Couscous met kerst

Als jong meisje zette ik ieder jaar in december mijn schoen en vroeg ik Sinterklaas om een kerstboom. Luidkeels, noem het maar schreeuwend, zong ik ‘sinterklaas kapoentje’ in de hoop dat de goedheiligman als eerst bij ons aan deur zou staan, met een grote groene boom onder zijn oksel geklemd. En een doos met kerstballen. Maar helaas, het mooiste dat ik ooit mocht ontvangen was de WIBRA-variant van monopoly.

Kerst werd bij ons thuis nooit gevierd. “Wij zijn islamitisch en kerst is een christelijk feest”, aldus mijn moeder. “Het is toch ook vreemd als Nederlanders ineens Suikerfeest gaan vieren?” voegde ze daar ieder jaar weer aan toe. Dat kerst officieel geen christelijk maar heidense aangelegenheid is, kwam ik pas jaren later achter, maar ook dat zou geen argument zijn geweest om haar over te halen, vrees ik.

Toen mijn ouders net naar Nederland emigreerden waren ze onder de indruk van de gezellige verlichting van de buren. Al snel sloegen ook zij lichtjes en kerstballen in en hingen alle levende planten in huis vol. De kinderen kregen zelfs cadeautjes, weliswaar niet in een sok, maar in een schoen, want twee van die feestdagen zo kort na elkaar is toch wel verwarrend.

Na een aantal jaar fanatiek kerst te hebben gevierd, en het eindelijk onder de knie te hebben –  het zijn dus niet de planten die een piek behoren te krijgen, maar er dient een boom gekocht te worden – kregen mijn ouders van familie en vrienden te horen dat Kerstmis een christelijk feest is. Wij moslims zouden dat niet moeten vieren en pardoes werd het ritueel afgeslacht.

Tijdens mijn jeugd teerde ik op de verhalen van mijn oudere broers en zussen. Ik hoopte dat als ik maar lang genoeg door zou zeuren mijn ouders vanzelf zouden toegeven en ook wij traditioneel kerst zouden vieren, maar helaas. Tot mijn ongenoegen waren mijn ouders te standvastig. Mijn moeder gooide steevast een week voor de feestdag bij de buren een kerstkaart in de bus en daar bleef het bij.

Mijn verbazing was dan ook groot toen mijn moeder mij vanochtend uitnodigde om tweede kerstdag thuis te vieren. “De kleinkinderen zijn er dan, ik maak couscous en heb gisteren voor iedereen cadeautjes gekocht” zei ze. Even dacht ik dat ze dementeerde en een aantal jaar terug in de tijd was gegaan, maar ze had het toch echt over haar kleinkinderen.

Waarom mijn ouders nu ineens van gedachte zijn veranderd over de viering weet ik niet. Ik gok dat ze inzien dat de daadwerkelijke kerstgedachte iedereen aangaat. Hoewel ik al plannen had gemaakt om kerst elders te vieren, ben ik dit jaar toch bij mijn ouders. En hoewel er geen boom in de huiskamer staat, doen wij dit jaar toch exact waar het naar mijn gevoel bij kerst om draait: Elkaars gezelschap vieren en samen genieten van een overheerlijke maaltijd. Weliswaar geen hertenbiefstuk, maar couscous. En die kerstboom? Die komt volgend jaar wel.