Conchita, beroemd en verguisd

Er zijn mensen die een vrouw met een baard zien, mensen die een travestiet zien en mensen die een man zien die zich kleedt als een vrouw met een baard om een statement te maken. Wereldwijd gaan hulde en verontwaardiging hand in hand.

Hulde, want een vrouw met een baard is spraakmakend en dus een goede pr-stunt. Hulde, want alleen al op zang scoort deze Phoenix hoog. Verontwaardiging, want waarom zou een ‘freak’ meedoen aan het songfestival én winnen. Verontwaardiging, want ‘die homo’s weer’. Arie Slob twitterde zelfs dat hij dit jaar niet naar Oostenrijk op vakantie gaat. Naar eigen zeggen gewoon vanwege het verlies, maar volgens anderen omdat hij homo’s hekelt. Wie zal zeggen wat waarheid is? En hoe belangrijk maken we dit zelf? Geloof je in negativisme of positivisme?

Bewuste controverse Zelf zag ik in Conchita een mens, die – pr-stunt of niet – misschien wel heel bewust een controverse opriep. Niet zozeer om een specifieke minderheidsgroep aan te spreken, maar om ons te laten zien hoe bekrompen we kunnen zijn in onze denkwijzen. Met die bekrompenheid moet Conchita in een conservatief land als Oostenrijk veel te maken hebben gehad. Enkele jaren geleden ging de knop om. Conchita creëerde een travestietact en werd bekend met het nummer That is what I am waarin hij zingt dat hij niet anders wil zijn dan wie hij is. En laat dit juiste nu zo moeilijk zijn voor iemand die al dan niet bewust afwijkt van de massa. Uniek zijn, iets waar we allemaal naar verlangen, wordt lang niet altijd gewaardeerd. Je mag wel uniek zijn, je mag wel een talent hebben, maar je mag niet anders zijn. Je mag wel gek doen, maar je moet niet raar overkomen.

Homohaters Conchita wist drommels goed wat voor reacties zijn deelname aan het songfestival zouden oproepen. Reacties van homohaters en haters van alles wat anders is. En reacties van de mensen die sowieso overal negatief over zijn en alles aangrijpen om hun eigen onvrede te projecteren. Conchita nam dit risico, want winnen betekende meer dan roem. Het betekende dat niet hij, maar een ideaal won: het geloof dat ‘anders’ zijn niets zegt over minderwaardig zijn. Iedereen die zich in zijn leven wel eens minderwaardig heeft gevoeld, kon zich op dat moment identificeren. Conchita noemde in zijn woorden van dank niet het woord homo. Dat was vast geen toeval: This night is dedicated to everyone who believes in a future of peace and freedom.  

Respect En met deze uitspraak wint wat mij betreft niet de persoon, maar de boodschap waar hij voor staat. Congrats, Conchita. Voor jou was winnen belangrijker dan meedoen. Want met jou won de geest van respect: respect voor jezelf om te zijn wie je bent en de ander datzelfde respect te gunnen. Misschien is dat wel waar vrede en vrijheid op neerkomen. En als die boodschap komt van een man die zich kleedt als vrouw met een baard, dan heb ik daar diep respect voor.

 

 

Bezoek de weblog van Alexandra Smith. Volg haar ook op Twitter

Het meest recente boek van Alexandra Smith is 100 dagen dankbaarheid