Dankzij AI heeft lijden eindelijk zin

Hoewel we volgens sommigen in revolutionaire tijden leven, stel ik mezelf vooralsnog doelen voor de middellange termijn. Zoals ik vorige week schreef is ‘Troost zoeken, troost maken, troost verkopen’ mijn motto voor de herfst. Ter inspiratie pakte ik het boek ‘Beschermvrouwe van de verschoppelingen’ van Delphine Lecompte uit de kast. Als geen ander weet deze Vlaamse schrijfster haar inktzwarte levensgevoel om te zetten in klinkende munt.

Terwijl ik mij onderdompelde in Delphines misère – ik was op bladzijde 15 waar ze wordt opgesloten in een kast – vertelde mijn vriendin over een kennis die sinds kort sollicitatiebrieven door ChatGPT laat schrijven. Ik keek naar het boek vol menselijke smart op mijn schoot en dacht: ‘Tja, dat doet een computer binnenkort beter. Je voert titels van bijvoorbeeld Houellebecq, Nietzsche, Céline of Schopenhauer in, en er rollen honderden pagina’s kakelverse naargeestigheid uit’.

Als het eindresultaat te weinig schuurt, voer je AI gewoon nog drieduizend woorden Mein Kampf; het is werkelijk geen kunst meer om de lezer te choqueren met grof pessimisme. De wannabe-weltschmerz-auteur in mij werd somber van deze gedachte, tot ik mij realiseerde dat lijden straks de enige manier is waarop je je als mens nog van de machine onderscheidt. Een computer voelt immers geen pijn, hoe groot zijn rekenkracht ook wordt.

In plaats van een middel om iets te bereiken, wordt lijden een doel. Wielrenners rijden geen berg meer op om als eerste boven te zijn, dat kan hun zelfsturende fiets prima zonder dat ze erop zitten. Toekomstige Joop Zoetemelks beulen zich af om de menselijkheid levend te houden. Het uitrijden van de Tour wordt belangrijker dan hem winnen. Schrijvers krijgen het nog gemakkelijker, zij kunnen een liederlijk bestaan lijden zonder dit later op schrift te hoeven stellen.

Ja, het zijn revolutionaire tijden, laten we ons hoofd koel houden met plannen voor de middellange termijn.