Cup-a-Soup barst van de kuikentjes

Lachende koeien, vrolijk dartelende biggetjes in groene weiden en vis die met ‘respect’ is gevangen. Met verpakkingen wekken fabrikanten de indruk dat het zojuist opgegeten dier een goed leven heeft gehad, maar klopt dat wel? Wakker Dier maakte maandag de nominaties bekend voor de Liegebeest 2010. De ‘prijs’ voor het meest misleidende product of reclame als het gaat om dierenwelzijn.

Vier uur, tijd voor een Cup-a-Soup, zeg maar een kopje kuikentjes. Fabrikant Knorr gebruikt voor de kipvariant van haar klassieke soeplijn 6 weken oude kuikentjes. Voordat de jonge diertjes tot soep verwerkt werden, konden ze eerst samen met 20 anderen op een vierkante meter met poep onder de pootjes rondpiepen. Wie zich nog ‘kiplekker’ voelt na dit verhaal mag het zeggen.

Wakker Dier maakt vandaag haar 10 nominaties bekend voor de Liegbeest 2010. De Cup-a-Soup-nominatie vind ik persoonlijk een van de gruwelijkste. Daarnaast valt het op dat fabrikanten vooral de dieronvriendelijke toestanden in de varkensstallen proberen te verhullen. Op de varkensvleesverpakkingen van supermarktketen PLUS straalt een zonnige weide, terwijl deze varkens hun hele leven naar de stalen spijlen van hun hok hebben zitten turen. En ook de Beemstervarkens ondergingen hetzelfde leed, al kreeg het moedervarken volgens Wakker Dier dan wel een baaltje stro. Het is bedrieglijk dat de fabrikant op de site van slagerijen hun producten ‘diervriendelijk en welzijnswaardig’ noemt. La Place pakt dat anders aan en gooit het over de ‘milieuvriendelijke’ boeg. Op de folder staat een lachende boer met een groot varken in zijn armen. Klaar om zijn dier naar de slachterij te brengen. Of om het nooit meer los te laten? De invulling van dit tafereel laat La Place over aan de consument. De LaPlace-biggen ondergaan inderdaad een milieukeur. Ze worden bijvoorbeeld niet gecastreerd, maar stappen ook zeker niet met hun boer rond in het weiland, laat staan dat ze af en toe een aai over hun bolletje krijgen.

Albert Heijn is ook genomineerd voor de Liegebeesttroffee. Misschien wel voor de meest geestige opmerking. Hun diepvrieskipfilet is met een EU-stempel verpakt en verzakt in een kartonnen doosje, maar de kip blijkt uit Thailand te komen. Na wat na bellen door Wakker Dier kan de klantenservice melden dat ‘de kippen daar vaker mooier weer hebben’. Nou, dat is dan sympathiek van de Albert Heijn dat ze daar rekening mee houden. Maar dacht ze dat ze met deze humor kan verbloemen dat het eigenlijk gewoon om geïmporteerd dierenleed gaat? Het zal Albert Heijn wellicht niet eens schaden nu we weten dat onze eigen kippen verpest zijn door de vele antibiotica die ze in hun voer krijgen. De paniekerige consument zal binnenkort vast op zoek gaan naar een kippetje dat grootgebracht is in Azië zonder al te veel chemicaliën.

Keurmerken en liefelijk plaatjes van dier en natuur, die we zo weinig zien in alle werk drukte, moeten ons een goed gevoel geven. Maar dat we vers, en ‘van het land’ eten is maar een illusie. De kleureninkt is viezer dan we denken en over diegenen die de stickertjes op de producten plakken, weten we niets. Dat de bedenker van het ‘diervriendelijke’ Zonnenbloem-Ei, dat geen scharrelei is, zelf het zonnige doosje in zijn boodschappenmandje legt, moet hij weten. Echter, hij weet beter, en zijn buurman niet.

Fijn dat er zoiets bestaat als een Liegebeesttroffee. Een tik op de vinger is ook weer zo jufferig. Voor die aanpak is een marketeer in krijtstreeppak niet gevoelig. In de hip gestylde brainstormkamers wordt immers wat afgelachen en ‘uit de box’ gedacht: het gaat om het plaatje, om perfectie. Dan zullen de centjes binnenstromen.

Waar deze actie uiteindelijk om gaat is natuurlijk het bewustzijn bij de consument. Dat Wakker Dier een toekomst wil zonder flitsende verpakkingen is een mooi streven, maar wie in het brein kruipt van de consument bereikt uiteindelijk het meest. Wie weet krijgt Wakker Dier het voor elkaar dat meer mensen in hun vrije weekend op de fiets stappen om een doosje eieren bij de boer te halen, de regen voelt weg druipen in een lek regenpak en dan voldaan tot inzicht komt dat de natuur soms hard kan zijn, maar in het echt veel mooier is dan op de wegwerpverpakking van de zojuist verorberde slavinken.

Noot: het zijn geen kuikens, maar ex-kuikens (28 september)