Catshuis bombed

Toen ik gistermiddag in het zonnetje aan een glas verse muntthee nipte op een terrasje aan Het Plein in Den Haag ontving ik via WhatsApp het volgende berichtje van mijn dochter: ‘Catshuis bombed’.

Heel even vatte ik het letterlijk op en dacht dat Rutte als een ware Van Speijk met de rest van het ‘illustere’ gezelschap de lucht in was gegaan, maar zo erg was het nu ook weer niet. Een voor mij totaal niet onverwachte gebeurtenis had plaatsgevonden: Wilders bleek het akkoord al na anderhalf uur naar de prullenbak te hebben verwezen en vervolgens aan zijn kuierlatten te hebben getrokken.

“Laat het zwartepietenspel maar beginnen,” merkte mijn partner laconiek op.

Verbaasd was ik niet, Geert -doe-normaal-man- Wilders die iedere keer weer door Mark -doe-zelf-normaal-man- Rutte werd geroemd om zijn loyaliteit, om het feit dat hij zo’n betrouwbare partner was, is steeds een wishful thinking geweest van twee partijen. De ene zag dankzij de PVV namelijk haar kans schoon eindelijk een heel rechtse agenda door te voeren. De ander was zo regeergeil en zo bang om in de oppositiebanken terecht te komen dat ze verkoos een pact met de duivel te sluiten, de bezwaren van weldenkende coryfeeën als Ernst Hirsch Ballin, Hannie van Leeuwen en Ab Klink volledig naast zich neerleggend.

Het is een overbekend verschijnsel dat mensen die intens naar iets verlangen, alleen nog in staat zijn de voordelen te zien van datgene wat ze willen, maar mogelijke nadelen (tot het uiterste) plegen te bagatelliseren. Zo wordt bijvoorbeeld menig huis verkocht voor een bedrag dat het budget van de kopers ver te boven gaat. En in feite is dat hier ook gebeurd. Alles, maar dan ook letterlijk alles wat er aan kwalijks in de PVV gebeurde, werd weggewuifd, zo niet weggelachen omdat die beweging nu eenmaal noodzakelijk was om datgene voor elkaar te krijgen wat twee partijen die samen een minderheid zouden vormen, zo ontzettend graag wilden: regeren. De prijs ervoor bleek echter te hoog.

Enfin, na zeven weken achterkamertjespolitiek in het Catshuis, waarbij zelfs de voorman van het gereformeerd rariteitenkabinet op de achterbank van een auto heeft mogen meepraten – of was het achterop de fiets? – kunnen we in ieder geval twee dingen constateren: Wilders weigert verantwoordelijkheid te nemen (maar dat wisten we al, anders zou hij gewoon in het kabinet zitting hebben genomen en ministers hebben geleverd) en hij is hypocriet.

Hij wil niet dat zijn aanhang het slachtoffer wordt van onzinnige dictaten uit Brussel. Maar laat hij nou met al zijn onderknuppels vóór de motie Slob hebben gestemd, waarin een maximum van drie procent begrotingstekort als dwingend criterium is opgevoerd. En hoe fel heeft hij niet gereageerd op de : ‘knoflooklanden’- met name op Griekenland – omdat men zich daar niet aan die regels heeft gehouden?

Kwestie is, Wilders ziet zijn aanhang gestaag afkalven, een aanhang die niets te vertellen heeft maar die er wel voor zorgt dat hij aan het pluche – waar hij al ruim twintig jaar op zit – kan blijven kleven. Onmiskenbaar verliest hij terrein aan VVD en SP, en het wordt steeds moeilijker zijn beweging te beheersen als eenmanspartij. Krampachtig probeert hij de peilingen dus weer naar zijn hand te zetten door zichzelf op de borst te slaan om zijn lef, rechte rug en stoere anti-Europese taal.

Misschien wishful thinking van mijn kant, maar die ingezette neergaande spiraal is onomkeerbaar. De man en zijn beweging hebben hun glans verloren.

Onlangs werd naar aanleiding van zijn boek, met de nogal tranen-trekkende titel “Marked for Death”, gesuggereerd dat Wilders, in navolging van Ayaan Hirschi Ali (of hoe ze tegenwoordig ook mag heten), solliciteert naar een positie bij een Amerikaanse denktank… Ik hoop van harte dat hem dat lukt, dan is Nederland niet alleen van haar maar ook van hem verlost. Of de Amerikanen hem daarvoor een voldoende intellectueel zwaargewicht vinden, hem even serieus nemen als een grote groep hier, mag echter worden betwijfeld. In ieder geval werd zijn boek bij Amazon nog vóór publicatie al met korting aangeboden.

Een teken aan de wand, hoop ik…

Dit artikel verscheen eerder op het weblog Nogal Irritant