Dankzij deze tip van een psychiater heb ik ineens 10 uur extra vrije tijd per week

Sinds het overlijden van mijn vader, nu bijna twee decennia geleden, piekerde ik minstens tien uur per week over De Vergankelijkheid. Met name de gelimiteerde levensduur van herinneringen zat me dwars. Je hoort mensen praten over ‘mooie herinneringen maken’, maar als je doodgaat, verdwijnen zelfs die. Als je geluk hebt, want voor hetzelfde geld slijt je je laatste jaren zo dement als een deur.

Naarmate ik zelf ouder werd, verergerde het piekeren over de vluchtigheid van ons bestaan. Ik herinner me een zaterdagavond in oktober, eind vorig jaar dus, waarop ik met mijn vriendin en haar kinderen op de bank zat. We hadden het gezellig, maar, dacht ik, het moment zou voorbijgaan, vlugger dan ik wenste, en uiteindelijk zouden mijn hersenen desintegreren en herinneringen oplossen.

Nu ik dit opschrijf, besef ik dat ik het punt had bereikt waarop ik niet meer kon genieten van het heden, vanwege de wetenschap dat alles eindigt. Wetenschap is een vloek, je kunt beter ergens in geloven, helaas ben ik daar niet mee opgevoed. Gelukkig was de wetenschap in dit geval barmhartig, en wel in de persoon van een psychiater die ik begin januari interviewde.

‘Het Vat van Zelfwaardering’ heette de methode waar de psychiater sinds enige tijd mee werkte, hij boekte er verbluffende resultaten mee. Onderdeel van de methode is dat je leert om vervelende piekergedachten uit te dagen met de vraag ‘Heb ik hier invloed op?’. Wanneer je weinig tot geen invloed hebt op het onderwerp van je gesomber, verleg je je aandacht bewust naar iets waar je wel invloed op hebt.

“Volgens de Stoïcijnen is het energieverspilling om na te denken over iets waar je geen invloed op hebt”, legde de psychiater uit. ‘Verdomd, als er toch één ding is waar je geen invloed op hebt, is het De Vergankelijkheid’, schoot me een dag later te binnen. Sindsdien houd ik ongeveer tien uur per week over om aan nuttiger zaken te denken.

cc-foto: M.G. Kafkas