De 7 belangrijkste aandachtspunten in het Israël-Palestina conflict

Esther Voet, directeur van het CIDI schreef vrijdag 11 juli over de strijd rond Gaza in de Volkskrant een opinieartikel onder de kop: ‘Israël kan in deze oorlog nooit winnen’. Ik vat dat artikel kort samen: “het is een lelijke val, opgezet door Hamas, dat er Palestijnen omkomen als Israël Gaza aanvalt; Israël kan hier niets aan doen en krijgt daarvan toch de schuld; daarom vooral voor Israël erg sneu, de dood van Palestijnen”. Tussendoor goochelde Voet in haar opiniebijdrage wat met ‘David en Goliath’, om te betogen dat Israël wel sterk mag lijken, maar het toch echt niet is. In Voets proza: ‘Israël wordt steeds meer afgeschilderd als Goliat die strijdt tegen David. Het omgekeerde is echter waar.’

Even verderop in haar stuk heet het echter: “En laten we wel zijn, Israël is in de afgelopen decennia getransformeerd van een David naar een Goliat. De militaire successen van het volksleger zijn legendarisch”. 

David of Goliath, of beiden tegelijk, mij dunkt dat een strijdmacht als de Israëlische, die met jachtvliegtuigen, Apache gevechtshelikopters, bommen, raketten, scheepsgeschut, artillerie en mortieren een strook land aanvalt ter grootte van twee maal Texel, met ruim anderhalf miljoen inwoners die geen kant op kunnen vluchten, behalve die van het gevaar, toch een ietsiepietse verantwoordelijkheid draagt voor de burgerdoden die daarbij vallen.

Intussen is Voets ‘volksleger’ doende, buiten elke verantwoordelijkheid om natuurlijk, de strijd te escaleren met invallen over de grond tot weer een nieuw ‘legendarisch succes’, met dank aan Hamas, dat dit heeft uitgelokt. Of zou de nieuwe Goliath, het zo morele volksleger van Israël, nou juist boos zijn op Hamas, dat het Palestijnen moet doden? In Voets logica, waar David Goliath, en tegelijk Goliath David is, gaan vast ook boosheid en dankbaarheid over hetzelfde feit gemakkelijk samen. Het geheel riekt naar een uitspraak die vandaag niet minder pervers is, dan toen hij 42 jaar geleden gedaan werd, door Golda Meïr, toen premier van Israël:

… We can forgive the Arabs for killing our children. We cannot forgive them for forcing us to kill their children…. We will only have peace with the Arabs when they love their children more than they hate us.”

Meïr leidde Israël, Voet leidt het CIDI, maar hun denken is hier even stuitend, en niet toevallig. Op 17 juli mocht de historicus Dirk Jan van Baar, wederom op opiniepagina van de Volkskrant, zijn licht over de Palestijnse – en de Israëlische- ziel laten schijnen, na een ‘journalistenreis’ naar ‘het Heilige Land’, op geleide van het CIDIi. Hij concludeert:

Alle Joden blonken uit in zelfkritiek en het vermogen om de situatie van verschillende kanten te bezien. Iedere Israëli, in de Knesset en daarbuiten, had zijn eigen vredesplan. Bij de Palestijnen was het enkel zelfbeklag.”

Zijn analyse dwingt bewondering af. Tel ik goed, dan heeft Van Baar welgeteld drie Palestijnen gesproken, maar vooruit, laten het er dertig zijn geweest. Het is toch knap op grond van die gesprekken, in een week, een volk van ter plaatse tenminste 4 miljoen zielen te peilen en te diagnosticeren. Een psycholoog en cultuurfilosoof van Freudiaanse allure, Van Baar, een man en een mening om te koesteren. Ik zwijg over die 6 à 7 miljoen vredesplannen die Van Baar aanwezig weet onder evenzoveel Israëli’s.

Tenslotte in de Volkskrant Paul Brill, zaterdag 19 juli over ‘De campagne in Gaza en het deja-vu-gevoel’. Déjà-vu, inderdaad, maar anders dan Brill bedoelt. Wat hij schrijft over Gaza dat ‘niet bezet zou zijn’, over Hamas, dat begonnen is en ‘eigen verantwoordelijkheid totaal ontkent’-nee, dan Israël!- en welbehagen schept in zo veel mogelijk dode Palestijnen, over de ‘cultuur des doods’ en de ‘heilige oorlog tegen Israël’, hij schreef het allemaal eerder, of wij hoorden het al van het CIDI of van de officiële Israëlische woordvoerders. Bij Brill meer van hetzelfde, zij het in verdienstelijker proza dan met name Voet bij elkaar scrabbelt.

Nu ‘de Palestijnen’ en ‘Hamas’ zo eendrachtig weggezet worden als redeloos, oorlogszuchtig en enkel op de heldendood en het Islamitische hiernamaals gericht, vraag ik aandacht voor de zeven belangrijkste punten uit het 10-puntenplan voor een 10-jaars bestand. Het plan werd recent geformuleerd door ‘Hamas en andere groeperingen’ in Gaza. 

1e Wederzijds staken van vijandelijkheden, terugtrekken van tanks op hun uitgangsposities, en terugkeer Palestijnse boeren naar hun land langs de grens.

2e Vrijlating van alle sedert 23 juni gevangen genomen Palestijnen; verbetering van de leefomstandigheden van Palestijnse gevangenen.

3e Opheffing van de blokkade van Gaza; vrij grensverkeer voor personen en goederen daarin begrepen  alle levensmiddelen, en bouw van een centrale die in de elektriciteitsbehoefte van Gaza kan voorzien. 4e Constructie van een internationale zee- en luchthaven, onder toezicht van de VN en neutrale landen. 5e Uitbreiding van de visserijzone tot 10 km; grotere vissersschepen voor de vissers. 6e De grenspost met Egypte, Rafah wordt geïnternationaliseerd, onder toezicht van VN en Arabische landen. 7e Tekenen van een 10-jaars wapenstilstandsovereenkomst, en stationering van internationale waarnemers langs de grenzen.

De minachting voor de belangen van Palestijnen en het verlangen naar de dood spatten er van af.

Jaap Hamburger, vz. Een Ander Joods Geluid