker: ‘Hebben deelnemers aan Vertigo geprobeerde U van Wilders’ schuld te overtuigen en zo ja, wie waren dat dan?’

Uit alle getuigenissen blijkt tot nog toe dat er tijdens het diner met Jansen over de zaak Wilders gepraat is en dat de Arabist Jansen zich daarbij niet onbetuigd liet. Hij sprak immers herhaaldelijk in termen van ‘heksenproces. Zolang op deze glasheldere vragen geen antwoord komt, blijft bij de gemiddelde Nederlander de indruk bestaan dat het tijdens het etentje om een gezellige met veel wijn besproeide debatavond ging zoals zij zo vaak worden gehouden, zeker nu de lente tot barbecuen noodt en de buren elkaar over de heg kunnen begroeten. Maar Jansen is geen gemiddelde Nederlander.

Tenslotte stelt de bekendste Arabist tussen Eems en Schelde vast dat Nederland nog geen wetboek kent voor opiniedelicten. Hij geeft hier een letterlijke vertaling van délit d’opinion, dat in het Frankrijk van de Derde Republiek, met name in de periode 1870-1914, tot veel gevangenisstraf voor journalisten leidde. Men had voor hen zelfs een speciale luxueuze gevangenis ingericht, waar uiterst linkse en uiterst rechtse stokebranden bij elkaar werden opgesloten zodat er tussen extremisten van beide partijen persoonlijke vriendschappen voor het leven ontstonden. Zo’n wetboek, zegt Jansen, kan het best worden opgesteld door de PvdA, waarna dankzij D66 en de ‘Groene Khmer’ wel een meerderheid ontstaat: links – althans wie niet tot de gedoogcoalitie behoort – immers tast de vrijheid aan. Van deze partijen kun je niet anders verwachten in het paranoïde universum van het Wilderiaanse denken.

Jansens slotzin tenslotte legt pregnant getuigenis af van alle achterdocht en wantrouwen die post hebben gevat in zijn geest:

“Het Wildersproces is ondanks de schijn van onbenulligheid de grootst opgezette en meest systematische aanval op de vrijheid die Nederland buiten oorlogstijd ooit is overkomen”. Wat staat daar? Het lijkt onbenullig maar het is iets anders. Het Openbaar Ministerie eist vrijspraak. Het hele proces wordt ook betreurd door Wilders’ politieke tegenstanders. Maar dat is allemaal schijn, spin en spel. In werkelijkheid wordt een gevaarlijke aanval ondernomen om de vrijheid van meningsuiting. Dat vrouwtje lijkt op een lieve oma (of een elegante intelligente vrouw die zich niet ontziet vanuit de kamerbankjes met de premier te flirten) maar zij is een valse heks die het vee vergiftigt. Die manier van denken.

Bekijk de weblog Hoeiboei van Hans Jansen