Crisis en criminaliteit

Tieners en twintigers lopen overdag doelloos in kleine groepjes door de wijk waar ik ben opgegroeid. Niets aan de hand, zo op het eerste oog. Toch maak ik mij zorgen.

Jongens die al jaren niet meer in de wijk zijn geweest, omdat ze verhuisden naar beter. Jongens die de afgelopen jaren met hun neus in de studieboeken zaten. Jongens die normaliter ’s middags nog aan het werk zijn. Jongens die na lange gevangenisstraffen weer eindelijk “thuis” zijn en hun neus in de frisse november wind kunnen steken. Jongens die gesignaleerd staan.

Met verschillende van hen heb ik gesproken. Soms omdat ze mij aanspraken, soms omdat ik hen aansprak. Het beeld dat steeds weer achterblijft is er een dat mij droevig stemt, omdat ik steeds meer het idee krijg dat het mijn oude wijk weer begint te worden. Troosteloos, uitzichtloos, hoge(re) criminaliteit en een nog hogere uitkeringsdichtheid dan nu al het geval is (uitkeringsdichtheid Oud Crooswijk is nu ongeveer 11%).

Aanbod Nu is het altijd al zo geweest dat als je de “juiste” mensen kent je aan alles kan komen, van drugs tot wapens, je kunt het zo gek niet bedenken. Dit is niets nieuws voor mij, maar in de afgelopen weken kreeg ik spullen aangeboden van mensen waar ik het absoluut niet (meer) van verwachtte. Of het nu ging om wapens (zowel gebruikt als ongebruikt), drugs (of ik journalisten ken die drugs gebruiken), een gestolen laptop met een Harman Kardon speakerset, telefoons, navigatie of een duur computer hocus-pocus-ding met een waarde van bijna vijftienduizend euro (te koop voor minimaal vijfduizend euro) welke door bedrijven gebruikt wordt. Ik kreeg het allemaal aangeboden (nee, ik ga niet naar de politie en zal ook geen gebruik maken van meld Misdaad anoniem!) van jongens die begin dit jaar nog een gewone baan hadden.

Jongens die in de bouw werkzaam waren. Jongens die in de haven werkten. Jongens die in de beveiligingsbranche werkzaam waren. Jongens die voor een informatietechnologiebedrijf werkten. Jongens die als jongerenwerker werkzaam waren. Jongens die Bank- en Verzekeringswezen óf juist een maatschappelijke studie volgden. Jongens die misschien wel uw ramen hebben gelapt.

Het is treurig om te zien dat al deze jongens weer terug bij af zijn. De crisis hakt er hard in en snel weer aan de slag gaan zit er voor de meesten niet in. Relaties zijn bij sommige stuk gelopen. Sommige wonen met vriendin en kinderen weer bij hun ouders thuis, omdat ze de huur van hun eigen huis niet meer konden betalen. Allemaal zoeken ze, wat hun reden ook is, de “warmte” van hun oude vriendengroep in de wijk waar ze opgegroeid zijn. Ik schreef eerder in mijn artikel Tuig of slachtoffer? op Joop:

Ik besloot te breken met mijn wijk, te breken met mijn vrienden. Nu nog is dit iets dat mij zwaar ligt. Zeker als ik de wijk weer eens bezoek en jongens tegenkom die ik jaren vrienden hebt genoemd. De wijk is als een magneet, de vrienden zijn als familie en zie dit alles dan maar eens van vandaag op morgen achter je te laten. Zie maar eens te wennen aan de eenzaamheid.

Gaat het goed dan vertrekt men, gaat het slecht kunnen ze altijd leunen op hun gabbers in de wijk waar ze opgegroeid zijn.

Crisis De crisis gaat ons allen hard raken. De een harder dan de ander, maar zeker in achterstands- of aandachtswijken als de mijne, zijn de gevolgen ervan snel voel- en zichtbaar. Wat de precieze gevolgen van deze crisis op criminaliteit zal hebben is nog even de vraag, maar als ik zo om mij heen kijk dan vrees ik het ergste. Ik maak mij zorgen om wat komen gaat. Ik zie jongens afglijden, omdat ze niet aan de bak komen. Ik zie jongens afglijden, omdat ze een gezin te onderhouden hebben. Ik zie jongens om uiteenlopende redenen afglijden.

Ik keur wat zij doen niet goed, maar begrijp het wel. Ik begrijp het dondersgoed.