Crisis-aanpak nodig voor mensen in psychische nood

Die wachtlijsten zijn nooit echt weggeweest. Dat was een opgepoetst argument om e.e.a. er door te drukken. Aangezien het doel inmiddels is bereikt is dat niet meer nodig en mag de wachtrij weer duidelijk zichtbaar zijn.

Er is nog een verschil. Die zorgverleners in de ziekenhuizen hebben meer risico genomen. Dat behoort bij hun vak als zorgverlener!

Dan kun je weer van voor af aan beginnen en maar afwachten of dat dan niet weer het geval is? Ik heb er al veel over gehoord en gelezen. De verzekering die op de stoel gaat zitten van de hulp-zorgverlener! Ik heb eens van iemand gehoord die in therapie was en de uren had opgebruikt, die de verzekering zou vergoeden, terwijl de zorgverlener vond dat de behandeling nog niet tot een einde moest komen. Vervolgens hebben ze er maar een officieel stempel opgeplakt als ware het een persoonlijkheidsstoornis, zodat diegene wel langer in therapie kon blijven. Die persoon had niet eens door dat hij daarmee voorgoed een stempel opgedrukt had gekregen die de lading niet dekte. Zo begrijp ik wel dat de helft van de diagnoses niet klopt.

Mostafa Ik heb er een hard hoofd in. Misschien nu meer mensen zullen gaan 'genieten' van meer afhankelijkheid van de instanties en dan zelf daar tegenaan gaan lopen. Maar dat zou dan meer dan de helft van de bevolking moeten zijn, en dan nog. Hoe de partijen zich gedragen na de verkiezingen is altijd een vraag en nooit een weet. Soms draaien ze 180 graden om! Het is zoals je ziet ook geen hot onderwerp, wie interesseert het nou?

@Mostafa @Minoes Op dit moment werkt 15% van de beroepsbevolking in de zorg... budget meer dan 100Miljard. Het staat al boven alles bij de politieke partijen De vraag is waar ligt de grens... de vraag explodeert ivm vergrijzing, meer behandelmogelijkheden, meer psychische problemen. Als we er nog 5% van de beroepsbevolking tegenaan gooien, wie verdient dan nog het geld om het allemaal te betalen? Of gaan we besparen op onderwijs of de sociale zekerheid? partijen die beweren dat ze geen keuzes hoeven te maken moet je niet geloven...

Max Efficiënter werken noemden ze dat om kosten te besparen. Dit zijn niet meer dan bezuinigingen geweest op die zorg. De winst die dat opgeleverd heeft is in de zakken van de zorg 'ondernemers', de naam zegt het al, verdwenen en heeft niets toegevoegd, integendeel enkel voor een afname van aanbod gezorgd. De behoefte wordt zwaar onderschat, het aantal patiënten dus. Er zijn nog nooit zo weinig plaatsen geweest en het aantal benodigde plaatsen is nog nooit zo onderschat. Bovendien zijn er gemeenten die er n.b. nu fors op bezuinigen omdat ze teveel ondersteuning hebben gegeven aan de plaatselijke ondernemers. Dit is geen taak voor een gemeente, bovendien gemeentegrens-overschrijdend. Deze hulp leent zich niet voor marktwerking en is daardoor juist fors duurder geworden\ terwijl er juist slechter gepresteerd wordt.

Petra Privacy Bij deze gezondheidspsycholoog behoeven deze mensen in ieder geval niet aan te kloppen! https://www.parool.nl/columns-opinie/waarom-gaat-het-vooral-over-corona-tegen-racisme-komt-geen-vaccin~b7d69ada3/ Ik zit al vanaf het begin van de winter binnen en nu al bijna 4 maanden helemaal thuis. Niet alleen maar met mijn man. Maar toch; Je leefwereld wordt wel heel erg klein. Mag mijn kinderen en kleinkinderen niet ontvangen, ook niet in de tuin, vanwege ernstige longaandoening. Dit op nadrukkelijk advies van de huisarts. Ik heb al meer dan 25 jaar een vriendin met zwaar psychische/psychiatrische klachten. Ik kon en kan er vanwege mijn chronische longziekte nu ook niet voor haar zijn, alleen bellen, dat werkt voor ons beter dan beeldbellen. Ik vind dat zelf ook erg, zij woont nl. ook helemaal alleen en niet om de hoek. Haar reguliere hulp is zojuist gelukkig weer opgestart. De enige hulpverlener waar zij iets aan heeft, die heeft ze zelf moeten inhuren. Al die tijd is het voor haar echter ook niet anders geweest dan beeldbellen. Die man is ook al op leeftijd, Intussen heeft ze wel het een en ander meegemaakt, buurman heeft totaal onverwacht zelfmoord gepleegd en haar fietsmaatje, 54 jaar oud, is overleden aan het covid19 virus. Je kunt je indenken wat voor impact dat heeft gehad. Om positief te eindigen. Is er niet een soort van maatjes-project bij je in de buurt, of vanuit een nabijgelegen plaats. Zij heeft daar best wel veel aan gehad anders had ze nooit meer kunnen gaan fietsen. Ze gaan nu proberen een nieuw maatje te zoeken. Ze linken mensen aan elkaar, diegene komt kennismaken, zodat je weet of je elkaar ligt, zo niet zoeken ze een ander. Ze brengen ze aanbod en vraag bij elkaar. Wij deden dat samen, de natuur in te voet of op de fiets, voordat ik ziek werd en zij deels haar zicht verloor. Ik had daar toen een oplossing voor gevonden nl, een tandem kopen en dat hebben we ook daadwerkelijk gedaan, het begon eigenlijk als een grapje van mij. Zij kon haar kracht gebruiken achterop en ik kon voorop haar ogen zijn. Zo vulden wij elkaar perfect aan. Helaas bleek dat al snel niet meer te gaan door mijn achteruitgang. Toen kwam ik op het idee van dat fietsmaatje ( de fiets hadden we al) en dat was gelukt. Echter; Is zelf heel in het begin ook nog 3 weken erg ziek geweest waarvan ik meteen dacht dat het wel degelijk het Covid-Virus was, lag helemaal alleen thuis ziek in bed met dezelfde a-typische Corona klachten, was erg ziek. Het werd de eerste weken gediagnosticeerd als flinke griep, toen ze de derde week de hele week heeft overgegeven en diarree heeft gehad weer zogenaamd buikgriep. Ik vond dat vreemd, zeker gezien de a-typische verschijnselen. Maar dat terzijde. In feite kon ze amper terecht bij de hulpverlening enkel bij haar huisarts en dat was voornamelijk voorschrijven medicatie. Ik denk dat ik dus wel begrijp hoe het voor jou moet voelen en voor vele anderen, zeker in deze tijd. Haar werd ook ooit aangeraden vrijwilligerswerk te doen. Dat legde echter tegelijk een heel grote druk op haar die volkomen averechts werkte en die geen vervolg had ivm echt contact anders dan in de pauze die ze had. Door die druk gaf het haar ook geen voldoening maar juist spanning. Tegen het advies van de hulpverlening in ( die dat niet zien of niet willen zien) is zij ermee gestopt en heeft nu wel contacten opgebouwd. Ik probeerde haar daarbij te motiveren en dat is goed gelukt. Ik wist dat wij onze activiteiten samen noodzakelijkerwijs steeds meer zouden moeten afbouwen, buiten de gewone bezoeken, en ik niet het eeuwige leven heb. Meer contacten buiten mij om zijn dan immers belangrijk. Wat ik wel weet; Je moet wel aanhouden dat ze je ook daarbij helpen. Uit zichzelf komen er maar weinig echt uit hun stoel, hulpverleners dan, of de gemeente :) En er is altijd wel gedoe wat betreft tijd en geld. Heb jij ook het gevoel dat het meer een aanpraten is tegen iemand dan praten met iemand? Ik heb het idee dat het zo vaak werkt. Mijn moeder zaliger zei echter altijd; De aanhouder wint. Niet te snel opgeven, je bent meer waard dan dat.